Περί Δεξιώσεως, Επετείου και Δημοκρατίας Θεάτρου

Απάντηση στην Πρόσκληση του κυρίου Προέδρου

Του  Μιχαήλ Στυλιανού

Κύριε Πρόεδρε,

Ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας, μόνη εξήγηση της οποίας μπορώ να βρω στην συμμετοχή μου στον αγώνα κατά της δικτατορίας, κυρίως  με την διεύθυνση της ελληνικής εκπομπής της γαλλικής ραδιοφωνίας στο Παρίσι.

Πικρή, αγωνιώδης και επώδυνη ήταν η εμπειρία της εξορίας, αλλά την εφώτιζε η ελπίδα και προσδοκία της ανατροπής του βάναυσου καθεστώτος που δυνάστευε και κηλίδωνε την πατρίδα μας.
Οραματιζόμαστε τότε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ως αφετηρίαν εθνικής αναγέννησης, αναστήλωσης των θεσμών σε υψηλότερο βάθρο πολιτικής ηθικής, αξιοκρατικής διοίκησης, δικαστικής ακεραιότητας, ποιοτικής εκπαίδευσης, κοινωνικής και οικονομικής προόδου και πολιτιστικής ανόδου της χώρας σε επίπεδο διεθνούς σεβασμού.

Και μικρή πρόοδος προς αυτούς τους οραματικούς στόχους θα δικαιολογούσε τη σεμνή επισήμανση της επετείου  αποκατάστασης προϋποθέσεων λειτουργίας της δημοκρατίας -για την οποία το τίμημα ήταν ωστόσο βαρύ και σφράγισε το  πολιτικό πλήρωμα  με υπονομευτικό για το μέλλον του έθνους σύμπλεγμα ηττοπάθειας, εξάρτησης και υποτέλειας.

Εκεί ίσως ο ψυχολόγος ιστορικός θα εντοπίσει την πηγή του ιδιοτελούς κυνισμού, που αποτελεί βασικό και επιτεινόμενο γνώρισμα τουλάχιστον των εναλλασσομένων πολιτικών ομάδων που διαδέχθηκαν την κυβέρνηση της απελευθέρωσης -με μίαν μόνον εξαίρεση στο επίπεδο ηγεσίας.
Η επικράτηση του πολιτικού επαγγελματισμού, με την βαθμιαία απόρριψη  και προσχημάτων στην επιδίωξη, με όλα τα μέσα, της αναρρίχησης σε  θώκους εξουσίας -για την ικανοποίηση νοσηρών ενστίκτων αναγνώρισης και επιβολής, απωθημένων φαντασιώσεων και άκοπης οικονομικής εξασφάλισης- οδήγησε με επιταχυνόμενη κατολίσθηση στην πολιτική εξαχρείωση και στο καθεστώς της δουλείας χρέους, υπό το οποίο σήμερα η Ελλάδα στενάζει, λεηλατείται και αργοπεθαίνει.

Κύριε Πρόεδρε

Μολονότι προστατευμένος στον πύργο ελεφαντοστού του ανακτόρου της Προεδρίας, ασφαλώς θα έχετε διαβάσει η ακούσει: για τους άνω του ενάμιση εκατομμυρίου  συμπολίτες μας που κυριολεκτικά πεινάνε (νοικοκυρές στο κλείσιμο της λαϊκής να αναζητούν βρώσιμα ζαρζαβατικά και φρούτα στα απορρίμματα, ευπρεπείς γέροντες να ψάχνουν κλεφτά σε κάδους σκουπιδιών),δεκάδες χιλιάδες οικογενειών που σιτίζονται σε συσσίτια των εκκλησιών και των δήμων, σχολεία χωρίς δασκάλους,  με μαθητές που λιποθυμούν από πείνα, νοσοκομεία όπου ασθενείς πεθαίνουν ελλείψει ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, φαρμάκων, ραμμάτων και υλικού.

Θα έχετε ίσως διαβάσει για 2.200.000 φτωχούς οικογενειάρχες που ζουν με την καθημερινή αγωνία της ηλεκτρονικής κατάσχεσης των κατακρεουργημένων μισθών και συντάξεων από τους δέσμιους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, λόγω αδυναμίας να ανταποκριθούν στη ληστρική φορολογία. Όπως και για τα εκατοντάδες χιλιάδες απειλητικά  ειδοποιητήρια  της εφορίας σε ανθρώπους που καθυστερούν χρέη προς το κράτος 50 έως 500 ευρώ. Το  οικτρό νυκτερινό θέαμα των αστέγων στο κέντρο της πρωτεύουσας, τον χειμώνα, μέσα σε χαρτοκιβώτια, στις εισόδους καταστημάτων, δημοσίων κτιρίων και ξενοδοχείων, την καθημερινά διογκούμενη στατιστική  αυτοκτονιών, που έπαψαν να αποτελούν είδηση για τα λεπταίσθητα ΜΜΕ, τους 450.000 νέους παραγωγικούς επιστήμονες και τεχνικούς, που η τρομακτική ανεργία και απειλή εξαθλίωσης εξώθησε στη μετανάστευση.
 
Κύριε Πρόεδρε,

Δεινότερο όλων των  ελλειπτικά  σκιαγραφηθέντων δεινών που πλήττουν την χώρα μας -λόγω του κυνισμού, της ιδιοτέλειας και της αφιλοτιμίας την  οποία επέδειξε και εδίδαξε επί δεκαετίες η πολιτική τάξη-  είναι η απώλεια του αυτοσεβασμού, του διεθνούς σεβασμού και της εθνικής κυριαρχίας της

Η Ελλάδα έχει παραδώσει άνευ αντιστάσεως, εθελοδούλως κατά σημαντικό ποσοστό, την εθνική της κυριαρχία σε ξένους  «εταίρους»/δυνάστες, των οποίων έχει καταστεί  θλιβερό υποπόδιο και αντικείμενο καταλήστευσης, χάριν της «ευρωπαϊκής ιδέας», την οποία επιμένει να επικαλείται, σε πείσμα της αποκάλυψης ότι αποτελούσε απατηλό ψιμύθιο υποχθόνιων αρπακτικών κινήτρων.

Υπό το σημερινό καθεστώς υποτέλειας, η νομοθεσία της χώρας μας έρχεται υπό μορφή πακέτων χιλιάδων σελίδων από το εξωτερικό και ψηφίζεται εν τάχει, κάποτε αμετάφραστη από την αγγλική, (σε μια Βουλή που δεν βουλεύεται –απλώς βολεύεται και βολεύει), ή επιβάλλεται υπό μορφή προεδρικών διαταγμάτων. Ο προϋπολογισμός, η διαχείριση της εθνικής οικονομίας, η ιδιοκτησία και το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, άλλοι νευραλγικοί τομείς της κρατικής λειτουργίας έχουν παραδοθεί/καταπατηθεί από δήθεν «ανεξάρτητες αρχές», υπό ξένον έλεγχο και καλυπτόμενες από ποινικήν ασυλία.

Τα εθνικά θαλάσσια σύνορα ορίζονται και «φυλάσσονται» -στο μέσο του Αιγαίου- από ξένη ναυτική δύναμη, υπό Γερμανό ναύαρχο. Στον εθνικό χώρο μάς έχει επιβληθεί η εγκατάσταση 65.000 προσφύγων/μεταναστών, αλληλομισούμενων και αλληλοσυγκρουόμενων εθνοτήτων και θρησκευμάτων, επιπλέον των δύο εκατομμυρίων ήδη εγκατεστημένων στη χώρα μας.  Γερμανοί αστυνομικοί προκαλούν διαμαρτυρίες  και δημοσιεύματα στον επαρχιακό Τύπο, με μπλόκα και ελέγχους αυτοκινήτων και Ελλήνων πολιτών.

Κύριε Πρόεδρε,

Γνωρίζετε κάλλιον εμού, ως διδάκτωρ του Δημοσίου Δικαίου, ότι Δημοκρατία χωρίς εθνική κυριαρχία είναι αδιανόητη. Μπορεί να εμφανίζεται -σε μιαν χώρα υποτελή, ιδιότυπην ευρωπαϊκή αποικία ως η δύσμοιρη πατρίδα μας- σε σκηνή θεάτρου, ως αντικείμενο προς επιθυμητή ανάκτηση.

Στην προκείμενη περίπτωση  το Θέατρο της Δημοκρατίας, στην πολιτική σκηνή της χώρας, με αρχηγούς, κόμματα, βουλευτές, που συζητώντας για Σύνταγμα, εκλογικό σύστημα και εξεταστικές επιτροπές, απλώς υποδύονται τους λειτουργούς ανύπαρκτης δημοκρατίας, αποτελεί στο εσωτερικό μεν εμπαιγμό, που απλώς προκαλεί την απέχθεια, στο δε εξωτερικό συνέργεια με τον ξένο δυνάστη, στην προσπάθεια μεταμφίεσης, σε πολίτευμα ισότιμου μέλους της ΕΕ, του ισχύοντος πράγματι  καθεστώτος ξένης κατοχής και λεηλασίας, με τραπεζικά –μέχρις στιγμής- όπλα.

Αυτό το οικτρό πολιτικό θέατρο ήρθε προ ημερών να απογυμνώσει μια κραυγή που ακούσθηκε, στην άμεση γειτονιά σας, στην πρωθυπουργική κατοικία, κατά την επίσημη επίσκεψη κορυφαίων Γερμανών αξιωματούχων στον πρωθυπουργό της Ελλάδος: «Μην με αγγίζεις βρωμιάρη ΄Ελληνα!»
Γερμανός βουλευτής, τέως υπουργός, της συνοδείας του Αντικαγκελαρίου της Γερμανίας, την εξεστόμισε εναντίον φωτορεπόρτερ, στα γερμανικά, χάριν των συμπατριωτών του και στα αγγλικά, για να μη διαφύγει του οικοδεσπότη πρωθυπουργού και Ελλήνων αξιωματούχων.

Ο υπογράφων, με 28χρονη, και όχι πάντοτε άνετη, εμπειρία εν μέσω δύο αρκετά υπεροπτικών λαών, ουδέποτε υποβλήθηκε στο πύρινο σφράγισμα αυτού του χαρακτηρισμού. Τώρα το φέρει στις σάρκες του, τόσο πιο επώδυνο όσο εμβρόντητος είδε να μην προκαλεί την παραμικρή αντίδραση του αυτήκοου πρωθυπουργού, των  αρχηγών της αντιπολίτευσης και οιουδήποτε των έτοιμων να εξεγερθούν για ψύλλου πήδημα 300 μελών της εθνικής υποτίθεται αντιπροσωπείας. Ουδεμία επερώτηση, ερώτηση, διαμαρτυρία. Ούτε οποιαδήποτε έκρηξη προσβεβλημένης εθνικής υπερηφάνειας από ομιλούσες κεφαλές των ΜΜΕ. Αδιαμαρτύρητη, δουλική αποδοχή του  φραστικού μαστιγώματος, στην εθνική μας εστία, από επίγονο των ναζί και πρώην κατακτητών.

Κύριε Πρόεδρε,

Υπό τις ανωτέρω συνθήκες θεωρώ την επέτειο κατάρρευσης της δικτατορίας αφορμή  πενθίμων συλλογισμών και  απελπιστικών συγκρίσεων  των τότε  οραματισμών και προσδοκιών  με το σημερινό  φρικαλέο ναυάγιο. Και κρίνω επομένως τον εορτασμό με δεξίωση  ως εκδήλωση άκαιρη, άτοπη και ασυμβίβαστη με τα συναισθήματα ενός δυστυχισμένου λαού και ως μέρος  ενός  σουρεαλιστικού (για να μην πω γκροτέσκου) Θεάτρου Δημοκρατίας.

Κατά συνέπειαν σας ευχαριστώ και πάλι για την ευγενή σας πρόσκληση, αλλά αδυνατώ να προσέλθω για να συνεορτάσω, με επίσημους και ανεπίσημους πολίτες ενός παράλληλου γυάλινου κόσμου, ξένου, ανέγγιχτου  και αδιάφορου προς την καταστροφή και καταφρόνηση που επισωρεύεται στο καθημαγμένο ελληνικό έθνος, επί του τάφου της δημοκρατίας, της κυριαρχίας και της ιστορικής λεβεντιάς του.

Μετά τιμής

Μιχαήλ Στυλιανού