Μεγάλο ταλέντο, αλλά σπαταλημένο. Έτσι μιλούν πολλοί για τον Στάθη Ψάλτη, που πέθανε προχτές και είχε γίνει διάσημος χάρη στις φτηνές κωμωδίες της δεκαετίας του 1980. Έγινε ο βασιλιάς της βιντεοαρπαχτής και κάηκε.
Όπως η Γεωργία Βασιλειάδου θα ήταν μια ακαταμάχητη Μαμά Ελλάς, έτσι και ο Ψάλτης θα ήταν μια πειστική κινηματογραφική ενσάρκωση του Πειναλέοντα του Μποστ..., όχι όμως του Δον Κιχώτη. Ήταν ο κακοζωισμένος μετακατοχικό Έλληνας που στα χρόνια της πλαστικής ευμάρειας η ζωή του χαμογέλασε. Δύσκολα τον φανταζόμαστε να μιλά αγγλικά με οξφορδιανή προφορά ή να πηγαίνει στο γυμναστήριο, όμως κανείς δεν αμφισβητεί τη λαϊκότητά του, που εκφράστηκε σε μια εποχή όπου η ίδια η έννοια της λαϊκότητας βρισκόταν σε μετάλλαξη, όταν το βόλεμα και η καλοπέραση γίνονταν η ύψιστη επιδίωξη.
Πολλοί λάτρεψαν τον Στάθη Ψάλτη για τους ίδιους λόγους που άλλοι τον απέρριπταν: για το στριγκό, υστερικό γέλιο του. Όμως το βλέμμα, η κίνηση, η φωνή του έκρυβαν μια απειλή, την υπόσχεση της εκδίκησης των χθεσινών πεινασμένων.
Ίσως να σπαταλήθηκε ο Ψάλτης, όμως δεν είναι ο μόνος. Ιδίως μετά την αναίσχυντη κωλοτούμπα του καλοκαιριού του 2015, μέσα από τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης, βλέπουμε να σπαταλιέται, να εξευτελίζεται η έννοια της Αριστερός, η ηθική παράδοσή της, η αγωνιστική της διάσταση, αυτό που νομίζαμε αιώνια νιότη της.
Η εποχή δεν βοήθησε ώστε ο Ψάλτης «να γινόταν άλλος». Όμως στην περίπτωση του Τσίπρα και των φίλων του έφυγε ανεπιστρεπτί η νιότη που έδειχνε ότι θα μπορούσαν να γίνουν άλλοι.
Δημοσίευση σχολίου