Άλλο ένα «ενιαίο» κατ' ευφημισμόν μισθολόγιο για τους δημοσίους υπαλλήλους κόβεται και ράβεται με βάση τις κατευθύνσεις ΕΕ και ΔΝΤ. Το «ενιαίο μισθολόγιο» των δημοσίων υπαλλήλων που θεσπίστηκε το 2011 με στόχο δήθεν να εξισωθούν οι αμοιβές τους, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα των Μινχάουζεν (γνωστός γερμανός βαρώνος για τα ψέματά του) του πολιτικού μας συστήματος.
Ποτέ το μισθολόγιο δεν υπήρξε ενιαίο, αφού με την περιβόητη «προσωπική διαφορά» διατηρήθηκαν οι ανισότητες με αποτέλεσμα η «αριστοκρατία» των δημοσίων υπαλλήλων να έχει μισθούς κατά 500 - 700 ευρώ μεγαλύτερους από τους πληβείους. Βάσει των επίσημων στοιχείων, στο ενιαίο μισθολόγιο υπάγεται σήμερα το 68% των εργαζομένων στο Δημόσιο, το 31% είναι σε καθεστώς ειδικού μισθολογίου, ενώ το υπόλοιπο 1% απασχολείται βάσει διαφόρων άλλων συμβάσεων.
Όσο για τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και του κυβερνητικού συνδικαλισμού που διαδίδουν ότι οι κλάδοι των δημοσίων υπαλλήλων (εκπαιδευτικοί και άλλοι) που είναι χαμηλόμισθοί δε θα θιγούν αντίθετα με τους υψηλόμισθούς υπαλλήλους, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Όχι μόνο δε υπάρξει «άρση αδικιών», αλλά θα ενισχυθούν περισσότερο οι αδικίες.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαμορφώνει μισθολόγιο πολλών ταχυτήτων με νέες δραστικές περικοπές μισθών, αφού επίκειται αύξηση εισφορών για το ασφαλιστικό. Το «ενιαίο» μισθολόγιο χρησιμοποιείται εκ νέου σαν «δούρειος ίππος» για την «εξίσωση των μισθών προς τα κάτω» στα πλαίσια των μνημονιακών δεσμεύσεων με ισχύ από 1ης Ιανουαρίου 2016, «με βάση τους συμφωνηθέντες στόχους για τα μισθολογικά κονδύλια . σε συνάρτηση με τις δεξιότητες, τις επιδόσεις και τις αρμοδιότητες και την θέση του προσωπικού και σε ευθυγράμμιση . με τις βέλτιστες πρακτικές που επικρατούν στην ΕΕ».
Ο μισθός για τους στόχους του 3ου μνημονίου δεν είναι σταθερός και δεν εξαρτάται μόνο από τα χρόνια υπηρεσίας. Ένα μέρος του θα εξαρτάται από την ατομική αξιολόγηση του υπαλλήλου και την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της υπηρεσίας που εργάζεται (π.χ. σχολική μονάδα). Αυτό ενισχύεται κι από την αποσύνδεση μισθολογίου - βαθμολογίου και την οριστική κλοπή από όλους των απωλειών από το πάγωμα των βαθμών - μισθολογικών κλιμακίων και βέβαια και των υπολοίπων μισθολογικών απωλειών της 5-ετίας, που για τους νέους ξεπερνάνε το 50%. Στρατηγική επιδίωξη να διαμορφωθεί ένας ατομικός μισθός κατά υπάλληλο, με τη σύνδεση μισθού - αξιολόγησης και το «μπόνους» παραγωγικότητας. Έτσι, δημιουργούνται συνθήκες ζούγκλας, όπου επικρατεί το δόγμα «ο θάνατός σου, η ζωή μου».
Η φιλοσοφία του νέου μνημονίου διαπνέεται από τη συνολική μείωση της ετήσιας δαπάνης του δημοσίου για μισθούς και άλλα πάγια έξοδα σε κάθε προϋπολογισμό. Από μεγάλες μειώσεις μισθών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση της ελαστικής εργασίας και μείγμα όλων των παραπάνω. Όλοι οι τρόποι και οι συνδυασμοί τους έχουν στο κέντρο τη λεηλασία των εργαζομένων. Το νέο μισθολόγιο περιέχει επίσης κάποια αύξηση στα επιδόματα ευθύνης, ως αντάλλαγμα για τη συμβολή των διοικούντων στην προώθηση βασικών κρατικών κατευθύνσεων (αξιολόγηση κ.α.). Κύριος μοχλός είναι λοιπόν η αξιολόγηση και η κινητικότητα.
Αν κανείς συνειδητοποιήσει και την αύξηση του κόστους διαβίωσης ως συνέπεια της αύξησης του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης, αλλά και τη διάλυση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της κοινωνικής ασφάλισης και των συντάξεων καταλαβαίνει ότι: όποιος δεν αγωνίζεται πεθαίνει!
Ας σημειωθεί ότι πάνω από το ένα τρίτο των ετήσιων αποδοχών τους έχουν χάσει οι δημόσιοι υπάλληλοι από την αρχή της κρίσης έως σήμερα, ενώ, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία, τις μεγαλύτερες ποσοστιαίες απώλειες τις έχουν καταγράψει οι χαμηλόμισθοι. Συγκεκριμένα από το 2009 μέχρι τώρα οι συνολικές απώλειες στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων φτάνουν μέχρι το 38%. Από στοιχεία της ΟΛΜΕ υπολογίζεται ότι η μείωση μισθών των εκπαιδευτικών από το 2010 μέχρι σήμερα ανέρχεται στο 45%. Μάλιστα ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ότι οι μισθοί των εκπαιδευτικών αυξήθηκαν σε 16 χώρες της ΕΕ.
Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί ήταν και συνεχίζουν να είναι από τους χειρότερα αμειβόμενους εκπαιδευτικούς της Ε.Ε. Δουλεύουν για ένα γλίσχρο μισθό που ισοδυναμεί μόλις με το 19% του συναδέλφου του στο Λουξεμβούργο ή το 53% στην Κύπρο και το 58% του μέσου όρου των χωρών της Ευρώπης.
Και μάλιστα όσο πιο αντίξοες είναι οι οικονομικές συνθήκες, τόσο πιο δύσκολο και επίπονο γίνεται και το εκπαιδευτικό έργο. Με μαθητές που υποσιτίζονται και λιποθυμούν σε σχολεία που δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ο μαθητικός πληθυσμούς που παραιτείται και αδυνατεί να παρακολουθήσει ουσιαστικά την εκπαιδευτική διαδικασία. Με τις καταργήσεις σχολείων και τμημάτων και τη «σαρδελοποίηση» των μαθητών σε πολυπληθή τμήματα επιδεινώνονται οι συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου και ανοίγουν οι δρόμοι της απο - μόρφωσης και της εγκατάλειψης του δημόσιου σχολείου.
Αυτή η πολιτική των περικοπών των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και της φορολογικής αφαίμαξης είναι η αιχμή του δόρατος για την βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου. Με τη συρρίκνωση των μισθών, εκτός των άλλων, υπονομεύεται η ήδη υποχρηματοδοτούμενη δημόσια ασφάλιση και πρόνοια. Η κυβερνητική πολιτική που χαράσσουν «οι θεσμοί» οδηγεί στην «κινεζοποίηση» της οικονομίας, για να διαμορφωθούν ευνοϊκές συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας» θυσιάζονται, ξεπουλιούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και η δημόσια περιουσία στο ξένο κεφάλαιο.
Η συλλογική οργάνωση και δράση, ο ενιαίος και παρατεταμένος αγώνας είναι το μέσο για να ανατραπεί αυτή η πολιτική.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ»
Δημοσίευση σχολίου