Ετοιμάζοντας το ελληνικό Γκουαντάναμο

 Πηγή: Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου -  'UNFOLLOW"

Oσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα συνηθίζουν να αποκαλούν «σερίφη» τον πρώην υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ή μάλλον συνήθιζαν, μέχρι να εμφανιστεί στο υπουργείο ο Νίκος Δένδιας. Γι' αυτόν δεν έχει βρεθεί ακόμα παρατσούκλι -τουλάχιστον μη μηνύσιμο- αλλά είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και παραδοσιακοί δεξιοί αδυνατούν να εξηγήσουν την ακροδεξιά εξέλιξη του κατά δήλωσή του «φιλελεύθερου πολιτικού». Παραδοσιακοί δεξιοί του μη σαμαρικού μπλοκ ασφαλώς. Διότι ο μαύρος και τοξικός δεξιός περίγυρος του πρώην πολιτικά ξεχασμένου στα γραφεία της Πολιτικής Άνοιξης και νυν πρωθυπουργού της χώρας Αντώνη Σαμαρά, ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν θα μπορούσε να κατασκευάσει αξιότερο εκπρόσωπο του δόγματος «νόμος και τάξη». Υπ' αυτή την έννοια λοιπόν, αν δεν υπήρχε ο Νίκος Δένδιας, θα έπρεπε να τον εφεύρουν οι σαμαρικοί (και δεν είναι για να τους βάζεις δύσκολα).

Ο βολικός λοιπόν για την υλοποίηση του δόγματος «νόμος και τάξη» Νίκος Δένδιας ασφαλώς βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τον υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου. Ποιος άλλος εκτός από το πολιτικό alter ego του θα κατέβαζε το νομοσχέδιο με τις τροποποιήσεις του Σωφρονιστικού Κώδικα που θα νομιμοποιήσει τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας για αυτούς που η ακροδεξιά δράκα θεωρεί εχθρούς που οφείλει να εξοντώσει;

Το πρώτο πράγμα όμως που θα σκεφτόταν κάποιος καλοπροαίρετος είναι το «γιατί τώρα φυλακές υψίστης ασφαλείας;». Γιατί στην Ελλάδα του 2014, με νοσοκομεία να κλείνουν, δομές πρόνοιας να καταρρέουν, και τις ίδιες τις φυλακές σε αδιέξοδο, επιλέγεται να δαπανηθεί τόσο χρήμα και πολιτικό κεφάλαιο, για να φτιαχτούν φυλακές υψίστης ασφαλείας; Διότι τα όσα επικαλούνται οι εμπνευστές τους (λ.χ. τη φυγή του Χριστόδουλου Ξηρού) δεν αντέχουν σε στοιχειώδη λογικό έλεγχο. Ούτε καν οι ίδιοι δεν πρέπει να τα πιστεύουν.

Η Βασιλική Κατριβάνου, η οποία συμμετέχει ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην ειδική μόνιμη επιτροπή της Βουλής επί του σωφρονιστικού συστήματος επιχειρεί μια εξήγηση: «Κατά τη γνώμη μου, οι "φυλακές υψίστης ασφαλείας" εικονογραφούν μια βασική κυβερνητική επιλογή: την επένδυση στο φόβο, την τάξη και την (αν)ασφάλεια. Καθώς η κυβέρνηση δυσκολεύεται πολύ να τάζει ωραίες μέρες και να μοιράζει πλεονάσματα, στρέφεται σε ένα βασικό πεδίο όπου εξασφαλίζει αρκετές συναινέσεις: το φόβο και τη δαιμονοποίηση του άλλου - είτε του μετανάστη είτε του "ειδεχθούς εγκληματία", του εσωτερικού εχθρού δηλαδή. Γι' αυτό και οι κρατούμενοι των φυλακών υψίστης ασφαλείας αντιμετωπίζονται σαν "θηρία" σε υπερσύγχρονα κλουβιά, μακριά από κάθε μέριμνα σωφρονισμού. Η ίδρυσή τους, ταυτόχρονα, συνιστά φόβητρο για όλους τους φυλακισμένους, αφού προβλέπεται ότι (εκτός των καταδικασθέντων για τρομοκρατία, εσχάτη προδοσία, συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση με ανθρωποκτονία κτλ.), σ' αυτές θα "φιλοξενούνται" και όσοι έχουν καταδικαστεί σε κάθειρξη πάνω από δέκα χρόνια και τους έχει επιβληθεί πειθαρχική ποινή για απόδραση, επίθεση σε υπάλληλο, κατοχή ή κατασκευή αιχμηρών αντικειμένων».

Ειδικότερα επί του νομοχεδίου σχολιάζει: «Οι ειδικοί και απάνθρωποι όροι για τους κρατούμενους υψίστης ασφαλείας (δεν δικαιούνται άδεια, μεροκάματα, ημιελεύθερη διαβίωση, περιορίζονται τα επισκεπτήρια, η αλληλογραφία και η επικοινωνία) δεν εξοντώνει μόνο τους ίδιους. Εξοντώνει την κοινωνία, καθώς την εκπαιδεύει στην απανθρωπιά, την ικανοποίηση για την εξόντωση του «επικίνδυνου», την τρομολαγνεία. Όλα αυτά τα χριστιανικά και ψυχωφελή. Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια - κι ας ανάψουμε μια λαμπάδα στο Άγιον 'Ορος, μαζί με τον κ. πρωθυπουργό, που μας σώζει από το απόλυτο Κακό».

Τι λοιπόν προβλέπει αυτό το νέο νομοσχέδιο; Ό,τι τους απασχόλησε τους τελευταίους μήνες στις υποθέσεις των πολιτικών κρατουμένων. Γι' αυτό και οι γνωρίζοντες το χαρακτηρίζουν από φωτογραφικό μέχρι βαθιά αντιδημοκρατικό. «Το νομοσχέδιο σε καμία περίπτωση δεν συγκεντρώνει τα νομοτυπικά χαρακτηριστικά ενός νομοθετήματος» δηλώνει η δικηγόρος Άννυ  Παπαρούσου, η οποία ασχολείται με υποθέσεις πολιτικών κρατουμένων και εξηγεί: «Πρόκειται για κοντόφθαλμη άσκηση πολιτικής, βασιζόμενη σε πολύ κοντινές χρονικά αποστάσεις. Υπ' αυτή την έννοια λοιπόν μιλάμε για ένα αντισυνταγματικό νομοσχέδιο. Και το λέω αυτό διότι κάθε νομοσχέδιο οφείλει να είναι γενικό και αφηρημένο, να αφορά αόριστο αριθμό ανθρώπων. Ποτέ ορισμένο».

Με πρόσχημα τη φυγή κάποιων κρατουμένων και υπόδικων, η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκει την ευκαιρία να αναβιώσει την τρομοϋστερία της περιόδου 2002 με τις συλλήψεις των μελών της 17Ν, αποστρέφοντας την προσοχή της κοινής γνώμης από τον πραγματικό εχθρό που δεν είναι άλλος από την ασκούμενη πολιτική της. Και για να το επιτύχει αυτό, οφείλει να της υποδείξει εναν άλλο, εν προκειμένω τον «εσωτερικό εχθρό». Αυτόν δηλαδή που έχει παραπέμψει στη δικαιοσύνη με τον 187Α (τρομονόμος).

Από αυτόν ακολούθως αποφασίζει να αφαιρέσει κάθε ελπίδα και κάθε προοπτική, αποστερώντας του βασικά δικαιώματα που αναγνωρίζονται σε κάθε άλλο κρατούμενο όπως τα μεροκάματα ή οι άδειες και το δικαίωμα, εφόσον έχουν εκτιθεί τα 3/5 της ποινής και συντρέχουν οι προβλεπόμενες προϋποθέσεις, να μπορεί να αιτηθεί την αποφυλάκισή του. Μετατρέπει τις ισόβιες ποινές από τα 16 χρόνια που είναι ο πραγματικός χρόνος έκτισης στα 20, ενώ φτάνει να περιορίζει ή και να στερεί πλήρως το δικαίωμα της επικοινωνίας (τηλεφωνικής ή διά ζώσης) με το οικογενειακό και συγγενικό περιβάλλον του κρατουμένου. Από αυτές τις φυλακές υψίστης ασφαλείας τύπου Γ', όπως τις ονομάζουν, ο κρατούμενος θα έχει δικαίωμα να αιτηθεί τη μεταγωγή του σε άλλη φυλακή μόνο μετά τη λήξη της δεκαετίας και, αν απορριφθεί το αίτημά του, μπορεί να επανακατατεθεί μετά τα 2 χρόνια.

Αλλά ακόμα και αυτό το καθιστούν αδύνατο, αφού, ακόμα κι αν εγκρίνει το Συμβούλιο της φυλακής την αποφυλάκιση, μπορεί να προσβάλει την απόφαση ο Εισαγγελέας. Και ακόμα κι αν δεν το κάνει ο εισαγγελέας, μπορεί να το κάνει ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης (!). Ο υπουργός μπορεί και να αποφασίσει τη μεταγωγή κρατουμένου από φυλακή τύπου Β' σε φυλακή υψίστης ασφαλείας αν θεωρηθεί ότι αποτελεί «απειλή» για τη φυλακή στην οποία βρίσκεται ήδη. Επιπρόσθετα, όταν οι κρατούμενοι των φυλακών αυτών (για την ώρα του Δομοκού), πρέπει να μεταχθούν για να δικαστούν (οι δίκες αυτές γίνονται στις φυλακές Κορυδαλλού), δεν θα κρατιούνται πια στα κατά τόπου «καταστήματα κράτησης» αλλά σε κρατητήρια, δηλαδή στη ΓΑΔΑ και στο Μεταγωγών. Οι δίκες αυτές διαρκούν μήνες. Για μήνες λοιπόν θα υποβάλλουν τους κρατουμένους σε αυτό που από διεθνείς φορείς κύρους έχει χαρακτηριστεί ως μορφή βασανιστηρίου και είναι η παράνομη έκτιση ποινής σε μη κατάλληλους χώρους -μιας και ο μόνος κατάλληλος είναι η φυλακή.

Η ακραία εθνικιστική ιδεολογία των εμπνευστών του αντανακλάται στον όρο «κρατούμενοι που κρίνονται επικίνδυνοι για την ασφάλεια της χώρας». Και αυτοί θα μετάγονται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Πώς ένας φυλακισμένος μπορεί να κριθεί απειλή για την ασφάλεια της χώρας, εξηγείται μόνο στα μυαλά του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Αλλά και το ήθος των εμπνευστών του νομοσχεδίου αντανακλάται στο περιβόητο άρθρο 12 ή το «άρθρο του χαφιέ» όπως το αποκαλούν, σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται μέχρι και η αποφυλάκιση με βούλευμα κρατουμένων που θα παράσχουν πληροφορίες που θα βοηθήσουν «στην ανακάλυψη ή εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης ή την πρόληψη διάπραξης τρομοκρατικής πράξης ή τη σύλληψη των φυγόδικων ή φυγόποινων για τις πράξεις αυτές».

Σύμφωνα με το πρώτο κιόλας άρθρο του Σωφρονιστικού Κώδικα της χώρας μας, ο κρατούμενος δεν στερείται τίποτε άλλο εκτός απ' την ελευθερία του. Στο αμέσως επόμενο άρθρο προβλέπεται ότι «κατά τη μεταχείριση των κρατουμένων διασφαλίζεται ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ενισχύεται ο αυτοσεβασμός και η συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης». Για τους εμπνευστές του νέου νομοσχεδίου και αυτούς που θα το στηρίξουν με την ψήφο τους, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Είναι ανώφελο να απευθύνεται κανείς σε αυτούς. Οι υπόλοιποι όμως, για πόσο ακόμα θα καθόμαστε να τους παρακολουθούμε να ξηλώνουν μία προς μία τις έστω και ανάπηρες δημοκρατικές μας κατακτήσεις;