Με αφορμή την υπόθεση Λιάπη, την επαναφορά της υπόθεσης των ναυπηγείων, τα όσα προέκυψαν με τα πόθεν έσχες βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, η συζήτηση γενικεύτηκε. Η προσπάθεια που γίνεται από τα θεωρεία της κατεστημένης σκέψης και από τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, είναι να περιχαρακώσουν τη συζήτηση σε μια πολύ βολική – για τους ίδιους – κατεύθυνση: Τα πολιτικά πρόσωπα, λένε, που πιάνονται στα πράσα να εκπροσωπούν τη λαμογιά, την αρπαχτή, τη διαπλοκή, την υποκρισία, την ανακολουθία, τον φαρισαισμό, τον εκμαυλισμό και τον ξεπεσμό, πρέπει να ελέγχονται, πρέπει να κρίνονται και πρέπει να κατακρίνονται. Με μια διαφορά: Ο έλεγχός τους – λένε - πρέπει να περιορίζεται, αυστηρά και μόνο, στο επίπεδο της «ατομικής» τους ευθύνης! Πρέπει, δηλαδή, να αντιμετωπίζονται ως «μεμονωμένες περιπτώσεις», ως «πρόσωπα», που ναι μεν μπορεί να εντοπίστηκε η ποιότητα του πολιτικού τους «ήθους», αλλά αυτό δεν αφορά, δεν εμπεριέχει ψόγο, «δεν αγγίζει» τα κόμματά τους και κυρίως δεν αγγίζει και δεν χαρακτηρίζει το σύστημα εξουσίας που υπηρετούν και από το οποίο προέρχονται!
Είμαστε οι τελευταίοι που λόγω της κατάντιας ορισμένων θα συνηγορήσουμε στη φασιστική θεωρία της «συλλογικής» ευθύνης. Όμως, ούτε και στο όνομα του δήθεν «αντιφασισμού» νοείται να οδηγηθούμε στην άλλη άκρη, στον τάχα μου «δημοκρατικό» παραλογισμό. Να επιτρέψουμε, δηλαδή, τον ακρωτηριασμό της σκέψης γύρω από τη διαλεκτική συνάφεια που συνδέει το πολιτικό σύστημα με τους εκπροσώπους του και τους εκπροσώπους του με το πολιτικό σύστημα. Να αγνοήσουμε τα συγκοινωνούντα δοχεία που συνδέουν μεταξύ τους τα τάδε ή δείνα κοσμοθεωρητικά πρόσημα με τούτες ή με εκείνες τις προσωπικές συμπεριφορές των «ταγών». Να πιστέψουμε, για παράδειγμα, ότι τα «τάγματα εφόδου» του ναζισμού συνιστούν το προϊόν της ατομικής ιδιοσυγκρασίας του ενός εκάστου εξ εκείνων που τα απαρτίζουν και ότι δεν έχουν καμία σχέση με τη ναζιστική κτηνωδία του εγκληματικού φορέα που τα συγκροτεί.
Αλήθεια: Το πώς δρα ο εκπρόσωπος του πολιτικού συστήματος, ή του πολιτικού φορέα, δεν συνιστά έκφραση και του τρόπου που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός φορέας που τον έχει στις τάξεις του; Αν ο κ.Λιάπης – ως γκροτέσκα εκδοχή του ζητήματος - δεν εκπροσωπεί τίποτα περισσότερο από τον εαυτό του, τότε ο «εαυτός» του πως προέκυψε; Η συμπεριφορά του δεν προέκυψε και ως απότοκο του πολιτικού συστήματος που επιδοτεί την αλαζονεία, τον ατομισμό, το αίσθημα ατιμωρησίας; Και τότε πως γίνεται μετά την κομματική διαγραφή του κάθε Λιάπη, ή του κάθε Τζοχατζόπουλου, η κοινωνία να έχει διαχρονικά να σου απαριθμήσει δέκα «λιαπιές» και άλλες δέκα «τσοχατζοπουλιές», που ξεφυτρώνουν από το ίδιο εργοστάσιο που βγάζει «Λιάπηδες» και διοικείται από «Τσοχατζόπουλους»;
Είναι άλλο πράγμα η ατομική ευθύνη, πάντα υπαρκτή και πάντα παρούσα, είναι άλλο πράγμα το επιβεβλημένο της μέγιστης απαξίας και της αμείλικτης τιμωρίας που ταιριάζει στον κάθε άθλιο, και είναι άλλο πράγμα η προσχηματική επίκληση της ατομικής ευθύνης που επιδιώκει να την μετατρέψει σε αλεξικέραυνο για να βγαίνει «λάδι» η πολιτική ευθύνη. Δηλαδή (και για να πάμε λίγο πιο πέρα από το σαχλαμαροειδές κατάντημα του Λιάπη), τι θέλουν να μας πουν;
Πώς η υπόθεση των υποκλοπών επί Τόμπρα συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;
Ότι η υπόθεση Κοσκωτά συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;
Ότι η φούσκα του χρηματιστηρίου συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;
Ότι η υπόθεση με τα Βατοπέδια συνιστούσε προϊόν «ατομικής ευθύνης» και όχι πολιτικό σκάνδαλο συστημικού χαρακτήρα;
Οι «κουμπάροι» και οι «Πανάγοι», τα παραεκκλησιαστικά του Βαβύλη, τα παραδικαστικά, τα «διπύθμενα» και τα μονοπύθμενα, τα δομημένα και… αδόμητα ομόλογα, τα υποβρύχια, οι επόμενες υποκλοπές στο τρίγωνο περί την αμερικάνικη πρεσβεία, τα «κότερα», τα «αναψυκτήρια», τα «φρουτάκια», οι χαμένοι φάκελοι της «Φαράν», τα DVD των βιντεοκομιστών, οι «εθνικοί εργολάβοι» και οι «εθνικοί νταβατζήδες», οι «Goldman Sachs» τι συνιστούν; Είναι προϊόντα «ατομικών ευθυνών» και όχι πολιτικά σκάνδαλα συστημικού χαρακτήρα;
Αλήθεια: Η υπόθεση της «Ζήμενς», που λάδωνε σε 160 χώρες του ΟΗΕ, τι είναι; Η «Ζήμενς»… γοητεύτηκε από την προσωπικότητα του Τσουκάτου και του Μαντέλη, και όχι από την ιδιότητά τους; Ο Τσουκάτος και ο Μαντέλης, ο Τσοχατζόπουλος και ο Κάντας, δεν πρέπει να καταγραφούν ως κομματικά, ως κυβερνητικά, ως κρατικά στελέχη και αξιωματούχοι, αλλά ως... «ιδιώτες» που παραστράτησαν; Δηλαδή τα κόμματά τους, η πολιτική των κομμάτων τους, τα καπιταλιστικά συμφέροντα που υπηρετούν τα κόμματά τους, η ταξική πυξίδα των κομμάτων τους, οι κεντρικές επιτροπές των κομμάτων τους, τα υπουργικά συμβούλια των κομμάτων τους, οι πρόεδροι των κομμάτων τους και οι πρωθυπουργοί των κομμάτων τους «ουδεμία πολιτική ευθύνη φέρουν»; Με άλλα λόγια, αν ο Χριστοφοράκος πήγε και παρέδωσε το 1 εκατομμύριο στον Τσουκάτο, δεν πήγε γιατί ο Τσουκάτος ήταν το «δεξί χέρι» του τότε πρωθυπουργού και ο κομματικός «δερβέναγας» μιας κυβέρνησης που υπέγραφε τις «δουλειές» με τη «Ζήμενς»; Πήγε γιατί ο Τσουκάτος ήταν γοητευτικός; Αν η «Ζήμενς» έδινε «πεντακοσάρικα» στον Μαντέλη, δεν ήταν γιατί ο εν λόγω κύριος ήταν όχι μόνο υπουργός Μεταφορών, αλλά και γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, δηλαδή το «Νο 2» της κυβερνητικής πυραμίδας του «εκσυγχρονισμού»; Δηλαδή, τι θέλουν να μας πουν; Ότι δεν είναι υπόλογη η «γοητεία» που ασκεί στις πολυεθνικές η πολιτική των κομμάτων του Τσουκάτου και του Μαντέλη! Ότι υπόλογη είναι – τάχα - η «γοητεία» που ασκούν στις πολυεθνικές τα... ατομικά χαρίσματα των Τσουκάτων και των Μαντέληδων!
Οσο πιο σαχλό είναι το κατάντημα κάποιου «δικού τους», τόσο περισσότερο προσπαθούν να αξιοποιήσουν την ίδια αυτή σάχλα για να μας κλείσουν τα μάτια. Προσπαθούν μέσα από την θεωρία της «ιδιωτικοποίησης» της πολιτικής ευθύνης να μας οδηγήσουν στην «ιδιωτεία», τουτέστιν στον κρετινισμό. Είναι πολύ βολικό γα το σύστημά τους, κάθε φορά που εντοπίζεται να «κλέπτει οπώρας», να μας λένε ότι αν υπάρχει ενοχή (σσ: που δεν έχουν προλάβει να την συγκαλύψουν και να την κουκουλώσουν), τότε αυτή δε συνίσταται παρά στην... ατελή φύση του ανθρώπινου είδους, που μερικούς τους μετατρέπει σε «αρπάχτρες», άλλους σε «χατζατζάρηδες» κι άλλους σε «ιησουίτες».
Ζητούμε ειλικρινά συγγνώμη που «δεν βολευόμαστε» με αυτή την εξήγηση. Πέραν της ατελούς ανθρώπινης φύσης, εμείς θα επιμένουμε σε όλα αυτά να βλέπουμε την προφανή συνάφεια μεταξύ των προσώπων και του συστήματος που γαλουχεί τέτοια πρόσωπα. Στην υποκριτική απόσταση μεταξύ λόγων και έργων του ενός εκάστου, να βλέπουμε την συλλογική απόσταση μεταξύ λόγων και έργων εκείνης της πολιτικής και κομματικής πυραμίδας που συμβιώνει με τέτοιες ατομικές συμπεριφορές. Και φυσικά σε επίπεδο οικονομικής και πολιτικής κοινωνικής συγκρότησης, να βλέπουμε στις ατομικές συμπεριφορές των «από πάνω» την έκφραση ενός συστήματος που είναι θεμελιωμένο πάνω στην ύψιστη και «αγοραία» αρχή του: Την αρχή του ανεξέλεγκτου και «καπάτσου» ισχυρού. Του ιδιώτη «καπάτσου»- ισχυρού. Του ιδιοκτήτη «καπάτσου»– ισχυρού. Του καπιταλιστή «καπάτσου»– ισχυρού. Του πολιτικού «καπάτσου»– ισχυρού. Του χαλίφη «καπάτσου»– ισχυρού. Και του επίδοξου «καπάτσου» χαλίφη που θέλει να γίνει εκείνος ο ανεξέλεγκτος «καπάτσος» ισχυρός.
Διευκρίνιση (αναγκαία καθότι κυκλοφορούν ορισμένοι σεσημασμένοι πλαστογράφοι της… πινακίδας της σκέψης των άλλων): Δεν λέμε ότι όποιος έχει αυτή ή την άλλη ιδεολογική ή πολιτική τοποθέτηση, δεν λέμε ότι όποιος είναι μέλος αυτής ή της άλλης κοινωνικής τάξης, είναι αυτόχρημα «μπαγάσας» ή αυτόχρημα «άγγελος». Λέμε για τους «από πάνω», τους εντολοδότες και εντολοδόχους των μηχανισμών ενός συστήματος που η ιστορία του είναι η ιστορία της κρίσης του. Η ιστορία της φθοράς και της διαφθοράς του. Που «μεγαλουργεί» και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: Από τα εγχώρια μπουμπούκια μέχρι τους Άγγλους ευγενείς με τα πλαστά πιστοποιητικά «λόρδου» και από τις μίζες του Κολ μέχρι τη δυσωδία ολόκληρης της Κομισιόν επί Σαντέρ. Και που συχνά – πυκνά, για να «εξευμενίζει», να «ακινητοποιεί» και να παραμυθιάζει τους «από κάτω», φτάνει να επικαλείται την ίδια την χρεοκοπία, την φθορά και την διαφθορά των ίδιων των ταγών του, για να συνεχίζει τα ίδια. Για ένα σύστημα που από τους υπονόμους του βγαίνουν οι «Καιάδες» και οι Παναγιώταροι. Που οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του είναι ό,τι περισσότερο μπορεί να πουλήσει σαν «κάθαρση» και σαν «δικαιοσύνη» ώστε να παρακάμπτει εκείνο το «νίψον ανομήματα μη μονάν όψιν». Πρόκειται για την «κάθαρση» και τη «δικαιοσύνη» που ταιριάζει σε έναν ωκεανό σήψης και σαπίλας όπου «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».
Δημοσίευση σχολίου