Απ' τον σκοταδιστή δεσπότη της Θεσσαλονίκης, Ανθιμο, στα "θαύματα" του παπαδαριού

Του Γ. Γ.

Ο θαυμαστής της χούντας και γνωστός σκοταδιστής δεσπότης της Θεσσαλονίκης, Ανθιμος,  βγήκε σήμερα στον άμβωνα της τηλεόρασης του Σκάι και μας έψαλε ένα καινούργιο τροπάρι, θέλοντας να δηλώσει την επίδραση που έχουν οι δεσποτάδες στο «χριστεπώνυμο ποίμνιο» και πώς αυτή μεταφράζετε σε ψηφαλάκια,

Αφορμή αποτέλεσε η απόφαση του Ν. Δήμου, ο οποίος μίλησε για δήθεν «άγιο» φως, αντέδρασε ο επικεφαλής του «Ποταμιού» και αυτός αναγκάστηκε να απομακρυνθεί απ’ αυτό το πολιτικό μόρφωμα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα με όσους τα βάζουν με το ράσο μας είπε. Αν αυτό είναι μουτζουρωμένο, μουτζουρώνεται, ενώ αν είναι αναμένω καίγεται.

Θεόσταλτό κήρυγμα μας έκανε ο αρχιρασοφόρος. Είναι δυνατόν να τολμήσει κάποιος να αμφιβάλλει για τα «θαύματα» της εκκλησίας; Πάμε καλά; Τώρα θα μου πείτε ότι αυτό είναι το μοναδικό «θαύμα» που γίνεται «κατά παραγγελία» και επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Και αν αναλογιστείτε γιατί σώνει και καλά πρέπει κάθε χρόνο να έχουμε «καινούργιο» «άγιο» φως –δεν μας κάνει το περσινό; χάνει τις «θαυματουργικές» ιδιότητες του;- θα μας πείτε ότι είμαστε άσχετοι από το θρησκευτικό τελετουργικό.

Μετά, λοιπόν, απ’ όσα ακούσαμε σήμερα να μας λέει ο «αγιότατος» Θεσσαλονίκης δεν αντιστεκόμαστε στον πειρασμό να ξαναγράψουμε για κάποια "εργαλεία" και "θαύματα" που χρησιμοποιούν οι γαλονάδες ρασοφόροι για να παραμυθιάζουν το «ποίμνιο» τους.

Αν συγκεντρώσει κανείς το "τίμιο ξύλο" που κυκλοφορεί φτάνει για να επιπλώσεις κάποιες πόλεις. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Ο ομφαλός που είχε ο "θεάνθρωπος" ήταν ένας φυσικά. Ομως στις γαλλικές πόλεις Κλερμόν και Σαλόν, υπάρχουν δυο αποξηραμένοι ομφαλοί.
Στην Ιταλία υπάρχει και άλλος ένας για να τον προσκυνούν και να δίνουν τα όβολα του οι πιστοί.

Στην εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Ρώμη υπάρχουν τα "άγια σπάργανα του Χριστού". Και οι Γερμανοί όμως έχουν κι αυτοί "άγια σπάργανα" στο μπακάλικο της πόλης Ααχεν.
Ο Χριστός αφού ήταν Εβραίος είχε κάνει περιτομή. (Οι πιστοί μάλιστα γιορτάζουν αυτό το γεγονός την πρωτοχρονιά). Ξέρετε πόσα "ιερά πετσάκια" απ' το πουλί του Χριστού κυκλοφορούν και λατρεύονται -με προσευχές και "τάματα"- από τους χριστιανούς; Μόλις δεκαεπτά. Πολύ λίγα είναι αν σκεφτεί κανένας ότι στις εκκλησιές τους έχουν για "αξιοποίηση" τριανταδυό καρφιά από αυτά που σταύρωσαν το Χριστό.

Τι να πρωτοπείς για τα "άγια" σύμβολα που χρησιμοποιούν για την εξαπάτηση του κόσμου;
Οτι το παπαδαριό επιδεικνύει δεκατέσσερις στάμνες που χρησιμοποίησε ο Χριστός στο "θαύμα" της Κανά;
Οτι περιφέρουν δεκάδες ντουζίνες από τους "ιερούς χιτώνες του Χριστού";
Οτι στην Μόσχα προσκυνάν οι αφελείς "αίμα του Χριστού" που βρίσκετε σε μπουκάλι και γάλα της Παναγιάς σε φιάλη;
Οτι στην γαλλική πόλη Βαντόμ έχουν σε μπουκαλάκι "δάκρυα του Χριστού" και στην εκκλησιά του Ευαγγελισμού στην Μόσχα υπάρχουν τρίχες από τα γένια του;
Εδώ παλιά ένας Πάπας περιέφερε για λατρεία σε μπουκάλι "την ανάσα του Χριστού".

 Πάμε τώρα και στα θαύματα.

Τούτη η μηχανή με τα θρησκευτικά «θαύματα» βαστάει πολλούς αιώνες. Μπορεί να εκσυγχρονίζετε αλλά πάντοτε έχει τους ίδιους δημιουργούς και τα ίδια θύματα.

Οπως διαβάζουμε στις πράξεις των αποστόλων ε:16 «Συνήρχετο δε πλήθος των πέριξ πόλεων εις Ιερουσαλήμ φέροντες ασθενείς και ενοχλούμενους υπό πνευμάτων ακαθάρτων οίτινες θεραπεύοντο άπαντες».
 Η μόδα στα «θαύματα» της εποχής ήταν οι Χριστέμποροι τότε να απαλλάσσουν τα σώματα των αφελών από το πνεύμα του διαβόλου. Πιασ’ τ’ αυγό και κούρεψε το δηλαδή.

Σήμερα μαζί με την τεχνολογία προόδευσαν και τα «θαύματα». Μέσα στα λογικά πλαίσια φυσικά. Μην περιμένετε δηλαδή να έχει μείνει κάποιος με ένα χέρι και να γίνει θαύμα και να φυτρώσει άλλο. Μην τρελαθούμε εντελώς. Και τα θαύματα έχουν τα όρια τους.

Πριν μερικά χρόνια είχαμε την «αγία» Αθανασία στο Αιγάλεω που εκμεταλλευόμενη μια αρρώστια που είχε –δερμοπάθεια- κατόρθωνε να εξαπατά δεκάδες θρησκόληπτα χαϊβάνια και σήμερα να έχει τεράστια περιουσία. Σε όλους είναι γνωστή αυτή η ιστορία και δεν έχει νόημα να την επαναλάβουμε.

Φυσικά πάντα είχαμε τις κάρες «αγίων» που μοσχομύριζαν, τις εικόνες που «δάκρυζαν» τις παναγίες που «μάτωναν».
Και, φυσικά μαγκίτες, μην φανταστείτε ότι είναι καθόλου δύσκολο να δημιουργήσεις ένα τέτοιο θαύμα. Αμα τυχόν κάποιοι σύντροφοι είναι ρέστοι, κάτσε να τους δώσουμε την συνταγή να καβατζάρουν χοντρά μπακίρια, (πλάκα κάνουμε φυσικά).

Πάρτε μια εικόνα, κατά προτίμηση με την φάτσα του Χριστού ή της Παναγιάς που έχουν μεγαλύτερο σουξέ. Το βράδυ βάλε κάτω απ΄ τα μάτια μια υδροσκοπική ουσία. Θα σας συνιστούσαμε χλωριούχο ασβέστιο που είναι δοκιμασμένο σ’ αυτές τις ιστορίες. Αυτό έχει την ιδιότητα να απορροφά την υγρασία της ατμόσφαιρας και να δημιουργούνται σταγονίδια. Σε λίγο, που λέτε, έχει να ρίξει η Παναγιά το δάκρυ κορόμηλο και το ποίμνιο των πιστών σε σας τάματα που θα λύσετε για πάντα τα οικονομικά σας προβλήματα.

Δεν είναι μόνο δικό μας φαινόμενο αυτό. Το «αίμα» και το «δάκρυ» που έχουν ρίξει η καθολικές Παναγίες είναι άλλο πράγμα. Μάλιστα το 1995 στην Ιταλία είχε πιάσει υστερία τον κόσμο όταν τα ΜΜΕ άρχισαν να μεταδίδουν ότι τα αγάλματα της Παναγιάς σε πολλές περιοχές της χώρας το έριξαν μαζικά στο κλάμα. Και επειδή και εκεί ο Χριστός και η Παναγιά χρειάζονται μπακίρια οι ρασοφόροι έτριβαν τα χέρια τους απ’ το μπαγιόκο που παντελώνιαζαν .

Ηταν τότε που τα πήρε στο κρανίο ένας καθηγητής στο τμήμα οργανικής Χημείας στο πανεπιστήμιο της Πάβια, ο Λουίτζι Γκαρλαστέλι και έσκασε το μυστικό. Είπε δηλαδή πως μπορούμε να κάνουμε ένα άγαλμα να το παρουσιάσουμε ότι δακρύζει. Επειδή όμως εδώ δεν έχουμε αγάλματα γ’ αυτό δεν σας λέμε την συνταγή γ’ αυτή την λαμογιά.

 Πάντως το θαύμα που περιμένουμε εμείς δεν θα το κάνουν οι εικόνες αλλά τα όπλα όταν βρεθούν στα χέρια του ταξικού προλεταριάτου. Και τότε δεν θα ματώσουν Παναγιές αλλά οι αιματορουφήχτρες καπιτάλες και οι κολαούζοι τους. .

Με την ευκαιρία να θυμηθούμε ένα μικρό απόσπασμα από τα άπαντα του Λένιν:

«Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.
Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωση του παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή».