Είναι δύσκολο και παρακινδυνευμένο να κάνει κάποιος διαγνώσεις εκ του μακρόθεν, χωρίς να γνωρίζει την ιστορία του ανθρώπου που αναλαμβάνει να κρίνει.
Και ούτε αρκεί μια «διάγνωση», όπως ούτε και η χρήση ουσιών και η τοξικοεξάρτηση από μόνες τους, για να εξηγήσουν το όποιο τραγικό συμβάν, όπως αυτό της δολοφονίας της 4χρονης από τον πατέρα της.
Τέτοιες άγριες δολοφονίες, που δεν είναι ούτως ή άλλως συχνές, έρχονται πάντα και παντού -όταν συμβαίνουν- στο επίκεντρο της δημοσιότητας μέσα από μια υπερπροβολή του θηριώδους χαρακτήρα τους, που συσκοτίζει τους παράγοντες, υποκειμενικούς και κοινωνικούς, οι οποίοι -στην αλληλοδιαπλοκή τους- μπορούν να δώσουν μια εξήγηση για το τι και πώς έγινε.
Για τη σχέση του ζεύγους, τους κοινωνικούς όρους της ύπαρξής τους, για την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητας και της πιθανής ψυχοπαθολογίας, καθώς και τον τρόπο επίδρασης της χρήσης ουσιών πάνω σε αυτή την προσωπικότητα και/ή ψυχοπαθολογία, για τις ανάγκες (επιβίωσης/ θεραπείας/ απεξάρτησης) που έμεναν αναπάντητες και δεν έβρισκαν απαντήσεις (από υπηρεσίες που ποτέ δεν υπήρχαν ή αν υπήρχαν, οι λίγες, είναι σε κατάρρευση) παρά μόνο στις συγκεκριμένες υπαρξιακές και κοινωνικές διαδρομές του πατέρα, του ζεύγους.
Κάθε τέτοια τραγική ιστορία, αν ψαχτεί πραγματικά και όχι μόνο στο επίπεδο των τηλεεισαγγελέων, έχει πολλά να πει γι’ αυτές τις διαδρομές της εγκατάλειψης, του αποκλεισμού, της έλλειψης κατάλληλων θεραπευτικών απαντήσεων και κοινωνικής στήριξης.
Κι αυτό, όχι για να δικαιολογήσει κανείς -κατ’ ουδένα τρόπο- την απεχθέστατη πράξη, αλλά για να την καταλάβει.
Γιατί μόνο κατανοώντας την μπορεί να γίνουν βήματα για τη δημιουργία των όρων, ώστε οι άνθρωποι να μη φτάνουν σ’ αυτό το σημείο και τα θύματα του κοινωνικού αποκλεισμού να μη σπρώχνονται στις συνθήκες, μέσα στις οποίες καταλήγουν να γίνονται θύτες.
Δημοσίευση σχολίου