Υπάρχει κάτι χειρότερο από το ψέμα; Ναι. Να συνηθίσεις το ψέμα. Να αρχίσεις να θεωρείς, αποκαμωμένος και απογοητευμένος από την ανθεκτικότητα του ψεύδους -πάνω στο οποίο πορεύονται οι αρχιτέκτονες και οι υπαίτιοι της δυστυχίας των άλλων- ότι η συμβίωση με το ψέμα συνιστά μια «κανονικότητα».
Ας έρθουμε, τώρα, στην τρέχουσα επικαιρότητα. Ο πρωθυπουργός στη συνάντησή του με τον καρκινοπαθή συνταξιούχο στη Θεσσαλονίκη φρόντισε να τονίσει ότι οι άλλοι ήταν, οι προηγούμενοι από αυτόν, που έκοψαν τις συντάξεις και όχι η δική του κυβέρνηση.
Το γεγονός ότι οι προηγούμενοι σφαγίασαν τις συντάξεις είναι δεδομένο. Τις κατακρεούργησαν. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Και οι μισές αλήθειες αποτελούν πάντα τον αρμό για να συγκολληθούν μεταξύ τους τα πελώρια ψεύδη.
Τουτέστιν (και χωρίς να υπολογίζουμε τι έρχεται με το τέταρτο μνημόνιο που το βάφτισαν «τεχνική συμφωνία»), από το 2015 που έχουν επιβληθεί 13 -τουλάχιστον- νέες ρυθμίσεις νέων περικοπών συντάξεων, με χαρακτηριστική την κατάργηση του ΕΚΑΣ που μόνο αυτή αφαιρεί από τους χαμηλοσυνταξιούχους 8,2 δισ. ευρώ (!), δεν κυβερνούν «οι άλλοι». Κυβερνά ο κ. Τσίπρας. Που, φυσικά, κάνει ό,τι και οι άλλοι...
Αυτό το βιολί συνεχίζεται επί δεκαετίες. Κανονικά.
Ο κάθε επόμενος και ο κάθε προηγούμενος κατηγορούν αλλήλους για τα όσα -ίδια- πράττουν. Και τούμπαλιν. Συμπέρασμα (ασφαλές): όσο διατηρείται η ανοχή στους βιολιτζήδες αυτής της «κανονικότητας» και όσο συνηθίζει να ζει κανείς με αυτήν, τίποτα δεν θα γίνει κανονικό.
Δημοσίευση σχολίου