Η κοινωνικοποίηση του φόβου

Ο Τσίπρας κι η παρέα των σούργελων, που σέρνει από πίσω του, έχουν καταξευτιλιστεί,. Στην αρχή προκαλούσαν θυμηδία και γέλωτα, τώρα προκαλούν αγανάκτηση και μίσος.

Ο Κούλης έχει γίνει ανέκδοτο, ακόμα κι εντός της ΝΔ. Για τους υπολοίπους (Φώφη, Σταύρος, Λεβέντης κλπ) δε χρειάζονται σχόλια. Σαν καλεσμένοι της Πάνια κι ακόμα χειρότερα.

Είναι φανερό, ότι το δοσιλογικό πολιτικό προσωπικό της κατεχόμενης χώρας, όχι μόνο έχει απαξιωθεί, αλλά αρχίζει να γίνεται λαομίσητο, εν τω συνόλω του. Η τηλεθέαση του survivor, η οποία ξεπέρασε αυτήν της Βουλής (αν ισχύουν τα νούμερα...), είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου και σε κάθε περίπτωση δεν τεκμαίρει έναν παραιτημένο και χαμηλού επιπέδου λαό, ο οποίος αδιαφορεί παντελώς και το’χει ρίξει...στην παλαβή.  

Ας μη μας ξεγελάει το μούδιασμα και η αδράνεια του λαού. Η κοινωνία έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και τι ρόλο παίζει ο καθένας, πλην όμως δεν βλέπει τον τρόπο, με τον οποίο θα απεμπλακεί από το καθεστώς κατοχής και καταστροφής. . Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι (κανονικές κι επιστημονικά ορθές) δημοσκοπήσεις δείχνουν μεγάλη αποστροφή προς το πολιτικό προσωπικό, την ΕΕ και το ευρώ.

Μέσα σ’αυτό το συγκεκριμένο σκηνικό, ήρθε κι η βομβιστική επίθεση κατά του Παπαδήμου, ο ρόλος του οποίου είναι γνωστός αναφορικά με την παράδοση της Ελλάδας στην εγκληματική οργάνωση των παγκόσμιων τοκογλύφων. Με το που «έσκασε» η είδηση, ξεχύθηκε στα κανάλια άπαν το σκυλολόι της ξεπουλημένης τραπεζικής δημοσιογραφίας για να ξεπλύνει το ελληνικό καθεστώς Βισύ, απαιτώντας περισσότερη συναίνεση, ηρεμία, ασφάλεια και αποφασιστικότητα κατά του άβατου των Εξαρχείων!  Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;

Προσπαθούν να κοινωνικοποιήσουν (αν όχι κατασκευάσουν) το φόβο και την ανασφάλεια, με σκοπό το πόπολο να λουφάξει.

Το χτύπημα, κατά πρώτη ταπεινή εκτίμηση του γράφοντος, θα αποτελέσει αφορμή για την προσπάθεια επικοινωνιακής και κοινωνικής ανάκαμψης των δοσιλόγων, μέσω της αναχαίτισης των υπογείων κοινωνικών ρευμάτων, τα οποία αρχίζουν δειλά δειλά ν’αναζητούν μόνιμη και σταθερή διέξοδο από το καθεστώς κατοχής κι όχι απλώς άλλη μια διαμαρτυρία, χωρίς αποτέλεσμα. Κατά δεύτερη ταπεινή εκτίμηση, θα αποτελέσει αφορμή για τη-μέσω του φόβου- λαική αποδοχή πρωτοφανών μορφών καταστολής κι επεμβάσεων,  ακόμα και στρατιωτικής μορφής.

Οψόμεθα.  

Να κρατήσουμε καλά μέσα στην ψυχή μας, το πνεύμα του μετώπου!

askordoulakos