Όταν πριν χρόνια οι Κατσιμιχαίοι τραγουδούσαν «για ένα κομμάτι ψωμί» πιθανόν δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι μετά από 20 χρόνια αυτό το κομμάτι θα ταίριαζε γάντι σε όσους/ες είχαν όνειρα να σταδιοδρομήσουν σαν διαμορφωτές της λεγόμενης κοινής γνώμης.
Και προφανώς μιλάμε για τα νέα παιδιά που προσδοκούσαν να βιοποριστούν ασκώντας το δημοσιογραφικό επάγγελμα.
Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι το αμέσως χρονικό διάστημα θα αποκαλυφθούν πολλά περισσότερα για την κατάσταση που επικρατεί στα «δημοσιογραφικά μαγαζιά». Σήμερα όμως μην χάσετε την αποκαλυπτική εκπομπή που θα μεταδοθεί στις 11 το βράδυ από το ραδιόφωνο της ERTopen και έχει τίτλο «Με Χωρίς Πατρίδα».
Στο στούντιο είναι καλεσμένοι οι δημοσιογράφοι Μαρία Κωνσταντοπούλου και Δημοσθένης Χριστόπουλος οι οποίοι θα αναφερθούν στα όσα συμβαίνουν στο νέο εκδοτικό εγχείρημα του Κ. Βαξεβάνη και αφορούν τις εργασιακές σχέσεις. Ιδιαίτερη αξία θα έχει η τηλεφωνική παρέμβαση που θα κάνει στην εκπομπή ένας άλλος δημοσιογράφος ο Παύλος Κιρκασίδης ο οποίος θα αναφερθεί στις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε ένα άλλο «αριστερό», δημοσιογραφικό χώρο στο The Press Project.
Σας δίνουμε μια γεύση από τα όσα πρόκειται να αποκαλύψει παραθέτοντας ανάρτηση που έχει κάνει στο facebook.
ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΟΙ ΠΑΠ(Π)ΑΤΖΗΔΕΣ ΤΗΣ «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ»
Περιμένοντας τον επόμενο μήνα να δω πώς είναι το «όπως όλοι οι υπόλοιποι» συνειδητοποίησα πως ήταν ακριβέστατο, υπό την έννοια πως όλοι οι υπόλοιποι ήταν χρόνια ανασφάλιστοι και με κάτι φιλοδωρήματα αντί μισθών, και τώρα έπρεπε και εγώ, «όπως και όλοι οι υπόλοιποι» να περάσω τα Χριστούγεννα με ό,τι ψίχουλα θα έδινε ο μεγαλόψυχος μαγαζάτωρ. Και πραγματικά, έτσι περάσαμε όλοι, δηλαδή με κάτι φραγκοδίφραγκα.
Αιτιολογία τότε γι' αυτή την κατάσταση το ότι «δεν είχαν γίνει οι εκκαθαρίσεις των δωρεών», (από τους «1101») το ότι «οι τράπεζες καθυστερούσαν» κλπ, κλπ, δικαιολογίες που κάθε τόσο επαναλαμβάνονταν με διαφορετική κάθε φορά εκδοχή.
Την ίδια στιγμή, και πάντα στον Δεκέμβρη, η ιστοσελίδα δημοσίευσε «ισολογισμό» (υποτιθέμενη οικονομική λογοδοσία προς τους δωρητές) στην οποία εμφανίζονται δαπάνες μερικών (διόλου λίγων) χιλιάδων ευρώ «για ασφαλιστικές εισφορές»!!! Για ασφαλιστικές εισφορές δηλαδή εργαζομένων που δεν είχαν καν προσληφθεί. (ούτε και ποτέ μέχρι σήμερα προσελήφθησαν). Το πού πήγαν αυτά τα (διόλου λίγα) χιλιάρικα, κατά το γνωστό τραγούδι, κανείς ποτέ δεν τόμαθε και δεν το ξέρει ακόμα. Ειρήσθω εν παρόδω, πρέπει εκείνη να ήταν και η τελευταία φορά που δημοσιεύτηκε «ισολογισμός». (όχι ότι θα είχε και καμιά αξία δηλαδή αλλά τέλος πάντων...)
Οι μέρες περνούσαν και οι εργαζόμενοι στο σύνολό μας λαμβάναμε κάτι πενιχρά «έναντι» και αυτά κατόπιν εντόνων πιέσεων αφού κατά την προσφιλή τακτική του μιντιάρχη, χρήματα δεν έδινε αν δεν είχαν προηγηθεί 10-20... 100 «αιτήματα» του κάθε εργαζόμενου ή και όλων μαζί.
Και την ίδια ακριβώς εποχή (Γενάρης 2016) που ο Εφήμερος ισχυριζόταν πως... αντιμετωπίζει προβλήματα εξ αιτίας των «κακών τραπεζών» που όλο κάτι έχουν ειδικά εναντίον του και τον υπονομεύουν και δεν του αποδίδουν έγκαιρα τα χρήματα των «1.101», το The Press Project διοργάνωνε... ημερίδες για την ΤΤΙP και προγραμμάτιζε και γλέντια/συνάξεις σε μεγάλες αίθουσες και κέντρα με γνωστούς καλλιτέχνες (έτσι τουλάχιστον ο ίδιος έλεγε) προκειμένου να ενισχυθεί περαιτέρω το «εγχείρημα των 1101» ή κατά πώς λέει ο λαός μας, «βρακί δεν έχει ο κώλος μας, λουλούδια θέλει...» κλπ κλπ.
Φυσικά η συγκέντρωση αυτή ουδέποτε έγινε, όπως δεν έγινε και η «αποκλειστική συνεργασία με το αμερικανικό δίκτυο TRNN» με το οποίο «είχε κλείσει συμφωνία και μέσα στα επόμενα δυο χρόνια το TPP θα εισέπραττε από αυτούς το ποσόν των 200.000 ευρώ» για υπηρεσίες που μάλλον ουδείς εκ των εργαζομένων πολυκατάλαβε, καθώς πλέον ακούγαμε τόσα, και δεν πιστεύαμε παρά μόνο αυτά που βλέπαμε. Και το μόνο που βλέπαμε ήταν μια διαρκής διάψευση της κάθε λέξης που έβγαινε από το απύλωτο στόμα του. Μπορεί όμως το TRNN να μην έσωσε τελικά το TPP, τώρα όμως ήρθε να το σώσει η «συνεργασία με τον Flash». (που επίσης ουδέποτε έλαβε χώρα). Λίγο αργότερα με μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο της Περιφέρειας και λίγο μετά... δεν ξέρω τι άλλο, ίσως μια αποκλειστική συνεργασία με τη NASA.
Για κάποιον περίεργο λόγο, οι μόνες «συμφωνίες» που τελικά κατάφερνε να κλείσει ο Εφήμερος ήταν εκείνες με τους εργαζόμενους. Οι οποίες φυσικά βασιζόμενες σε κοινούς και μέχρι πλήξης χιλιομεταχειρισμένους εργοδοτικούς εκβιασμούς, μας καλούσαν να επιλέξουμε μεταξύ μεγάλου αριθμού απολύσεων και μιας πρόσκαιρης μείωσης ενός (στα λόγια) μισθού 720-740 ευρώ τη διαφορά του οποίου ωστόσο «ουδέποτε θα χάναμε» καθώς ο ίδιος δεν έπαψε ούτε στιγμή να επαναλαμβάνει, τόσο λεκτικά όσο και σε γραπτά του προς εμάς, πως «αναλαμβάνει και την τελευταία δραχμή υποχρέωσής του απέναντί μας» και πως δεν πρόκειται να χάσουμε ούτε σεντ από όσα «δικαιούμαστε». (...)
Συμφωνήσαμε συνεπώς, και προκειμένου να μην «απολυθεί» κανείς, να λαμβάνουμε επί τρεις μήνες μειωμένο τον μισθό μας, έχοντας ταυτόχρονα τη διαβεβαίωση πως από τον Μάιο θα αρχίσει να καταβάλλεται κανονικά, συν τις απώλειες των προηγούμενων μηνών, καθώς και, πως από τον ίδιο μήνα, θα μπει σε φάση σταδιακής εξόφλησης για όλες τις οφειλές των προηγούμενων ετών για τους εργαζόμενους που ήταν στο TPP μέχρι και τρία χρόνια πριν τον γράφοντα. Ωστόσο ακόμη και αυτόν τον κουτσουρεμένο «μισθό» δεν τον λαμβάναμε παρά με τεράστιες καθυστερήσεις και πάντοτε μετά από διαρκείς πιέσεις, (είχαμε καταντήσει κοινοί επαίτες του ιδρώτα μας).
Τότε μάλιστα, είχε πει πως «θα φύγετε οι περισσότεροι, θα κρατήσω 2-3, καλοκαίρι είναι, το TPP θα πάει με την αδράνεια που ήδη έχει» εννοώντας σαφώς πως εν μέσω της θερινής ραστώνης δεν θα γίνει αντιληπτή η απουσία μας, και αυτό είναι ένα ακόμη δείγμα περί του σεβασμού του προς το αναγνωστικό κοινό, και μάλιστα εκείνο που έβαζε το χέρι στην τσέπη, αγοράζοντας τις παπάτζες και τα φούμαρα που τους πουλούσε για «μια σοβαρή και ανεξάρτητη δημοσιογραφία». (Γελάνε και τα καζανάκια της Κουμουνδούρου...)
Στο διάστημα του καλοκαιριού, κάποιοι λάβαμε κάποια ψιλά μετά από έντονες πιέσεις, (δεν είχαμε πλέον καν να φάμε, και εδώ κυριολεκτώ) αφού βέβαια ακούσαμε «άει γαμήσου ρε μαλάκα» (sic) για το θράσος μας να ζητάμε τα χρήματά μας για να μην πάμε να τρώμε στα συσσίτια του Δήμου, κάποιοι άλλοι δε, δεν έλαβαν ούτε δεκάρα, γλυτώνοντας όμως ταυτόχρονα και την αντίστοιχη ...σεξουαλική παραίνεση του «αριστερού» εργοδότη.
Και ήρθε και ο Αύγουστος, ήρθε και ο Σεπτέμβρης και φως από πουθενά, πάλι τα ίδια πάλι άρχισαν τα «έναντι», ένα δικό μου «έναντι» ήταν και ένα... 20ευρω που βγήκε από την τσέπη του και πετάχτηκε στα μούτρα μου.
Όπως ήταν επόμενο και μετά από μια τόσο απάνθρωπη εργοδοτική συμπεριφορά, όλοι (μηδενός εξαιρουμένου) οι εργαζόμενοι αποφασίσαμε να κάνουμε επίσχεση εργασίας, άλλωστε και να μη θέλαμε... δεν είχαμε πλέον καν τις βενζίνες ή τα 2,80 ευρώ του εισιτηρίου για να πηγαινοερχόμαστε σε ένα μαγαζάκι που εκτός των άλλων, είχε ρημάξει και από τεχνικής άποψης, με τους παμπάλαιους υπολογιστές να έχουν παραδώσει το πνεύμα τους, τα μισά τηλέφωνα συνήθως κομμένα από απλήρωτους λογαριασμούς και με δυο τρεις εναπομείνασες λάμπες φθορισμού να λειτουργούν, καθώς οι άλλες ήταν καμένες... Μεταξύ άλλων, αυτές ήταν οι υπερσύγχρονες συνθήκες μέσα από τις οποίες θα έπρεπε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες... Και έναν ιδιοκτήτη του οικήματος ο οποίος κάθε τόσο, (σύμφωνα με τον Εφήμερο) απειλούσε με... τσετσένους προκειμένου να πάρει από τον διεθνούς εμβέλειας δημοσιογράφο νοικάρη του κάποια από τα οφειλόμενα ενοίκια... (να πω την αλήθεια, η λύση «τσετσένος» ήταν η μόνη η οποία έδειχνε να τον «πείθει»...)
Μετά από την κινητοποίηση, η οποία μάλιστα ήταν η πρώτη στον χώρο του ηλεκτρονικού Τύπου, αναγκάστηκε να δώσει ένα μικρό μέρος των οφειλομένων, το οποίο φέρεται να το μάζεψε μετά από ένα ακόμη «γιουρούσι» που έκανε προς τους αναγνώστες, γεμίζοντάς τους μάλιστα με ενοχές που... επειδή δεν δέχονται να πληρώσουν το πεντάευρο, αυτός αναγκάζεται να αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους, δηλαδή για μια ακόμη φορά, ο ίδιος αποποιήθηκε του ρόλου του ως εργοδότη και, βάζοντας τους εργαζόμενους ως ασπίδα μπροστά, άσκησε πίεση στους πλέον «καλόπιστους» των αναγνωστών, οι οποίοι φρόντισαν να στείλουν από το υστέρημά τους, για να μπορεί ο Εφήμερος να πουλάει μιντιακό παραγοντιλίκι και να παραμυθιάζεται πως είναι μέσα στην πεντάδα της χώρας στους... opinion makers... (sic). (έπονται και πιο αστεία από αυτό).
Η επίθεσή του προς τους εργαζόμενους στηρίχτηκε στο ότι «δεν συμμεριστήκαμε το όραμά του». Ένα «όραμα» δηλαδή το οποίο ήταν φτιαγμένο από τα γνωστά υλικά και του πλέον ακραίου νεοφιλελέ και ο Τζήμερος φαντάζει γατάκι μπροστά του: Στη μαύρη ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία και στην αγοραία κοροϊδία, ένα όραμα το οποίο είχε γίνει πλέον ο εφιάλτης μας.
Αναφερόμενος στο θέμα της «κοροϊδίας», αξίζει να σημειώσω πως πάμπολλες φορές είχε πει σε κάποιους πως ήδη τους ασφάλισε, κάτι το οποίο φυσικά ουδέποτε συνέβη !!! Επίσης πάμπολλες φορές ισχυρίστηκε πως είχε ΗΔΗ βάλει χρήματα σε λογαριασμούς εργαζομένων, τα οποία όμως τελικά έβαλε εβδομάδες μετά ή και... ποτέ !!!
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε πως πληρωνόμασταν μέσω... Ιρλανδίας (???) και μέσα στον τελευταίο χρόνο και μέχρι την ημέρα κήρυξης της κινητοποίησής μας, είχαμε λάβει όλοι κατά μέσο όρο περίπου... 290 ευρώ τον μήνα. (εις εξ ημών ΟΥΤΕ και αυτά).
Επειδή όμως , εκτός των άλλων ο Κώστας Εφήμερος, (κατά κόσμον Παπαδόπουλος) είναι κυρίως «αριστερός», δεν παρέλειψε εν μέσω της κινητοποίησης να απολύσει όλους πλην δυο, οι οποίοι δέχθηκαν να επιστρέψουν πίσω, πουλώντας τον αγώνα, θεωρώντας πως κι αυτά τα λεφτουδάκια που πήραμε (εξ αιτίας του ΚΟΙΝΟΥ αγώνα) καλά ήταν, μη χάσουμε τώρα και τις δουλίτσες μας. Με γειά τους και χαρά τους αλλά η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα και η δημοσιογραφική «πιάτσα» ακόμη μικρότερη και ο καθένας στο τέλος λαμβάνει ό,τι του αξίζει. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, δικαίωμα του καθενός είναι να διαλέξει τον τρόπο που θα «πορευτεί» ή μάλλον και θα «εκπορνευτεί».
Στη συνέχεια οι εργαζόμενοι προσφύγαμε στο σωματείο μας (ΕΣΠΗΤ), η οποία αφού ενημερώθηκε για τη γαλέρα του TPP, εξέδωσε ανακοίνωση η οποία καταδίκαζε τις συγκεκριμένες πρακτικές και καλούσε τον «αριστερό» γαλεράρχη να ανταποκριθεί άμεσα στις υποχρεώσεις του.
Ο εργοδότης απάντησε βρίζοντας την ΕΣΠΗΤ και ...καταγγέλλοντάς την ως «παραμάγαζο συγκεκριμένων συμφερόντων» και κάνοντας λόγο για «υποτιθέμενους εργαζόμενους» (σε ραδιοφωνική του εκπομπή) κατάφερε κωλλυσιεργώντας και υιοθετώντας κλασικές παρελκυστικές πρακτικές να φτάσουμε στις 23-12-2016, αρνούμενος, μέσω του δικηγόρου του Νίκου Πουλή, (αδελφό του γνωστού Κωνσταντίνου Πουλή) να καταβάλει οποιαδήποτε οφειλή, και επιδεικνύοντας αξιοπερίεργη αδιαφορία μπροστά στο δικαίωμα που έχει ένας εργαζόμενος για δικαστικές αγωγές και καταγγελία στο ΙΚΑ, ένα δικαίωμα που, τουλάχιστον ο γράφων, θα ασκήσει άμεσα.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί πως ο Κωνσταντίνος Πουλής, ο οποίος φέρεται στα σώου του να σατιρίζει την κυβέρνηση για τη συνολική αντιλαϊκή και αντεργατική της στάση, σε όλη αυτή την ιστορία στάθηκε στο πλευρό του εργοδότη, προσπαθώντας (σε ιδιαίτερα έντονους τόνους) να πείσει τους εργαζόμενους πως «έτσι είναι σήμερα η αγορά», «πως ούτε ο ίδιος πληρώνεται», πως ούτε λίγο ούτε πολύ πρέπει για μια ακόμη φορά να βάλουμε πλάτη και πως φυσικά δεν πρέπει να γίνει η απεργία, τα γνωστά εκείνα που επικαλείται ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που, για τους λόγους του, (λόγους συνείδησης εννοώ φυσικά), αποφασίζει μεταξύ εξαθλιωμένων εργαζομένων και ενός απίστευτου αφεντικού, να επιλέξει την πλευρά του... απίστευτου αφεντικού.
Όσον αφορά το ίδιο το... TPP και «πού» οι 1101 δίνουν τα χρήματά τους:
Σε ένα ειδησεογραφικό σάιτ το οποίο απλά, δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ως φορολογική οντότητα, δεν υπάρχει ως εταιρία, ως πρόσωπο, ως ...ο,τιδήποτε, παρά μόνο ως ένα domain. Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ο ιδιοκτήτης του επέλεξε το crowd funding από τη διαφήμιση, επειδή ακριβώς δηλαδή, λόγω των τεράστιων οφειλών του στο Δημόσιο, δεν είχε τη δυνατότητα να συστήσει εταιρία η οποία θα μπορούσε να εκδόσει τα απαιτούμενα τιμολόγια προς τους διαφημιζόμενους.
Υπάρχει μόνο μια εταιρία η Bits & Bytes, η οποία, λόγω αντικειμένου δραστηριότητας, δεν μπορεί να προσλάβει δημοσιογράφους. Αυτή είναι και η εξήγηση για το ότι ουδέποτε το TPP προχώρησε σε οποιαδήποτε πρόσληψη, διότι πολύ απλά... δεν μπορούσε να υπάρξει καν για να κάνει κάτι τέτοιο. (άσε που μια τέτοια «κανονικότητα» κοστίζει και ποιος είναι αυτός που δεν προτιμά το μαύρο χρήμα από το άσπρο;)
Όσον αφορά τον ίδιο τον Εφήμερο και τη συνολική του «υπόσταση», πέραν όλων των ανωτέρω...
1. Στο meeting του προηγούμενου Φεβρουαρίου, ο Κώστας Εφήμερος άφησε έκπληκτους όλους τους εργαζόμενους, λέγοντάς μας πως απολύτως συγκεκριμένος υπουργός της κυβέρνησης του πρότεινε να τον βοηθήσει «με καμιά 40ριά χιλιάδες ευρώ» (sic) και «έφερε το συγκεκριμένο ζήτημα στη σύσκεψη προκειμένου να αποφασίσουμε όλοι μαζί τι να κάνουμε» (!!!) Ο γράφων τότε σε κατάσταση ...ημισόκ (έμεινα μαλάκας που λέμε) του απάντησα πως «αυτό κάνω πως καν δεν το άκουσα» και σε λίγα λεπτά η... «πρόταση» σχεδόν χαρακτηρίστηκε ως απαράδεκτη από τους πάντες, όχι τόσο λεκτικά όσο από την ίδια την έκπληξη που αποτυπώθηκε στα πρόσωπα όλων. «Εγώ ήμουν υποχρεωμένος να το φέρω στη σύσκεψη» είχε πει τότε, προσθέτοντας πως «αν μου πείτε να το κάνω θα το κάνω».
2. Ο ίδιος συγκεκριμένος κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης, φέρεται να είχε τόσο φιλικές σχέσεις μαζί του που τον Μάρτιο του 2016 έστειλε δυο άνδρες της ασφάλειάς του στα γραφεία του site για να παραλάβουν ένα στικάκι, το οποίο, σύμφωνα με τον ίδιο τον Εφήμερο, είχε επεισόδια του «House of Cards». (!!!)
3. Σύμφωνα πάντα με τον ίδιο τον Κώστα Εφήμερο, άλλος συγκεκριμένος (πρώην) κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης του έστειλε ανωνύμως από το εξωτερικό έμβασμα 5.000 ευρώ και μία μόνο ημέρα μετά τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν μαζί, όπου του εξηγούσε τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται.
4. Σύμφωνα πάντα με τον ίδιο τον Κώστα Εφήμερο, (τη δήλωση αυτή νομίζω την έκανε και δημόσια μέσω του ραδιοφώνου του) «δεν μπορούν να τον κλείσουν φυλακή για χρέη επειδή κατάφερε να εξασφαλίσει αναπηρία 93%» !!!
Τώρα, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τέτοια «πολυσχιδή» δραστηριότητα που κάνει ταξιδάκια στο εξωτερικό, (με τι χρήματα αλήθεια;) μάλιστα καβαλάει και μοτοσικλέτα (μεγάλου κυβισμού) να έχει αναπηρία 93% (άρα παίρνει και επίδομα αναπηρίας;) αυτό μόνο ο ίδιος μπορεί να το γνωρίζει άντε και η επιτροπή που του την ενέκρινε. (αν φυσικά και αυτό δεν είναι ένα από τα χιλιάδες ψέματά του, κάποια εξ αυτών και μακάβρια, όπως εκείνο που είπε το καλοκαίρι έναντι του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ όταν τον κάλεσε για μια υπόθεση που κατηγορείτο, πως «πάσχει από ανίατη νόσο και οι γιατροί του έχουν δώσει δυο χρόνια ζωής» !!! (sic).
«Η Καθημερινή της Αριστεράς»
Φυσικά υπήρχαν και κατεβάσματα άρθρων και κομματιών μετά από κυβερνητικά τηλεφωνήματα, καθώς και εντολές από τον ίδιο για εξαφανίσεις κομματιών χωρίς να δοθεί ποτέ καμιά εξήγηση.
6. Προχώρησε σε εκδιώξεις των εργαζομένων εν μέσω απεργίας, ενώ δεν δίστασε να υβρίσει χυδαία και να διασύρει εργαζόμενους, έχοντας μια ιδιαίτερη «προτίμηση» στις γυναίκες, μη σεβόμενος μάλιστα ούτε και κατάσταση εγκυμοσύνης στην οποία βρίσκεται η μία εξ αυτών. Ύβρεις και χυδαιότητες που δεν μεταφέρονται εύκολα, καθώς μας διαβάζουν και νταβατζήδες της Τρούμπας και μπορεί να σοκαριστούν.
Από το 1981 που βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο (δυστυχώς) έχω γνωρίσει εκδότες, διευθυντές, καναλάρχες και μιντιάρχες κάθε λογής, ο καθένας με τα δικά του «χαρίσματα». Ήταν η πρώτη φορά ωστόσο στον επαγγελματικό μου βίο που γνώρισα «αφεντικό» το οποίο κατάφερε να συγκεντρώσει τα «χαρίσματα» όλων μαζί.
Είμαι σίγουρος πως σε πολλούς από σας που καταφέρατε να φτάσετε ως εδώ, όλα αυτά σας φαίνονται εξωφρενικά. Για όσους όμως με τον έναν ή άλλο τρόπο παροικούν της δημοσιογραφικής Ιερουσαλήμ, όλα τούτα δεν αποτελούν παρά μια φρικτή καθημερινότητα, η οποία φυσικά με τη σειρά της έφερε τη δημοσιογραφία στο χαμηλότερο κατώφλι της και οδήγησε συνολικά τον χώρο στην έσχατη απαξίωση. Και ο Εφήμερος, παρά το πραγματικά «εντυπωσιακό»... ταμπεραμέντο του, δεν είναι παρά ένα (ακόμη) σύμπτωμα.
Ωστόσο, για όλο αυτό το «σκηνικό» δεν φταίνε μόνο όσοι... φταίνε αλλά κυρίως όσοι «δεν φταίμε», αρκούμενοι σε μεταξύ μας εξομολογήσεις και μυξοκλάματα και φοβούμενοι μια ανοιχτή και δημόσια καταγγελία, «μη τυχόν και χάσουμε το ψωμάκι μας». Την προηγούμενη εβδομάδα, η συνάδελφος Maria Konstantopoulou προέβη σε μια γενναία καταγγελία που αφορούσε άλλο «μαγαζί» επίσης «αριστερού» μιντιάρχη αδιαφορώντας για το αν θα μπει σε κάποια μπλακ λιστ της πιάτσας. Της υποσχέθηκα πως θα με έχει σύμμαχο, πως θα σταθώ στο πλευρό της.
Και αυτό κάνω τούτη τη στιγμή με αυτήν εδώ τη δημόσια καταγγελία, ενώνοντας τη μικρή φωνή μου με τη δική της και ελπίζοντας πως όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότεροι θα γίνονται οι συνάδελφοι που θα αποφασίσουν να σπάσουν το φράγμα του φόβου και να μιλήσουν ανοικτά και «με ονόματα» για το απόστημα που εδώ και δεκαετίες έχει παραμορφώσει το πρόσωπο της δημοσιογραφίας και φυσικά και της ίδιας της Δημοκρατίας. Δεν είμαστε υπερφίαλοι να πιστεύουμε πως θα καταφέρουμε κάποιο θαύμα αλλά ούτως ή άλλως δεν πιστεύουμε και σε θαύματα. Μόνο σε πράξεις. Διαφορετικά, το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», θα αφορά όλους μας. Κυρίως, εμάς που βαυκαλιζόμαστε πως «δεν φταίμε».
Παύλος Κιρκασίδης
Ένας από τους (εν μέσω απεργίας)
απολυθέντες από το The Press Project.
Ίσως το μόνο ειδησεογραφικό σάιτ που δεν υπήρξε ποτέ,
ούτε για την Εφορία ούτε για την Επιθεώρηση Εργασίας.
(και μπράβο του).
Δημοσίευση σχολίου