Μονόδρομος για τα εργατικά και τα λαϊκά συμφέροντα η έξοδος από το ευρώ

Γράφει ο Δημήτρης Κάβουρας

Τα πράγματα στην Ελλάδα, όσο αφορά στην ταξική πάλη, δεν εξελίχθηκαν με βάση κάποια ορθόδοξα πολιτικά πρότυπα, και περισσότερο κάποια πρωτότυπα που μπορεί να ήταν στο μυαλό κάποιων, αλλά με την δική τους πρωτοτυπία η οποία προέκυψε κάτω από την ίδια την αντικειμενική κατάσταση που δημιουργήθηκε από την έκρηξη της καπιταλιστικής κρίσης και την δυναμική της ταξικής πάλης που οξύνθηκε στο πλαίσιο της.

Νομίζω ότι τις επόμενες μέρες η ταξική διαπάλη θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο και μπορεί να δημιουργηθεί ξανά επαναστατική κατάσταση και από την άλλη πλευρά αντίδραση και αντεπανάσταση.

Με την υπογραφή νέου μνημονίου θα υπάρξουν αντιδράσεις διότι το 62% του λαού ψήφισε ενάντια στα μνημόνια και δεν αντέχει άλλα επώδυνα μέτρα. Μια τέτοια συμφωνία δεν θα αφήσει αλώβητη την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και μένει να δούμε την πρακτική στάση των Αριστερών δυνάμεων του. Αν δηλαδή θα αναλάβουν πρωτοβουλίες για την οικοδόμηση ενιαίου μετώπου εξουσίας στη βάση του μεταβατικού προγράμματος, ή αν θα περιοριστούν σε μια γκρίνια και σε μια φραστική διαφωνία και διαφοροποίηση.
Το γεγονός ότι λείπει υπογραφή από την πρόταση που κατατέθηκε στη βουλή, για νέο δάνειο και για συμφωνία, είναι θετικό.

Και στην περίπτωση Grexit, στην περίπτωση που οι λεγόμενοι θεσμοί απορρίψουν τις προτάσεις της κυβέρνησης, πάλι θα δημιουργηθούν συνθήκες αντιπαράθεσης τάξης προς τάξη, δηλαδή, οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του ΝΑΙ θα στραφούν ενάντια στις δυνάμεις του ΟΧΙ.

Για αυτό χρειάζεται προετοιμασία για να δοθεί η μάχη με αξιώσεις νίκης και η νίκη αυτή για να διασφαλιστεί και να διευρυνθεί παραπέρα χρειάζεται ηγεσία ικανή η οποία πρέπει να γνωρίζει τους νόμους κίνησης της κοινωνίας και να είναι αποφασισμένη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος, μέχρι να γίνουν η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία, νοικοκύρης στον τόπο τους. Τέτοια ηγεσία σήμερα δεν υπάρχει.

Παρά το αρνητικό αυτό δεδομένο, οι κομμουνιστές δεν θα αρνηθούν την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται να ξεμπερδέψουν με την ΟΝΕ και την ΕΕ και να στριμώξουν την ντόπια αστική τάξη με σκοπό να την εξουδετερώσουν. Αντίθετα, οι κομμουνιστές θα σηκώσουν το γάντι και θα πάρουν την υπόθεση πάνω τους διότι δεν μπορούν να την εμπιστευτούν σε χειροτέχνες.

Η ευκαιρία αυτή δεν θα προέκυπτε αν στην κυβέρνηση εξακολουθούσαν να είναι οι μνημονιακές δυνάμεις. Πάνω σε αυτό προκαλούμε όλους όσους εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους και εξαπέλυσαν την πολεμική τους για το γεγονός ότι στηρίξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ να βγει στην κυβέρνηση. Τον στηρίξαμε διότι είδαμε την προοπτική να προκληθεί αστάθεια της πολιτικής των μνημονίων και να διακοπεί η απρόσκοπτη εφαρμογή τους και την ίδια στιγμή πολιτική αστάθεια η οποία θα δώσει την δυνατότητα και την ευκαιρία στο εργατικό στρατόπεδο να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να απαντήσει θετικά και διεξοδικά στο ζήτημα της εξουσίας. Και αυτά σε συνδυασμό με την άνοδο της κινητικότητας και της δραστηριοποίησης του εργατικού-λαϊκού παράγοντα ο οποίος πήρε σε μεγάλο βαθμό μέρος στα τεκταινόμενα και κυρίως, στήριξε ενεργά το ΟΧΙ στους δανειστές και στα μνημόνια θέτοντας έτσι όρους και όρια στην πολιτική της κυβέρνησης και αποτρέποντας την υπογραφή νέου μνημονίου με λαϊκή νομιμοποίηση.

Αυτό που έχουμε μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε άμεσα είναι, από τη μία ένα νέο και πιο σκληρό μνημόνιο, και από την άλλη την έξοδο από το ευρώ.
Θεωρώ ότι η κυβέρνηση κινείται στη βάση αυτών που λέει και νομίζω πιστεύει ο πρωθυπουργός, δηλαδή στη βάση της πολιτικής του να υπογραφτεί «αμοιβαία επωφελής συμφωνία» και να παραμείνει η Ελλάδα στο πλαίσιο της ΟΝΕ και της ΕΕ, στην οποία επιμένει δογματικά προσηλωμένος όπως πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιθυμία και επιδίωξη για «αμοιβαία επωφελή συμφωνία» προσκρούει στις απαιτήσεις των δανειστών οι οποίοι απαιτούν την άμεση υλοποίηση των μνημονίων και την συμφωνία πάνω σε ένα νέο πρόγραμμα, δηλαδή σε ένα νέο μνημόνιο, πράγμα το οποίο βρίσκει σύμφωνη την ντόπια αστική τάξη.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης  προσκρούει επίσης στην σθεναρή άρνηση της Γερμανίας να κουρέψει το χρέος της χώρας το οποίο είναι αδύνατον να αποπληρωθεί, διότι, αφενός μεν το κούρεμα θα βαρύνει σε μεγάλο βαθμό την ίδια, αφετέρου δε, θα δημιουργήσει προηγούμενο και κάθε χώρα που θα έχει πρόβλημα χρεοκοπίας θα ζητάει να τη σώσει η Γερμανία. Πράγμα που η Γερμανία δεν είναι διατεθειμένη να κάνει διότι όπως γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο, δεν είναι διατεθειμένη να παίξει το ρόλο της οικονομικής ατμομηχανής, αλλά, στο πλαίσιο της κρίσης, φροντίζει για την κερδοφορία των δικών της μονοπωλιακών ομίλων και να μην δώσει κανένα πλεονέκτημα στον ανταγωνιστή της, τις ΗΠΑ.

Η μόνη διευθέτηση στο χρέος που οι «εταίροι» μπορούν να κάνουν, είναι η επιμήκυνση του και η ελάχιστη μείωση του επιτοκίου αποπληρωμής του.

Η προσφυγή της κυβέρνησης στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ) στοχεύει στην απομάκρυνση του ΔΝΤ και στην χρονική μετάθεση της αποπληρωμής του χρέους, πράγμα που η κυβέρνηση το ονομάζει αναμόρφωση του χρέους, και στην εξασφάλιση των κονδυλίων που απαιτούνται για την αποπληρωμή των δόσεων προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ συνολικού ύψους 46 δις ευρώ περίπου, συν 7,5 δις τα οποία πλήρωσε ήδη από ιδίους πόρους.

Η επιδίωξη της κυβέρνησης είναι να πάρει δάνειο περίπου 55 δις για να καλύψει τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας μέχρι το 2018, και με τον τρόπο αυτό να φύγει μέχρι τότε το ΔΝΤ από τη μέση και να γίνει το χρέος Ευρωπαϊκό και να ρυθμίζεται στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών συνθηκών. Η κυβέρνηση επίσης με τον τρόπο αυτό επιδιώκει την μερική αναμόρφωση του χρέους και την αναχρηματοδότηση του και έτσι την χρονική μετάθεση της αποπληρωμής του, και επιζητά την δέσμευση-υπόσχεση των θεσμών για συνέχιση της συζήτησης για την αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους.

Με την πρόταση αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να προσεγγίσει τα δεδομένα και τα όρια που θέτουν οι «θεσμοί».

Την ίδια στιγμή υποχωρεί από τις δεσμεύσεις της προς την εργατική τάξη και το λαό για να εξυπηρετήσει τον στρατηγικό στόχο της αστικής τάξης, την παραμονή της στο ευρώ. Τέτοιες υποχωρήσεις είναι η κατάργηση του ΕΚΑΣ, η αύξηση των εισφορών εργαζομένων και συνταξιούχων, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, κ.α.

Στην πρόταση της κυβέρνησης προβλέπεται επίσης η παραμονή και η είσπραξη του ΕΝΦΙΑ και για το 2015, η αύξηση της φορολόγησης των αγροτών κλπ.

Το χρέος της χώρας είναι αδύνατον να αποπληρωθεί για τα επόμενα 100 χρόνια ακόμα και με πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3 και 4%, ακόμα και με αντίστοιχους ρυθμούς ανάπτυξης. Σε αυτό συμπίπτουν όλες οι αναλύσεις που γίνονται και οι οποίες πλέον διαψεύδουν παλιότερες που ήθελαν το χρέος το 2020 να πέφτει στο 120% του ΑΕΠ, όπου ήταν το 2010 όταν μπήκαμε στα μνημόνια. Τώρα και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις ανεβάζουν το χρέος στο 140% του ΑΕΠ το 2020.
Μετά από 5 χρόνια μνημονίων και στερήσεων που υπέστησαν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και την λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και των ιδρυμάτων, μας λέμε ότι, όχι μόνο δεν μειώνεται το χρέος αλλά αυξάνεται παραπέρα.

Η προσφυγή στον ΕΜΣ θα επιδεινώσει περισσότερο την κατάσταση της χώρας σε σχέση με το χρέος και ταυτόχρονα θα την δέσει με πιο ισχυρά δεσμά. Όπως λέει η συνθήκη τα δάνεια του ΕΜΣ απολαμβάνουν ειδικού καθεστώτος, δεν κουρεύονται, δεν επιμηκύνονται και πληρώνονται κατά προτεραιότητα: « Ο ΕΜΣ θα παρέχει, όπως το ΔΝΤ, στήριξη σταθερότητας σε μέλος του ΕΜΣ όταν αυτό έχει μειωμένη δυνατότητα ή αντιμετωπίζει κίνδυνο να έχει μειωμένη δυνατότητα τακτικής πρόσβασης στη χρηματοδότηση από τις αγορές. Αντικατοπτρίζοντας το γεγονός αυτό, οι αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων δήλωσαν ότι τα δάνεια ΕΜΣ θα απολαύουν καθεστώτος προτιμησιακού πιστωτή όπως και αυτά του ΔΝΤ, αποδεχόμενοι συγχρόνως ότι το καθεστώς προτιμησιακού πιστωτή του ΔΝΤ υπερισχύει έναντι αυτού του ΕΜΣ…».

Με την προσφυγή της κυβέρνησης στον ΕΜΣ η χώρα δένεται με πιο ισχυρά δεσμά και το χρέος αυξάνει. Η κυβέρνηση συνεχίζει να κινείται στο φαύλο κύκλο της αύξησης του δημόσιου χρέους το οποίο μπαίνει εμπόδιο στην υλοποίηση οποιασδήποτε φιλολαϊκής πολιτικής, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, χωρίς να λύνει το πρόβλημα, απλά να επιδιώκει την χρονική του μετάθεση.

Γνωρίζαμε και το γράψαμε από πολύ πριν, ότι, τρίτος δρόμος, ή αλλιώς «αμοιβαία επωφελής συμφωνία», δεν υπάρχει! Υπήρχαν πριν, και υπάρχουν και τώρα δύο δρόμοι: αυτός της μνημονιακής υποταγής και αυτός της ρήξης.

Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος ενισχύει περισσότερο την κατεύθυνση στο δρόμο της ρήξης με την ΟΝΕ και την ΕΕ και επιβεβαιώνει την σημασία της πάλης με το σύνθημα της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους, το οποίο χρέος αποτελεί βασικό αγκάθι για την μη υπογραφή συμφωνίας μέχρι τώρα.

Πρέπει ευθύς εξ αρχής να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα σε σχέση με τον χαρακτήρα του αιτήματος της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ. Τα αιτήματα αυτά και το πρώτο και το δεύτερο, όσο αφορά στην Ελλάδα, έχουν εργατικό χαρακτήρα σε αντίθεση ίσως με άλλες χώρες στις οποίες τμήματα της αστικής τάξης έχουν συμφέροντα από την έξοδο της χώρας τους από την ΟΝΕ και την ΕΕ (πχ Αγγλία) ή την έξοδο από την ΟΝΕ (πχ Γαλλία).

Ο εργατικός χαρακτήρας του αιτήματος για έξοδο από την ευρωζώνη φάνηκε πεντακάθαρα από την στάση που κράτησε και την θέση που πήρε η αστική τάξη στο σύνολό της υπέρ της παραμονής σε αυτή και από το γεγονός ότι μάζεψε σε ένα ενιαίο μέτωπο όλες τις πολιτικές δυνάμεις της, όλα τα κόμματά της πίσω από το ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα και κάτω από το σύνθημα «μένουμε Ευρώπη». Παραμονή η οποία κινδύνευε και εξακολουθεί να κινδυνεύει ακόμα περισσότερο σήμερα από τον εργατικό παράγοντα και την ίδια την ταξική πάλη που διεξάγεται και η οποία έχει επίδραση στο εσωτερικό των εργατικών κομμάτων και στον προσανατολισμό και στις επιλογές και τις αποφάσεις τους.

Ακόμα και οικονομικοί και αθλητικοί παράγοντες που έδειξαν να τάσσονται με το ΟΧΙ, σύμφωνα με πληροφορίες, άλλα διαμήνυαν στους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους.
Ιδιαίτερα στο 5μηνο που πέρασε η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός κατάλαβαν ότι  η ΕΕ και η ΟΝΕ δεν είναι το σπίτι των λαών. Είναι η λυκοφωλιά των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, των πολυεθνικών, των ιμπεριαλιστών! Με την ίδια τους την εμπειρία αυτό το διάστημα κατανόησαν τον χαρακτήρα της ΕΕ και ωρίμασε στη συνείδηση τους το αίτημα της εξόδου από αυτή. Αυτό που οι κομμουνιστές και άλλοι Αριστεροί είχαν συλλάβει θεωρητικά και το πρόβαλαν σαν αίτημα για ζύμωση, τώρα, γίνεται μαζική συνείδηση και προσανατολίζει την ταξική πάλη η οποία επιδρά στο εσωτερικό των εργατικών κομμάτων.
         
Η μεταστροφή αυτή διαπιστώνεται από το γεγονός ότι η εργατική τάξη καθόλου δεν πτοήθηκε από την γιγαντιαία επιχείρηση υπέρ του ευρώ και της ΕΕ που έλαβε χώρα στην προ-δημοψηφισματική περίοδο από ξένους παράγοντας, το ΔΝΤ, την ΕΕ, τα ΜΜΕ, το ντόπιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, από Δημάρχους-Περιφερειάρχες οι οποίοι μόλις πριν ένα χρόνο εκλέχτηκαν με μεγάλη πλειοψηφία. Καθόλου δεν πτοήθηκε από την ταύτιση της υπερψήφισης του ΟΧΙ με την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.

Αντίθετα, η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός και ακόμα περισσότερο η νεολαία, είναι διατεθειμένοι να βαδίσουν σε νέους δρόμους εκτός ΟΝΕ και ΕΕ.

Την πίστη της στην ΟΝΕ και την ΕΕ επιβεβαίωσε και η Χρυσή Αυγή δια στόματος Μιχαλολιάκου, η οποία Χ.Α για λόγους ταχτικής πήρε θέση υπέρ του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα, χωρίς να κάνει το παραμικρό για να το υποστηρίξει. Παρά μόνο το υποστήριξαν τα πληβειακά στρώματα των ψηφοφόρων της.

Ακόμα και η ηγεσία του ΚΚΕ διαφωνεί με την άμεση έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ και με τον τρόπο αυτό συντάσσεται αντικειμενικά με το αστικό μπλοκ και εξυπηρετεί τον στρατηγικό του στόχο.

Το ΚΚΕ, επισημαίνοντας κινδύνους από την άμεση έξοδο από το ευρώ χωρίς την ύπαρξη συνολικού εργατικού σχεδίου, φτάνει στο σημείο να απαντάει αρνητικά στην άμεση έξοδο, παραπέμποντας την έξοδο αυτή στην δευτέρα παρουσία, αντί να προβάλει για άμεση υλοποίηση το συνολικό εργατικό σχέδιο και το μεταβατικό πρόγραμμα και να τονίζει την αναγκαιότητα της άμεσης εξόδου από την ΟΝΕ-ΕΕ με βάση αυτό το σχέδιο και το πρόγραμμα, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την ευθύνη της πραγματοποίησής του.

Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί το αν η επιστροφή στη δραχμή πρέπει να γίνει απλώς με την έξοδο από την ΟΝΕ, πράγμα το οποίο μπορεί να επιδιώκουν και άλλες δυνάμεις εκτός Ελλάδας, ή πρέπει να συνοδεύεται και με την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση- έξοδο που αποτελεί γεγονός ασύμβατο με τις διάφορες ιμπεριαλιστικές τάσεις της οικονομικής ένωσης.

Χωρίς την έξοδο από την ΕΕ η ελληνική εσωτερική αγορά θα είναι ανοιχτή στα ευρωπαϊκά εμπορεύματα που ανταγωνίζονται τα αντίστοιχα ελληνικά και θα είναι αδύνατη η κρατική ενίσχυση των εξαγόμενων εμπορευμάτων, αφού τόσο η λήψη προστατευτικών μέτρων της εσωτερικής αγοράς όσο και ενίσχυσης των εξαγωγών απαγορεύεται ολικά ή μερικά από την ΕΕ. Ολικά απαγορεύονται τέτοια μέτρα για εμπορεύματα που εισάγονται από ή εξάγονται προς την ΕΕ, και μερικά για εμπορεύματα που εξάγονται προς ή που εισάγονται από χώρες με τις οποίες η ΕΕ έχει υπογράψει προνομιακές συμφωνίες προς όφελος των ιμπεριαλιστικών χωρών της, όπως η Γαλλία και η Γερμανία.

Επιπλέον, στην περίπτωση της εξόδου από το ευρώ, το πιθανότερο είναι η ΕΕ να σταματήσει τις επιδοτήσεις προϊόντων και την χρηματοδότηση των διάφορων προγραμμάτων μέσου ΕΣΠΑ, τις οποίες επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις πρέπει να αναλάβει το Ελληνικό κράτος.

Συνεπώς, η έξοδος από το ευρώ για να έχει αποτελέσματα σε ολόκληρη την κλίμακα της οικονομίας και να μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας σε όφελος του λαού της, πρέπει να συνοδευτεί με την έξοδο και από την ΕΕ.

Η μετάβαση στη δραχμή μπορεί να γίνει σε μικρό χρονικό διάστημα, όπως για παράδειγμα έγινε με την αντικατάσταση του ανατολικογερμανικού μάρκου με το δυτικογερμανικό μάρκο πράγμα που διαψεύδει τους ισχυρισμούς κάποιων για το μακροχρόνιο της διαδικασίας. Φυσικά απαιτείται κάποιος περισσότερος χρόνος απ ότι στην Γερμανία για την κοπή και το τύπωμα του νέου νομίσματος, διότι εκεί υπήρχε ήδη νόμισμα.

Το ευρώ θα μπορούσε ν’ αντικατασταθεί από μια δραχμή σε αναλογία ένα ευρώ ίσον μια δραχμή, έχοντας υπόψη μας ότι το χρήμα που κυκλοφορεί σε μια χώρα έχει να κάνει με το σύνολο των εμπορευμάτων που κυκλοφορούν σε αυτή. Αυτό θα απέτρεπε τις κερδοσκοπικές ανατιμήσεις στην αγορά, θα λειτουργούσε ως κίνητρο παράδοσης στην τράπεζα των ευρώ που βρίσκονται αποθησαυρισμένα στα σπίτια των ιδιωτών κατόχων τους και θα ισχυροποιούσε τα κρατικά συναλλαγματικά αποθέματα σε ευρώ τα οποία θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της χώρας σε καύσιμα, φάρμακα κλπ, και στις συναλλαγές στο εξωτερικό.

Από κει και πέρα, η νεοεισηγμένη δραχμή θα πρέπει να είναι μόνον εσωτερικό νόμισμα συνδεδεμένο ίσως με το χρυσό, ώστε να μην είναι έκθετη στα κερδοσκοπικά παιχνίδια της αγοράς, και να μην είναι αντικείμενο υποτιμήσεων που εξανεμίζουν την πραγματική αγοραστική δύναμη των εργατικών μισθών προς όφελος μόνον του μικρού και του μεσαίου κεφαλαίου- αφού το μεγάλο κεφάλαιο πρέπει άμεσα να κρατικοποιηθεί.

Επιπλέον, θα πρέπει να προχωρήσουμε στην εγκαθίδρυση του κρατικού μονοπωλίου του εξωτερικού εμπορίου- πράγμα που θα αυξήσει τους κρατικούς πόρους σε βάρος των ιδιωτικών κεφαλαιοκρατικών πόρων, θα επιτρέψει την ενίσχυση των εξαγωγών και θα αποτρέψει την λεηλασία της εσωτερικής αγοράς από τα ξένα μονοπώλια, και στη δημιουργία παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών.

Το πρώτο άμεσο βήμα πρέπει να είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών με πρώτη την ΤτΕ, χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο.

Όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις που θα κρατικοποιηθούν ή θα επανακρατικοποιηθούν πλήρως (Αεροδρόμια, ΟΤΕ, διυλιστήρια, ναυπηγεία, μεγάλες εμπορικές, τουριστικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις, ορυχεία χρυσού και άλλα) όπως και οι εθνικές και υπό ίδρυση με ΣΔΙΤ οδοί θα πρέπει να κρατικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση.

Άμεσα θα πρέπει επίσης να κρατικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση όλες οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις και όλος ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος, όλα τα ελληνόκτητα εμπορικά καράβια που ταξιδεύουν είτε υπό ελληνική είτε υπό ξένη σημαία ευκαιρίας.

Όλα αυτά τα μέτρα φυσικά θα συνοδεύονται με την διαγραφή του δημόσιου χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία) και στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να αξιοποιηθούν τα υπαρκτά επιχειρήματα των οφειλομένων δις ευρώ της Γερμανίας προς την Ελλάδα, καθώς και το πόρισμα της επιτροπής της βουλής για το χρέος.

Από τα παραπάνω εξάγονται ορισμένα συμπεράσματα:

α) η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ αποτελεί πλέον μονόδρομο για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όπως μονόδρομο αποτελεί και η συνολική υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος

β) η αστική τάξη στο σύνολό της απεύχεται αυτή την προοπτική και προτιμάει την υποταγή και την υπογραφή νέου και πιο δυσβάσταχτου για το λαό,  μνημονίου για την υπογραφή του οποίου πιέζει αφόρητα την κυβέρνηση με τα κόμματά της και με άλλους εκβιασμούς.

γ) στην περίπτωση που δεν υπογραφτεί συμφωνία το μόνο που απομένει είναι η έξοδος από το ευρώ, πράγμα που η αστική τάξη όπως είπαμε το απεύχεται και θα αργήσει να το χωνέψει και να το διαχειριστεί. Και θα προσπαθήσει να γκρεμίσει την κυβέρνηση η οποία την οδήγησε στην έξοδο από το ευρώ και την παραπέρα υποβάθμισή της στην κλίμακα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.

δ) οι εργατικές δυνάμεις πρέπει να προβάλουν από τώρα το μεταβατικό πρόγραμμα για άμεση υλοποίηση, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την ευθύνη αυτής της υλοποίησης.

Για να δρομολογηθούν οι εξελίξεις με κριτήριο τα εργατικά συμφέροντα στην κατεύθυνση της πραγμάτωσης της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, οι κομμουνιστές και οι άλλοι Αριστεροί που κατανοούν την κρισιμότητα των στιγμών, πρέπει να παρέμβουν άμεσα στις εξελίξεις και να τις καθορίσουν αυτοί, αντί να τις ακολουθούν, αξιοποιώντας και την δυναμική του εργατικού-λαϊκού ΟΧΙ.

Πρέπει άμεσα να παρθούν πρωτοβουλίες για την οργάνωση μαζικών συλλαλητηρίων, όπως την Παρασκευή 10/7, με το σύνθημα ΟΧΙ στα μνημόνια, έξοδος από ΟΝΕ-ΕΕ, διαγραφή του χρέους.
Ταυτόχρονα πρέπει να αναληφθούν ενιαιομετωπικές πρωτοβουλίες για κινητοποίηση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα για την αποτροπή της υπερψήφισης από τη βουλή νέου μνημονίου, σε περίπτωση συμφωνίας, και την οργανωμένη έξοδο από το ευρώ στην περίπτωση Grexit.