Τις δημοσκοπήσεις δεν τις πιστεύουμε, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Παρ'ολα αυτά, όσο στημένες και αν είναι, δεν μπορούν να κρύψουν το πόσο οργισμένος είναι ο κόσμος.
Η Καθημερινή μάλιστα φάνει σε σημείο να δηλώνει "φόρα παρτίδα" ότι θέλουν
να ανοίξουν μερικούς φακέλους με "σκάνδαλα", ώστε να δώσουν μερικούς αποδιοπομπαίους τράγους στα πλήθη, μπας και ηρεμήσουν!
...
Γιατί θέλουν να ανοίξουν [μερικά] σκάνδαλα? Μα γιατί απλούστατα[...] όταν η φούσκα σκάει, αυτά που αποκαλύπτονται είναι συνήθως τα πιο καραμπινάτα σκάνδαλα. Προκειμένου δε να περισωθεί η εικόνα κάποιας στοιχειώδους δικαιοσύνης, μερικές υποθέσεις φτάνουν μέχρι τα δικαστήρια.
Αυτά τα μέτρα, βέβαια, δεν εξαφανίζουν τη διαφθορά· την περιορίζουν προσωρινά, αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη στο καπιταλιστικό σύστημα, και ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται...
Αυτά λέγαμε τότε - σήμερα παρατηρούμε μέσα σε 1-2 βδομάδες να ανοίγουν όσα σκάνδαλα να άνοιξαν σε χρόνια ολόκληρα!
Όχι πως αυτό είναι "κακό" - απεναντίας, είναι θετικό να βγαίνουν στην επιφάνεια όσο το δυνατόν περισσότερες κλοπές από τα κάθε λογής καθάρματα που εκμεταλλεύονται το λαό.
Αυτό που όντως όμως είναι προβληματικό, είναι η χρησιμοποίηση των υποθέσεων που ανοίγουν και των προσώπων που εμπλέκονται σε αυτές ως "εξιλαστήρια θύματα", για να καλύψουν, όσο μπορούν, το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ "σκάνδαλο" από όλα, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τα αποτελέσματα της εφαρμογής του:
Τα λεγόμενα "σκάνδαλα" δεν είναι παρά σύμπτωμα - όταν δημιουργείς μια θέση εξουσίας όπου ένα άτομο έχει όφελος από το να κλέψει το λαό, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύεις ότι δε θα υπάρχουν "σκάνδαλα".
Αφού τα συμφέροντα του Μαντέλλη και του κάθε Μαντέλλη είναι αντιπαραθετικά με αυτά του λαού που πληρώνει τους φόρους του: Ο Μαντέλλης έχει μεγαλύτερο όφελος με το να σε κλέψει, απ' ότι με το να μη σε κλέψει.
Όμως, όσο σοβαρό και αν είναι το θέμα με τα κάθε λογής σκάνδαλα, από τη Ζήμενς και το Βατοπαίδι μέχρι τη φοροδιαφυγή μεγαλογιατρών και δικηγόρων, το μεγαλύτερο "σκάνδαλο" ήταν είναι και θα είναι είναι το ότι ο λαός δεν έχει την εξουσία:
Αυτό σήμερα είναι πιο φανερό από ποτέ, εξ ου και η αγωνιώδης προσπάθεια των κυβερνώντων να ρίξουν όλη την προσοχή σε μεμονωμένα σκάνδαλα, γεγονότα και πρόσωπα, ώστε να "ξεχάσει" ο κόσμος ότι το μέλλον του εντός του καπιταλιστικού συστήματος περιλαμβάνει μεγάλη ανεργία, φτώχεια, εκμετάλλευση, ψέματα και αυταρχισμό.Το κεφάλαιο πάει Ασία, διότι εκεί βρίσκει αυτό που λαχταρά, μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους για τον κεφαλαιοκράτη. Η Δύση θα μαραζώνει, έως ότου αποδεχτεί μια μικρή ή μεγάλη "κινεζοποίηση" της.
Όσα και να έφαγαν στη Siemens, μπορούν έστω να συγκριθούν με τη ζημιά που παθαίνει ο κόσμος από το γεγονός ότι η παραγωγή ελέγχεται ολιγοπωλιακά από μια χούφτα ανθρώπους? Όταν αποφασίζει ο κεφαλαιοκράτης, κοιτά το συμφέρον του, δεν κοιτά το αν αν η παραγωγή ικανοποιεί τις ανάγκες του κόσμου.
Αν υπήρχε ο στοιχειώδης έλεγχος της παραγωγής από τους εργαζόμενους, δε θα είχαμε συνεχείς θανάτους (ειδικά στην Κίνα) από την απάνθρωπη (αλλά επικερδέστατη για τον εργοδότη) εργασία, και την ίδια ώρα ανεργία λόγω "έλλειψη θέσεων εργασίας" για άλλους εργάτες.
Στόχος του κεφαλαιοκράτη είναι να παραβιάσει το νόμο προσφοράς και ζήτησης - τι τον ενδιαφέρει αν αυτό που παράγεται χρειάζεται ή όχι στους ανθρώπους, ή αν χρειάζεται σε τόσο μεγάλες ποσότητες?
Ο ατομικός του πλουτισμός αυξάνεται συναρτήσει των πωλήσεων - άρα, έχει συμφέρον να προσπαθήσει όσο περισσότερο μπορεί να παραβιάσει το νόμο ζήτησης και προσφοράς, όχι να τον τηρήσει.
Και επειδή σχεδόν κανένας κεφαλαιοκράτης δε θα βγάλει τόσα λεφτά στη δύση, όσα θα βγάλει παράγοντας το ίδιο προιόν στην Ασία ή σε κάποιο άλλο παρόμοιο μέρος, οι εργάτες στη δύση βυθίζονται στη φτώχεια, αποδεκατίζονται - δε συμφέρει τόσο πολύ να εργασθούν, θα πρέπει να είσαι "επιχειρηματικά χαζός" για να επενδύσεις κεφάλαιο στη δύση, όταν μπορείς να το επενδύσεις στην Ασία.
Και μετά, όταν φτωχύνουν και οι εργάτες στη δύση, θα πρέπει να είσαι "επενδυτικά χαζός" για να επενδύσεις τα λεφτά σου ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ (ούτε καν στην Ασία), διότι πλέον πάμε σε μια εποχή όπου ΟΛΟΙ οι εργάτες του κόσμου δεν έχουν αρκετά χρήματα στις τσέπες τους προκειμένου να αγοράσουν αυτά που παράγουν. Πριν είχαν τα δάνεια. Κακώς ίσως, αλλά τουλάχιστον τα είχαν. Τώρα, ούτε καν αυτό - και τα προιόντα θα σκονίζονται στα ράφια, ή θα σαπίζουν στα τελάρα.
Εξ ου και η "άνοδος του χρυσού", που βέβαια στην πραγματικότητα μένει σταθερός όταν όλα τα άλλα πέφτουν: Ο χρυσός προτιμάται ως αποθηκευτικό μέσο του κεφαλαίου, όταν δε συμφέρει τον κεφαλαιοκράτη να το επενδύσει.
Σου λέει "από το να επενδύσω το κεφάλαιο μου και να το χάσω, τουλάχιστον θα το αποθηκεύσω και θα το διατηρήσω για όταν έρθουν οι "καλύτερες μέρες"".
Πότε θα έρθουν οι "καλύτερες μέρες" για τον κεφαλαιοκράτη, που ελέγχει σε τεράστιο βαθμό την παραγωγή?
Όταν πειστεί όταν επενδύοντας τα λεφτά του θα βγάλει ατομικό κέρδος από αυτή την επένδυση.
Έως τότε, δε θα υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη και η εργατική δύναμη των εργατών "θα μένει απούλητη" (δηλαδή οι εργάτες θα μένουν άνεργοι). Και αν τα πράγματα χειροτερεύουν, μιας και κανείς κεφαλαιοκράτης δεν κάνει την αρχή (πχ η Κίνα αρνείται να ανατιμήσει το γουάν, ώστε οι εργάτες της να καταναλώσουν περισσότερο με το αυξημένης αξίας νόμισμα τους, διότι αν το κάνει αυτό, μετά οι εργάτες δε θα είναι και τόσο φτηνοί ("ανταγωνιστικοί") όσο είναι τώρα για τον κεφαλαιοκράτη, και άρα δε θα έχουμε επενδύσεις στην Κίνα. Μιλάμε για την αντίφαση του αιώνα, στην κυριολεξία)
Δημοσίευση σχολίου