Η ιστορία με τον φλαμανδό Γιαν Φαμπρ, που ήρθε, είδε και αναγκάστηκε να απέλθει, προσφέρεται για κάποιες σκέψεις επί του πολιτιστικού γίγνεσθαι, έξω από τα δίπολα-φενάκη·. «φαμπριστές-αντιφαμπριστές», «εθνικιστές-διεβνιστές», «μοντερνιστές-κλασικιστές» και τα παρόμοια. Αν μείνουμε μόνο στο καλλιτεχνικό πεδίο, θα πούμε ότι ζήσαμε μια ακόμα σύγκρουση για τη νομή των (λιγοστών πλέον) κονδυλίων που δίνει το κράτος για τον πολιτισμό. Τα υπόλοιπα, τα αμιγώς καλλιτεχνικά, δε θα έπαιζαν κανένα ρόλο αν είχαν μοιραστεί καλύτερα τα κονδύλια. Αυτή η σύγκρουση έδωσε την ευκαιρία στα συγκροτήματα των ΜΜΕ να παίξουν το δικό τους πολιτικό παιχνίδι, οδηγώντας τους Τσιπραίους σε μια ακόμα κατά κράτος ήττα.
Πώς κατέληξε ο Μπαλτάς στην επιλογή του Φαμπρ; Αγνωστο. Σίγουρα κάποιοι στο περιβάλλον του έκαναν τα «κονέ». Εμείς στεκόμαστε στο αποτέλεσμα. Ενας τύπος, που ανήκει στην κατηγορία εκείνων που πουλάνε «πρόκληση» στο αστικό κοινό, τοποθετείται στην κορυφή του μεγαλύτερου κρατικού φεστιβάλ που διαθέτει μια χώρα, το οποίο ανακοινώνει ότι θέλει να μετονομάσει σε Διεθνές. Επί της ουσίας, διεθνές είχε καταστήσει το φεστιβάλ ο προκάτοχός του, ο οποίος εκδιώχτηκε από τον Μπαλτά κατηγορούμενος για κακουργηματικού τύπου διαχείριση των οικονομικών του. Ο Φαμπρ, όμως, με ύφος αποικιοκράτη που αναλαμβάνει πόστο σε αποικία, ανακοίνωσε τη μετατροπή του φεστιβάλ σε διεθνές, ενώ ήξερε πολύ καλά ότι τέτοιο ήταν ήδη, ανεξάρτητα από την ονομασία του (η οποία δεν ενοχλούσε, άλλωστε, ούτε στεκόταν εμπόδιο στη μετάκληση ξένων παραγωγών).
Και ποια ήταν η πρώτη καλλιτεχνική απόφαση του… διεθνιστή «επιμελητή», όπως αυτοχαρακτηρίστηκε, επειδή δεν του άρεσε το ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου