Το τέλος του μεταπολιτευτικού καθεστώτος -ενός καθεστώτος εχθρικού προς την κοινωνία και εκδικητικού προς κάθε απελευθερωτικό, ανατρεπτικό κοινωνικό αγώνα- όπως κυρίως εκδηλώνεται και αποτυπώνεται στις κοινωνικές διαμαρτυρίες, μαζί με την εντεινόμενη κοινωνική οργή και αγανάκτηση από τα μέτρα που συνεχίζονται, δημιουργούν νέα δεδομένα για τον κόσμο της εργασίας και συνεχίζουν να προκαλούν ρωγμές και τριγμούς στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος και των καθεστωτικών κομμάτων που αναπροσαρμόζουν την πολιτική τους, ώστε να διασώσουν ότι ακόμα σώζεται σε επίπεδο νομής της εξουσίας τους.
Παρά τις προσπάθειες των κρατούντων να αποσπάσουν νέα συναίνεση από την κοινωνία και να αποτρέψουν τις εκδηλώσεις κοινωνικής οργής, με την καταστολή κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας που ξεφεύγει από το πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού και της εξουσίας τους, κανένας πλέον δεν πιστεύει ότι η συστημική κρίση και η καταστροφική επέλαση ελληνικού κράτους–κεφαλαίου-τρόικας θα ανακοπούν ή θα ανασχεθούν με ειρηνικές πορείες-λιτανείες ή με κεϋνσιανικού τύπου αιτήματα και στρατηγικές για επιστροφή στην προηγούμενη καπιταλιστική κατάσταση. ή από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της αντίδρασης.
Η διαρκής αντίσταση, στην εποχή της κοινωνικής βαρβαρότητας που ζούμε, με τον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις, οι κρατικές και παρακρατικές εφεδρείες του συστήματος και οι αργυρώνητοι μεγαλοδημοσιογράφοι, απέναντι στον κόσμο της εργασίας και στην κοινωνία, αποκτά ιδιαίτερη σημασία, γιατί δημιουργούνται παράλληλα πολλαπλές δυνατότητες από την πλευρά του κόσμου της εργασίας να επαναφέρει στο προσκήνιο τα προτάγματα της ανατροπής για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Κυρίως γιατί υπάρχει και αναπτύσσεται το πολύβουο κοινωνικό σώμα που δίνει δυναμικό παρών στους δρόμους και πρωτοστατεί σε όλες τις μεγάλες συγκρουσιακές κινητοποιήσεις.
Ένα κοινωνικό σώμα που έχει τεράστιες δυνατότητες μαζικής δράσης και είναι επικίνδυνο για την εξουσία γιατί αποστοιχίζεται διαρκώς από τα κόμματα, απαξιώνει την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στο σύνολό της και μεγάλα τμήματά του ανιχνεύουν και αναζητούν οργανωμένους ανατρεπτικούς τρόπους και μέσα συνολικής σύγκρουσης με το καθεστώς και αναγνωρίζουν την πολύμορφη δράση τους μέσα από τις πρωτόγνωρες μορφές συνεργατικών ενώσεων, συγκρουσιακών εργατικών αγώνων και μορφών κοινωνικής και εργατικής αυτοδιαχείρισης.
Όλες οι κοινωνικές διεργασίες και οι εξεγερτικοί αγώνες των τελευταίων χρόνων, με τις ογκώδεις διαδηλώσεις και τη συμμετοχή ή και την επιδοκιμασία σε ενέργειες μαζικής και απρόβλεπτης λαϊκής βίας, αποτυπώνουν μια νέα εμφανή κοινωνική πραγματικότητα όπου η παραίτηση και η απάθεια αντικαθίστανται με τη δραστηριοποίηση και την κριτική στάση απέναντι στις κάθε λογής εξουσίες και με αυτή την έννοια αποτελούν το αντίπαλο δέος απέναντι στην κρατική εξουσία και απειλούν με μαζικούς όρους την κυριαρχία της δημοκρατικής ομαλότητας και ειρήνης και το καθεστώς της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που ζούμε.
Η πρόκληση της αυτοδιαχείρισης των αγώνων, των εργοστασίων και της κοινωνικής ζωής
Όμως στις μάχες της επόμενης περιόδου, η μη συναίνεση με τις συνολικές επιλογές της εξουσίας από μόνη της δεν επαρκεί. Ούτε επίσης δημιουργούνται όροι αντίστασης -πόσο μάλλον ανατροπής- με τις αποστεωμένες αντιλήψεις της Αριστεράς, που θεωρούν ότι το αντίπαλο δέος χτίζεται και προωθείται στις κάλπες και στα κοινοβούλια και ότι οι κινηματικές διαδικασίες έχουν μόνο ανταλλακτική-εργαλειακή αξία για την κοινοβουλευτική ενδυνάμωσή τους.
Χρειάζεται ένα συνολικό αντιεξουσιαστικό πρόγραμμα κοινωνικής πολιτικής και κοινωνικού ταξικού πολέμου, θέσεων και στόχων, ως μπούσουλας αποτύπωσης των μέχρι τώρα αγώνων και συλλογικών προσπαθειών, που θα συμβάλλει στην αναζήτηση ανατρεπτικών, μαχητικών μορφών αγώνα, στο συντονισμό των μαχόμενων κοινωνικών και εργατικών δυνάμεων για το ξέσπασμα της μαζικής εκδήλωσης αγώνων άμεσης δράσης σε κάθε κοινωνική και εργατική διαμαρτυρία, στην έμπρακτη απαίτηση της επανάκτησης του κοινωνικού πλούτου και κυρίως στην οικοδόμηση αμεσοδημοκρατικών-αυτοδιαχειριζόμενων κυτταρικών δομών κοινωνικού μετασχηματισμού, ως δυνατότητα των ανθρώπων να αλλάξουν οι ίδιοι τη ζωή τους, αλλά και ως ένας νέος τρόπος για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών από σήμερα και όχι σε ένα μακρινό αβέβαιο μέλλον.
Απαιτείται μια διαρκής όξυνση της σύγκρουσης ανάμεσα σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, προϋπόθεση της οποίας είναι η συμμετοχή, η συναπόφαση και κυρίως η στόχευση ότι ο κόσμος της εργασίας μπορεί να πάρει τους αγώνες στα χέρια του, πέρα κι έξω από τα στημένα ραντεβού του κρατικού συνδικαλισμού, να καταλάβει τα εργοστάσια των αφεντικών και να τα αυτοδιαχειριστεί, να καταλάβει τις δημόσιες υπηρεσίες και τις εφορείες αντιστεκόμενος στα χαράτσια, να δημιουργήσει κέντρα αγώνα, αλληλεγγύης, αντιπληροφόρησης και δράσης σε κάθε γειτονιά και να οργανώσει οριζόντια την κοινωνική ζωή και την παραγωγή, με άμεση δημοκρατία και συνελεύσεις βάσης, με αυτοδιαχείριση και συνεργασία, καταστρέφοντας τις εμπορευματικές και εξουσιαστικές σχέσεις.
Σήμερα που η εποχή μας σηματοδοτεί νέες και πολλαπλές δυνατότητες κοινωνικής απεύθυνσης σε θέματα που αφορούν άμεσα την καθημερινότητα στη γειτονιά, στα χωριά, στους κοινωνικούς χώρους και στους χώρους εργασίας, ο αντικαθεστωτικός κοινωνικός αγώνας αποτελεί τον μονόδρομο και συνάμα τη διέξοδο απέναντι στην κυριαρχία και εξουσία του αγοραίου κρατισμού και των στηριγμάτων του καθεστώτος.
Από το 9ο τεύχος της εργατικής εφημερίδαςΔράση που κυκλοφορεί
Δημοσίευση σχολίου