Το ότι η Ε.Ε αποτελεί εδώ και χρόνια ένα «πολυχώρο» με μοναδικό θέαμα τους διαδρομισμούς, τις πιέσεις και την άσκηση συμφερόντων των μεγάλων εταιρειών και χωρών είναι πασιφανές για τους περισσότερους Ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι ενστερνίζονται έναν εύλογο ευρωσκεπτικισμό είτε με αριστερό είτε με δεξιό πρόσημο.
Το ότι το ΔΝΤ είναι ένα όργανο κυριαρχίας των ΗΠΑ και των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών με παγκόσμιο βεληνεκές, το οποίο έχει στο ιστορικό του οικονομικά πραξικοπήματα, πολιτικές παρεμβάσεις και κραυγαλέα περιφρόνηση της δημοκρατίας έχει καταγραφεί ιστορικά και μόνο ανιστόρητοι ηγέτες (τύπου Γιώργου Παπανδρέου) ήθελαν να το ξεχνούν.
Η σημερινή κόντρα Ε.Ε – ΔΝΤ για το ελληνικό πρόγραμμα γίνεται ουσιαστικά πάνω από το πτώμα της ελληνικής οικονομίας και το μισοπτώμα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία βυθισμένη στην απελπισία, παραμένει παθητικός παρατηρητής πολιτικών παιχνιδιών που ξεπερνούν τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά, δυστυχώς, αφορούν το δικό της δυσοίωνο μέλλον.
Η υπαρκτή τεχνοκρατία, δηλαδή το καθεστώς το οποίο εγκαθιδρύθηκε όταν οι πολιτικοί παρέδωσαν την εξουσία στους «ειδικούς» των τεχνικών οικονομικών προγραμμάτων, αποτελεί σήμερα τη νέα τυραννία από την οποία η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος πρέπει να απαλλαγούν το συντομότερο δυνατό. Ο Ντράγκι, ο Μόντι, ο Παπαδήμος, η Λαγκάρντ και οι ορντινάτσες τους τύπου Τόμσεν και Βελκουλέσκου, πρόσωπα μη εκλεγμένα και χωρίς λογοδοσία στην κοινωνία, αποτελούν απλώς του ιμάντες μεταφοράς της πολιτικής βούλησης των τραπεζών, των επενδυτών και των μεγάλων επιχειρήσεων, δηλαδή των πραγματικών επικυρίαρχων και εργοδοτών του πολιτικού προσωπικού.
Η καταστροφή χωρών ολόκληρων, προκειμένου να αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης ανάμεσα στους οικονομικούς πόλους εξουσίας (ΗΠΑ, Ε.Ε κλπ) ή για την επικράτηση της μιας ή της άλλης παραλλαγής του νεοφιλελευθερισμού, αποτελεί απλώς μια λεπτομέρεια στους ευρύτερους οικονομικούς και γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους.
Και φυσικά ο κυνισμός είναι η μοναδική γλώσσα που γνωρίζουν τα ανδροειδή του οικονομισμού, όπως ο Τόμσεν, ο οποίος δεν διστάζει να πει πως ο μόνος τρόπος για να υποταχθεί μια κυβέρνηση είναι η άμεση απειλή της χρεοκοπίας. Η ελληνική κυβέρνηση κάνει καλά που καταγγέλλει τις συνωμοσίες και τις ασυνέπειες των δανειστών. Όμως, το έχουμε ξαναπεί, έπρεπε (πρέπει) και να προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για τα επερχόμενα, έστω και σαν σενάρια. Το Grexit, όπως και τα διάφορα default (πιστωτικά γεγονότα κλπ) ή η ολοκληρωτική χρεοκοπία, δεν έχουν φύγει ποτέ από το τραπέζι και ότι θα παραμένουν εκεί για όσο καιρό η Ελλάδα θα βρίσκεται υποθηκευμένη στα χέρια των δανειστών. Άρα, απαιτείται όχι ένα, αλλά πολλά σχέδια Β, στο βαθμό που οι συμφωνίες με τους πιστωτές όχι απλώς δεν βασίζονται σε κάποιου είδους εμπιστοσύνη, αλλά, αντίθετα, οι τελευταίοι έχουν αποδείξει ότι μπορούν κατά βούληση να αλλάζουν τους όρους τους ανά πάσα στιγμή.
Μοναδική πραγματική λύση, και αυτό το βεβαιώνουν οι σημαντικότεροι οικονομολόγοι και διανοούμενοι του κόσμου, με πολλούς από τους οποίους έχω συνομιλήσει, είναι η μαζική διαγραφή του χρέους και όχι οι ψευτολύσεις περί επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής και μείωσης των επιτοκίων. Φυσικά, αυτή η διαγραφή θα πρέπει να συνοδευτεί από ένα μακρόπνοο επενδυτικό και αναπτυξιακό σχέδιο με δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.
Σήμερα η Ε.Ε και το ΔΝΤ αδιαφορούν εντελώς για κάτι τέτοιο και το μόνο που επιθυμούν είναι η υποθήκευση της χώρας για όσο το δυνατό μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, με την ταυτόχρονη εκποίηση-ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου. Σε απλά ελληνικά, προηγείται το πλιάτσικο και έπεται η πολιτική επικυριαρχία.
Όλα αυτά δεν αφορούν μόνο το πεδίο της οικονομίας, αλλά και της πολιτικής. Οι «Ευρωπαίοι εταίροι» δεν δίστασαν να αλλάξουν την κυβέρνηση Παπανδρέου όταν εκείνος απείλησε με δημοψήφισμα. Πρόσφατα μάθαμε ότι ο εκλεκτός των τραπεζών κ. Στουρνάρας, ερήμην της εκλεγμένης κυβέρνησης, κατάστρωνε σχέδια για τη «σωτηρία» του συστήματος, σε περίπτωση που η χώρα απειλούνταν με Grexit, έχοντας επαφές με θεσμικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες. Οι κλειστές πόρτες, τα κονκλάβια, οι ίντριγκες, τα μυστικοσυμβούλια, οι διάδρομοι και οι συνωμοσίες δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας λειτουργίας του αρπακτικού καπιταλισμού, προκειμένου να παραμένει απαλλαγμένος από το λαϊκό και κοινωνικό έλεγχο.
Οι διαρροές, οι αποκαλύψεις και τα κατευθυνόμενα δημοσιεύματα, έστω και εάν γίνονται πολλές φορές με πρωτοβουλία των ίδιων των «συνωμοτών», δεν παύουν να δείχνουν ότι η δημοκρατία για τις ελίτ του πλούτου είναι όχι πολυτέλεια, αλλά πραγματικό εμπόδιο, το οποίο δεν διστάζουν να βγάλουν στην άκρη με κάθε ευκαιρία. Είτε τρόικα είτε κουαρτέτο, η διαφορά είναι μικρή. Τόση όση χωρίζει ακόμα και την τυπική δημοκρατία από την αναίρεσή της.
Η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος του περασμένου Ιουλίου σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας και πολιτικών εκβιασμών πρέπει να έχει διδάξει τους πάντες πως ό,τι γίνεται μια φορά, μπορεί να ξαναγίνει. Και ο νοών νοείτω!
Δημοσίευση σχολίου