Είναι στην κυριολεξία σοκαριστικά τα όσα διαβάζουμε στο περιοδικό Hot Doc και αναφέρονται στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Μολδαβίας το οποίο περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο ο Νίκος Γεωργιάδης έβρισκε ανήλικα αγόρια για να τα κακοποιήσει σεξουαλικά στο σπίτι του.
Τα αρρωστημένα σεξουαλικά βίτσια του πρώην βουλευτή της Ν.Δ και στενού προσωπικού φίλου και συνεργάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη, είχαν γίνει γνωστά από το περασμένο τεύχος του ίδιου περιοδικού, αλλά οι λεπτομέρειες που βλέπουν τώρα το φως της δημοσιότητας είναι ανατριχιαστικές.
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι πώς είναι δυνατόν αυτή η ιστορία να έχει απασχολήσει τα ΜΜΕ της Μολδαβίας από τις αρχές Ιούλη του 2013 και οι ελληνικές κυβερνήσεις να έχουν άγνοια. Μια ματιά που ρίξαμε στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών διαβάζουμε ότι: Η Ελλάδα συνήψε διπλωματικές σχέσεις με τη Μολδαβία, στις 27 Μαρτίου 1992. Η Πρεσβεία της Ελλάδος στο Κίεβο έχει παράλληλη διαπίστευση στο Κισινάου, στο οποίο λειτουργεί Επίτιμο Προξενείο. Η Μολδαβία ίδρυσε Πρεσβεία στην Αθήνα το 2003.
Η υπόθεση αφορούσε έναν Έλληνα αξιωματούχο (ο Ν. Γεωργιάδης υπηρετούσε τότε σε υπηρεσίες του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ταυτόχρονα εκτελούσε χρέη συμβούλου του υπουργού Οικονομικών της Μολδαβία) και κανείς δεν θεώρησε σκόπιμο να ενημερώσει την ελληνική κυβέρνηση; Ούτε από την Μολδαβία, ούτε από το προξενείο της στην Αθήνα; Περίεργο.
Και το δεύτερο αξιοσημείωτο είναι γιατί η Εισαγγελία της Αθήνας δεν διέταξε αυτεπάγγελτα έρευνα όταν υπήρξε το δημοσίευμα και χρειάστηκε οι συντάκτες του περιοδικού να καταθέσουν τα στοιχεία για να ξεκινήσει κατεπείγουσα έρευνα για τον Γεωργιάδη;
Ας μην μείνουμε στην συγκεκριμένη υπόθεση και «κάψουμε» κυκλοφοριακά το περιοδικό που κυκλοφορεί σήμερα. Να σταθούμε στην δημοσιογραφική αυτή αποκάλυψη και στην αντιμετώπιση που είχε από κάποια ΜΜΕ.
Δίνουμε τον λόγο στον εκδότη του περιοδικού Κώστα Βαξεβάνη και αυτή την φορά θα συμφωνήσουμε, στον πυρήνα των γραφομένων του, μαζί του.
Φαρισαίοι της δημοσιογραφίας
Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Τα μεγαλύτερα προβλήματα όμως της χώρας δεν θα είχαν αυτή την έκταση, και κυρίως την εικόνα του αναπόφευκτου, αν η δημοσιογραφία δεν ήταν πρόβλημα στην έκταση που είναι. Αν δηλαδή ασκούσε έλεγχο, κριτική της εξουσίας, και κυρίως, αν έκανε αυτό που κάνει η δημοσιογραφία από τη γέννησή της: αποκάλυψη όσων οι άλλοι επιχειρούν να κρύψουν.
Για τη δημοσιογραφία του χρηματισμού, την παρακοιμώμενη της διαπλοκής, έχουν γραφτεί πολλά και κυρίως από το Hot Doc. Δημοσιογράφοι που, ακόμη κι αν δεν εισπράττουν με την έννοια του άμεσου χρηματισμού, ανταλλάσσουν, αποδέχονται, γράφουν και κυρίως σβήνουν ώστε να μην διαταραχθεί η προνομιούχα σχέση τους με την εξουσία.
Δεν είναι η μόνη επιζήμια κατηγορία δημοσιογράφων, αν και σίγουρα είναι η πιο ανέντιμη. Υπάρχει και μια κατηγορία δημοσιογράφων, που ταυτίζει τη δημοσιογραφία, μόνο και μόνο για να ταυτίσει τον εαυτό της τελικά, με τον προβληματισμό και την αέναη θεωρητική αμφισβήτηση. Θεωρεί ότι παράγει σκέψη, ανησυχία, εναλλακτική θεώρηση, αν και ενδόμυχα πιστεύει πως παράγει τη δημοσιογραφία που δεν μπορεί να εκφράσει. Δεν έχει κονταροχτυπηθεί με συμφέροντα, δεν έχει λιώσει στο πεζοδρόμιο, δεν έχει ξενυχτήσει στο χειρόγραφο, δεν έχει ιδέα τι σημαίνει ρεπορτάζ. Θεωρεί ωστόσο πως έχει πάντα τη θεωρητική πληρότητα να μιλήσει για όλα αυτά και κυρίως να τα κρίνει.
Αυτή η δημοσιογραφία συνηθίζει να θεωρεί προνομιακό της χώρο το χώρο των δικαιωμάτων. Όπως ακριβώς έκανε ο Σταύρος Θεοδωράκης στο δημοσιογραφικό του παρελθόν, επιλέγει μειονεκτούσες κοινωνικές ομάδες, καταπατημένες πλευρές της κοινωνίας, ακριβώς για να μην χρειαστεί να αποδείξει κάτι αλλά να θεωρείται πως έχει δικαίωμα. Λίγη σημασία έχει αν γέρνει ναρκισσιστικά μπροστά στην κάμερα, που την αντιλαμβάνεται ως καθρέφτη, ή αν κανιβαλίζει με επιχείρημα το δικαίωμα των κολεόπτερων ή του μαλακού υπογαστρίου. Σημασία έχει πως αισθάνεται αυτάρκεια και αποδίδει στον εαυτό της κάθε δικαίωμα να αναλαμβάνει εργολαβικά το δικαίωμα.
Το κίνητρό της δεν είναι ούτε η ιδεολογία ούτε οι υψηλές αρχές. Είναι η αδυναμία της να πράξει, να κάνει ρεπορτάζ και να βγάλει σκληρά συμπεράσματα, που μπορεί να την οδηγήσουν ακόμη και στα δικαστήρια. Γι’ αυτό δανείζεται ακαδημαϊκές ανησυχίες, αναπόδεικτες θεωρίες και κυρίως το στόμφο αυτού που έχει το δικαίωμα να διδάσκει ακόμη και αν δεν ήταν ποτέ μαθητής της δημοσιογραφικής πραγματικότητας.
Αυτή η θεωρητική δημοσιογραφία, που αρθρογραφεί συνήθως θεωρώντας πως κάνει έρευνα στα μύχια του κόσμου, που θεωρητικολογεί νομίζοντας πως σκορπά φως στο σκοτεινό Βόρειο Πόλο, παρότι δεν είναι εξαγορασμένη, είναι έτοιμη να συμφωνήσει με τον οχετό όσων εξαγοράζονται. Γεμάτη κυνικότητα, δεν διαχωρίζει καν ποιος λέει τι, αλλά είναι έτοιμη να αναλάβει όλες τις εργολαβίες των απαγορεύσεων παράγοντας πολιτική ορθότητα.
Όχι, δεν είναι αυτοί που τα πιάνουν, αλλά με ευκολία κάνουν τα προσωπικά τους συμπλέγματα κανόνες της δημοσιογραφίας, που οφείλουν να υπηρετήσουν οι άλλοι δημοσιογράφοι. Το αποτέλεσμα είναι πως και πάλι ακυρώνεται η δημοσιογραφία.
Μέχρι πρότινος πίστευα πως η κατηγορία αυτή είναι γεμάτη με ανθρώπους με ιδεοληψίες. Θεωρώ πλέον πως είναι λάθος. Αυτοί που αντικαθιστούν στη δημοσιογραφία την έρευνα, την οξύτητα, τη διεισδυτικότητα, με κορεκτίλα, (σ.σ αυτή την λέξη την μεταφράζουμε σαν "πολιτική ορθότητα", δεν ξέρουμε αν έχει κι άλλε έννοιες) στην πραγματικότητα προστατεύουν προκαταβολικά τον εαυτό τους από αυτό που μπορεί να αποκαλύψει η έρευνα και για τους ίδιους.
Στην υπόθεση Γεωργιάδη, που αποκάλυψε το Hot Doc, η είδηση της παραίτησης Γεωργιάδη (και αναγκαστικά και του λόγου παραίτησης) ανέβαινε και κατέβαινε στα sites, με πρωτοφανή τρόπο. Δεν ξέρω ποια πολιτική σκοπιμότητα μπορεί να ανεβοκατεβάζει μια τέτοια είδηση για παιδεραστία, που συγκλονίζει το πανελλήνιο.
Γι’ αυτό πιστεύω πλέον πως είναι ύποπτη και δεν σχετίζεται με την πολιτική, αλλά με τις αμαρτίες του καθενός. Όπως συμβαίνει και με τις θρησκείες, οι αμαρτίες έχουν πάντα γύρω τους μια θεωρία ώστε να μην πληρώνονται σε αυτόν τον κόσμο.
Δημοσίευση σχολίου