Μπορεί στην υπόθεση Φαμπρ ο καλλιτεχνικός κόσμος να διχάστηκε, όμως στην υπόθεση Τζάμπο ο κόσμος της ευαισθησίας και της προόδου αφυπνίστηκε και ενωμένος καταδίκασε την περιβόητη πασχαλινή διαφήμιση της γνωστής αλυσίδας παιχνιδιών με την αοιδό που, με ιερατικό ύφος, καλεί τον «μοιραίο άντρα» να χτυπήσει σαν άντρας (το κόκκινο αυγό). Υποτίθεται ότι αυτό το σποτ αθωώνει και αποθεώνει τον άντρα-αφέντη, που θα πει και δυο κουβέντες παραπάνω, θα δώσει και δυο χαστούκια παραπάνω.
Ορθή η κριτική που δέχτηκε η διαφήμιση σαν σεξιστική, κακόγουστη κ.λπ. Όμως εκτός από την καταδικαστέα έμφυλη βία, ζει, βασιλεύει και θεριεύει η νόμιμη εργοδοτική βία που την τρέφει η βία της ανεργίας, της ανάγκης, του φόβου. Οι σύγχρονες γαλέρες δεν είναι το ορυχείο, το εργοστάσιο, η οικοδομή όπου έτσι κι αλλιώς οι κωπηλάτες λιγοστεύουν. Είναι τα σούπερ μάρκετ, οι αλυσίδες φούρνων και φαστ-φουντάδικων, τα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας, τα Τζάμπο και τα τζαμποειδή και άλλα πολλά. Παντού εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, καταιγιστικοί ρυθμοί, εξευτελιστικοί μισθοί και υποχρεωτικό χαμόγελο.
Πώς να μην προσέξει κανείς το πόσα πολλά γράφτηκαν για τη διαφήμιση του Τζάμπο και το πόσα λίγα γράφονται και λέγονται για τα χαστούκια, τις ταπεινώσεις που δέχεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια (και όχι απλώς των γυναικών) στα σύγχρονα κάτεργα; Και όσα ανατριχιαστικά βγαίνουν περιστασιακά στο φως, καταπνίγονται και ξεχνιούνται.Χτύπα την πατάτα στο γουδί να γίνει σκορδαλιά, χτύπα με τον κόπανο τα σκουτιά, χτύπα τον εργαζόμενο να γίνει αλοιφή. Χτύπα τον άνεργο, χτύπα τον συνταξιούχο, είτε άντρας είναι είτε γυναίκα. Η κυβέρνηση, με την υποταγή της στους θεσμούς, δίνει το πράσινο φως στον μικρό και μεγάλο εργοδότη να χτυπά σαν άντρας, σαν ευρωπαίος άντρας.
Δημοσίευση σχολίου