Κούβα: Επιστροφή στην αγκαλιά της Δύσης

Πηγή: "ΚΟΝΤΡΑ"

Ηταν η πρώτη φορά μετά από 88 χρόνια που αμερικανός πρόεδρος πάτησε το πόδι του στην Κούβα, γι’ αυτό η επίσκεψη Ομπάμα ήταν ιστορικής σημασίας. Οχι ότι σηματοδότησε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη συντελείται, αλλά όπως και να το κάνουμε, όταν δύο «προαιώνιοι εχθροί» φτάνουν στο σημείο να συμφωνούν ότι απλά αντιλαμβάνονται διαφορετικά τη «δημοκρατία» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και ότι έχουν «βαθιές διαφορές», αλλά σέβεται ο ένας τον άλλο, αυτό αποτελεί τεράστια στροφή στις μεταξύ τους σχέσεις.

Η αλήθεια είναι ότι η Κούβα, που έχει τόση σχέση με το σοσιαλισμό όσο και οι ΗΠΑ με τη λαϊκή δημοκρατία, αγωνίζεται τον τελευταίο καιρό να βελτιώσει τις σχέσεις της με τη «διεθνή κοινότητα» (διάβαζε τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις). Από το Δεκέμβρη του 2004, που πρωτοξεκίνησε το «ειδύλλιο» με τις ΗΠΑ, έχοντας ως αποτέλεσμα την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών τον περσινό Ιούλη, μέχρι την επίσκεψη του Ραούλ Κάστρο στη Γαλλία τον περασμένο Φλεβάρη, η Κούβα δείχνει ότι κάνει ειλικρινείς προσπάθειες να επιστρέψει στην αγκαλιά της Δύσης.

Πώς θα γίνει αυτό, αν όχι με την εκχώρηση του φτηνού εργατικού δυναμικού της χώρας για ξεζούμισμα από τις δυτικές πολυεθνικές; Το «Κ»Κ Κούβας το είχε συνειδητοποιήσει αυτό όταν στο έκτο του συνέδριο το 2011 καλούσε στη «δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που θα επιτρέψουν την αύξηση των εξαγωγών, την υποκατάσταση των εισαγωγών, τα έργα προηγμένης τεχνολογίας και τοπικής ανάπτυξης καθώς και τη συνεισφορά στην δημιουργία νέων πηγών εργασίας»!.

Καλά ήταν τα νταραβέρια με τους παπάδες (παλαιότερα με τον Ιωάννη Παύλο τον Β’ που ήταν ο πρώτος που ασπάστηκε τον Φιδέλ, το 1998, μετά με τον Βαρθολομαίο, το Φλεβάρη του 2003, στα εγκαίνια ενός ορθόδοξου ναού στην Αβάνα και τέλος με τον Βενέδικτο το 2012) αλλά χωρίς τυρί τυρόπιτα δε γίνεται. Το τυρί σε αυτή την περίπτωση είναι το φτηνό εργατικό δυναμικό που ο Ομπάμα δεν το ξέχασε, ζητώντας από τον Ραούλ να επιτρέψει τη σύσταση περισσότερων κοινών εταιριών, αλλά και να ανάψει το πράσινο φως στις ξένες εταιρίες να προσλαμβάνουν απευθείας κουβανούς εργάτες, χωρίς να περνούν οι προσλήψεις από τον γραφειοκρατικό έλεγχο του κράτους. Αυτή είναι η ουσία και όχι τα «ανθρώπινα δικαιώματα», που και οι δύο χώρες τα έχουν γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Οι καπιταλιστές των ΗΠΑ και της Ευρώπης δεν αρκούνται στα μέτρα που έχει ήδη πάρει το κουβανέζικο καθεστώς για φοροαπαλλαγές (βλ. νόμο που ψηφίστηκε στις 29.3.2014, σύμφωνα με τον οποίο προβλέπεται οκταετής φοροαπαλλαγή για τις νέες κοινοπραξίες), που μετατρέπουν την Κούβα σε φορολογικό παράδεισο. Δεν τους φτάνει ούτε η δυνατότητα να κατέχουν μέχρι και το 100% της επιχείρησης (από 49% που ίσχυε με τον προηγούμενο νόμο). Θέλουν πλήρη έλεγχο των μισθωτών τους σκλάβων, να τους κάνουν ό,τι θέλουν και το κράτος να μην έχει καμία ανάμιξη. Γι’ αυτό και οι «ειδικές οικονομικές ζώνες» ακόμα δεν έχουν «περπατήσει» πολύ.

Δε θρηνούμε για την κατάντια του κουβανέζικου «σοσιαλισμού», γιατί σοσιαλισμός δεν οικοδομήθηκε ποτέ. Απλά, η Κούβα έπαιζε για δεκαετίες το ρόλο του μαντρόσκυλου της «σοβιετικής» κρατικοκαπιταλιστικής υπερδύναμης, αφού η τελευταία μετατράπηκε σε μία καπιταλιστική χώρα με σοσιαλιστικό προσωπείο προτού ακόμα νικήσει η επανάσταση στην Κούβα (1959). Ετσι, η Κούβα έστελνε στρατό ακόμα και στην... Αιθιοπία για να υπερασπιστεί το... «σοσιαλισμό». Οταν όμως κατέρρευσε ο παλινορθωμένος καπιταλισμός στην «ΕΣΣΔ», τότε έγινε φανερή η κατρακύλα της χώρας. Τώρα, σαν φρούτο που έχει πλέον ωριμάσει, είναι έτοιμη να πέσει στην αγκαλιά της Δύσης και να πουλήσει το εργατικό της δυναμικό και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές για ένα κομμάτι ψωμί.