Η τακτική να παίρνεις επιλεγμένα αποσπάσματα από έργα θεωρητικών και να προσπαθείς να επιχειρηματολογήσεις στα συμπεράσματα που ήδη έχεις καταλήξει, είναι τόσο παλιά όσο και οι λάσπες.
Κάποια ρήση μάλιστα λέει ότι «αν πάρεις αποσπάσματα απ’ το Ευαγγέλιο μπορείς να βγάλεις τον Χριστό Αντίχριστο».
Στην προκειμένη περίπτωση ο Ν. Μπογιόπουλος δεν χρησιμοποιεί «Τας γραφάς» αλλά τον Λένιν, τον Μαρξ, τον Τσε κ.α για να υπερασπιστεί την θέση του ΚΚΕ, που δεν είναι παρά η υπεράσπιση της αστικής νομιμότητας και η πολεμική εναντίον σε όσους επιλέγουν τις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας.
Σε τέτοια ζητήματα, ειδικά όταν προσεγγίζεις το θέμα της λαϊκής αντιβίας και τις μορφές που εκδηλώνεται σε κάθε ιστορική εποχή, δεν είναι ότι πιο ιδανικό να παίρνεις αποσπάσματα βιβλίων και να τα χρησιμοποιείς όπως σε βολεύουν, παραγνωρίζοντας "τόπο και χρόνο" δηλαδή πότε γράφτηκαν και σε τι συνθήκες. Πόσω μάλλον όταν πολύ εύκολα μπορεί να αντικρουστούν με άλλα αποσπάσματα κειμένων των θεωρητικών που επικαλείσαι. Και αυτό θα το αποδείξουμε στην συνέχεια.
Θα «παίξουμε», δηλαδή, στο «γήπεδο» του δημοσιογράφου, αφού πούμε εκ των προτέρων ότι η αντιπαράθεση τσιτάτων –και μάλιστα λογοκριμένων όπως κάποια που παρουσιάζει ο Ν.Μ- δεν βοηθάνε τον αναγνώστη να σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη για το ζήτημα που αναφέρονται.
Επειδή το θέμα που προέκυψε –αφορμή ήταν η αποστολή στον πρώην πρωθυπουργό Παπαδήμο ενός παγιδευμένου με εκρηκτικά φακέλου- με ένα μήνυμα που στείλαμε στην ραδιοφωνική εκπομπή του Ν. Μπογιόπουλου, μια ανάρτηση δική μου στο μπλογκ μας και μια απάντηση που μας έδωσε ο δημοσιογράφος μέσα από την ιστοσελίδα «Ημεροδρόμος», ας κάνουμε μια εισαγωγή.
Αρχικά, ας μην προσπεράσουμε τον τρόπο που αντιμετώπισε η ελληνική κοινωνία –και αυτό δεν είναι «υποταγή στο αυθόρμητο», όπως μπορεί να βιαστεί να ισχυριστεί κάποιος- την επίθεση που δέχτηκε ο πρώην πρωθυπουργός – τραπεζίτης. Και για να το προχωρήσουμε παραπέρα να πούμε ότι σήμερα σε μια κοινωνία που έχει εξαθλιωθεί από τις βάρβαρες ταξικές πολιτικές όσο και να προσπαθούν ορισμένοι –κύρια καθεστωτικοί δημοσιοκάφροι- δεν μπορούν να αναβιώσουν εποχές τρομολαγνείας και τρομοϋστερίας.
Μάλιστα πιθανόν να δημιουργούσε και αισθήματα χαράς στον λαϊκό κόσμο αν κάποιες οργανώσεις εκτελούσαν μερικά κοινωνικά παράσιτα. Οι μάζες αντιλαμβάνονται ότι τα προβλήματα τους δεν τα δημιουργούν κάποιοι θιασώτες του αντάρτικου πόλης, αλλά ότι οι πραγματικοί τρομοκράτες είναι αυτοί που καθορίζουν την πολιτική που μας οδηγεί στην απόλυτη ένδεια και εξαθλίωση.
Δεν κινδυνεύει δηλαδή η κοινωνία μας από κατασκευασμένους, ανύπαρκτους εχθρούς.
Άλλη είναι η βία που απειλεί όλο το λαό μας και όχι τα επιλεγμένα χτυπήματα των οργανώσεων μειοψηφικής ένοπλης βίας. Και αυτή είναι η βία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μιας βίας που δεν έχει ενόχους, δεν δικάζεται από κανένα δικαστήριο και οι δράστες της είναι οι εγκληματίες του λευκού κολάρου που υπηρετούν και στηρίζουν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης αυτό που διαπιστώνει όποιος έχει επαφή με τον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα: Για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση η ένοπλη πάλη έχει απενοχοποιηθεί στην συνείδηση όχι μόνο κάποιων νεολαίων αλλά και σε άτομα που μέχρι πριν μερικά χρόνια αυτό ήταν αδιανόητο.
Και για να μην υπάρξει καμιά παρανόηση να επαναλάβουμε το αυτονόητο για τους κομμουνιστές: Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της αστικής δικτατορίας είναι καθήκον της ίδιας και είναι αδιέξοδη η μορφή αγώνα που έχουν επιλέξει όσοι έχουν επιλέξει την ένοπλη μειοψηφική πάλη.
Ας θυμηθούμε και μια άποψη που διατύπωσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας μετά από αρκετά χρόνια που βρίσκεται στην φυλακή: «Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί παρά να είναι έργο της κινητοποιημένης και οργανωμένης κοινωνίας. Η δράση του αντάρτικου πόλης δεν μπορεί να νοηθεί σε αντίθεση με τη λαϊκή κινητοποίηση, ανεξάρτητα και αποκομμένα από αυτήν. Αν δεν υπάρχει λαϊκή στήριξη στο αντάρτικο σχέδιο, αναπόφευκτα αυτό οδηγείται στην αποτυχία. Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι καθαρά στρατιωτικός. Χρειάζεται να είναι πολιτικοστρατιωτικός».
Μήπως στην εποχή μας δεν υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα που δίπλα στην νόμιμη δουλειά που κάνουν διαθέτουν τους παράνομους μηχανισμούς τους οι οποίοι πραγματοποιούν εκτελέσεις καθαρμάτων, "απαλλοτριώσεις" τραπεζών, για να χρηματοδοτηθεί ο επαναστατικός αγώνας τους κλπ; Η Τουρκία είναι δίπλα μας. Ας ρίξουν μια ματιά αυτοί που έχουν σαν ευαγγέλιο την αστική νομιμότητα τί συμβαίνει στο επαναστατικό κίνημα της γειτονικής χώρας.
Οποιος δεν θέλει να κλείνει τα μάτια του στα κοινωνικά φαινόμενα χωρίς μεγάλη προσπάθεια θα βρει την μήτρα που γεννάει τις οργανώσεις μειοψηφικής ένοπλης βίας.
Υπάρχει κοινωνικός πόλεμος. Και συνέχεια γίνεται πιο αμείλικτος. Η αστική τάξη διαθέτει τις δυνάμεις καταστολής, τους νόμους, τους μηχανισμούς που προσπαθούν να διαμορφώσουν πρότυπα, οπτικά πεδία, συνειδήσεις.
Η εργατική τάξη απ’ την άλλη, κατακερματισμένη, εγκλωβισμένη σε κόμματα που σαν θεό τους έχουν τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό.
Ανήμπορη να αντισταθεί συλλογικά στην βάρβαρη επέλαση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.
Σ’ αυτό τον κοινωνικό πόλεμο κάποιοι επέλεξαν να αντισταθούν ένοπλα στην αστική τάξη.
Να το επαναλάβουμε για άλλη μια φορά για να μην αφήσουμε περιθώρια παρερμηνειών: Δεν μας εκφράζουν οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας.
Απ’ την άλλη όμως, όπως μας δείχνει η ντόπια και διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις "ατομικής τρομοκρατίας", όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, (στην συνέχεια θα σταθούμε αρκετά σ' αυτόν τον μεγάλο επαναστάτη παραθέτοντας αρκετά κείμενα του "αφιερωμένα" σε όσους προσπαθούν να τον βάλουν στα "καλούπια" τους) είναι σάρκα απ' την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Από κει και πέρα μπαίνει ένα άλλο ουσιαστικό ζήτημα. Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων.
Και πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα τακτικής πρέπει να τοποθετηθούμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα, μακριά από προβοκατορολογίες και ανιστόρητες απόψεις όπως αυτές που εκφράζονται από το ΚΚΕ αλλά και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Θα συνιστούσαμε στους αναγνώστες μας να διαβάσουν το βιβλίο του Μερλόν Ποντί «Ανθρωπισμός και τρομοκρατία».
Εκεί θα δουν τον Πασκάλ – έναν Γάλλο φιλόσοφο, φυσικό και μαθηματικό- να λέει απ’ τον 16ο ακόμα αιώνα το εξής χαρακτηριστικό: «Ο φόνος ενός από το αντίπαλο στρατόπεδο είναι πράξη θεμιτή. Δυστυχώς έτσι μπορούν να προχωρήσουν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί».
Στην συνέχεια θα εφαρμόσουμε κι εμείς την τακτική του Ν. Μπογιόπουλου παραθέτοντας ξεκομμένα αποσπάσματα από έργα των Λένιν, Μάρξ, Τσε, Στάλιν, κ.α για το θέμα που αναφερόμαστε και τα οποία λένε ακριβώς τα αντίθετα από τα αποσπάσματα που παραθέτει.
Πριν όμως δυο κεφάλαια από ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο «Με τη μάχη στο αίμα τους, λαϊκή βία στην προεπαναστατική Ρωσία (1905-1917)».
Επίσης θα παραθέσουμε ολόκληρο το θρυλικό βιβλίο «Εγχειρίδιο του Αντάρτη Πόλεων» του διανοούμενου και ηγέτη της βραζιλιάνικης επανάστασης Κάρλος Μαριγκέλα. Κι αυτό για να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το σκεπτικό όσων/ες επιλέγουν να ενταχθούν σε οργανώσεις μειοψηφικής βίας. Αυτό το πόνημα υπήρξε και είναι η "Βίβλος" για το σύνολο σχεδόν των οργανώσεων ένοπλης πάλης σε όλο τον κόσμο.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
+ σχόλια + 2 σχόλια
ΟΙ Θέσεις του ΚΚΕ είναι πεντακάθαρες. Συμμετέχει στο ΑΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ απο Θέσεις Εργατικής Λαικής Αντιπολίτευσης όσο οι Καπιταλιστές έχουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους. Ταυτόχρονα οι Κομμουνιστές παλεύουμε μέσα απο το ΠΑΜΕ και την ΛΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ για την ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ του λαού που διεκδικεί στο σήμερα προσωρινά μέτρα ανακούφισης. Ταυτόχρονα στην Ιδεολογική πάλη που γίνεται οι Κομμουνιστές προβάλουμε για ζύμωση την θέση μας για Εξοδο απο την Ε.Ε με Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.
υπαρχει και το βιβλιο του Τζανφρανκο Σανγκουινετι...
Δημοσίευση σχολίου