Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά,
να του αρπάξεις το ψωμί απ' το στόμα,
να μην θεραπεύσεις την αρρώστια του,
να τον χώσεις μέσα σε μια τρώγλη,
να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου,
να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον σύρεις στον πόλεμο»
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Σε εργοδοτικό έγκλημα –και μάλιστα εκ προμελέτης- οφείλεται η αυτοκτονία της 42χρονης που εργαζόταν στην αλυσίδα super market «Καρυπίδης».
Ηταν η απελπισία που την έσπρωξε σ’ αυτή την πράξη της. Ηταν η απόγνωση που την οδήγησε να βάλει τέλος στην ζωή της.
Κι αυτά της τα δημιούργησε η εργοδοσία αφήνοντάς την για 15 ολόκληρους μήνες απλήρωτη, «πυροβολώντας» την ουσιαστικά με τις σφαίρες της ανέχειας και της απόλυτης φτώχειας.
Μιας εργοδοσίας που το αστικό σύστημα τη «θωρακίζει» με κάθε τρόπο –πρόσφατη είναι η νομολογία του «Αρείου Πάγου» σύμφωνα με την οποία: «Η μη καταβολή δεδουλευμένων δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας»- να ξεζουμίζει τα «ομιλούντα εργαλεία» της, τους εργάτες, με κάθε τρόπο,
Η ανακοίνωση του σωματείου των εργαζομένων στις επιχειρήσεις «Καρυπίδη», που παραθέτουμε στο τέλος της ανάρτησης, για τον θάνατο της 42χρονης συναδέλφισσας από τα Γιαννιτσά, λέει τα πράγματα με το όνομά τους.
Εμείς το μόνο που μπορεί να προσθέσουμε είναι ότι για άλλη μια φορά παρακολουθούμε το διαρκές έγκλημα του καπιταλισμού και του πολιτικού προσωπικού των πλουτοκρατών συνεπεία του ανηλεούς ταξικού πολέμου που έχουν εξαπολύσει στην εργατική τάξη. Κι αυτό για να βγουν τα μονοπώλια και οι κεφαλαιοκράτες αλώβητοι απ’ τη καπιταλιστική οικονομική κρίση και όλα τα βάρη της να τα φορτωθούν τα λαϊκά στρώματα.
Αυτά τα εγκλήματα του καθεστώτος που έχουν μόνο θύματα και ποτέ θύτες δε θα σταματήσουν ποτέ αν εμείς δεν «δολοφονήσουμε» το πολιτικό σύστημα που μας εξαθλιώνει και κάποιες φορές οδηγεί συμπολίτες μας στον θάνατο.
Επίσης για άλλη μια φορά η Συριζαίικη υποκρισία χτυπάει κόκκινο. Όπως τότε που οι δυνάμεις καταστολής μακελεύουν τους διαδηλωτές και το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ βγάζει ανακοινώσεις καταδίκης της αστυνομικής βίας έτσι και σήμερα ο Γενικός Γραμματέας Εργασίας Ανδρέας Νεφελούδης κατηγορεί τη δικαστική εξουσία για … ολιγωρία (Λες και δεν μπορούσε η κυβέρνησή του να βγάλει ένα νόμο που να υποχρέωνε τους εργοδότες να καταβάλλουν κανονικά τη μισθοδοσία στους εργαζόμενους τους).
Να τι γράφει στον προσωπικό λογαριασμό του στο f/b:.
«Αυτοκτονία εγκλωβισμένης εργαζόμενης του Καρυπίδη στα Γιαννιτσά, ήταν 15 μήνες απλήρωτη. Ακούει κανείς εισαγγελέας; 15 μήνες απλήρωτη. 170 μηνύσεις έχουν υποβληθεί σε βάρος του Καρυπίδη. Καμμία αντίδραση. Οι εργαζόμενοι απλήρωτοι και ο τύπος κυκλοφορεί ελεύθερος, " επενδύει" αλλού και να τα αποτελέσματα. Δικαιοσύνη ακούς; Είναι τελικά η οφειλή δεδουλευμένων αποδοχών βλαπτική μεταβολή κύριοι αδέκαστοι. Τι λέτε τώρα; Δικαιοσύνη ακούς;»
«Η βαρβαρότητα δεν έχει τέλος.
Η Διοίκηση του Πανελλαδικού Σωματείου των εργαζομένων στις επιχειρήσεις "Καρυπίδη" πρώην Αρβανιτίδη εκφράζει τα συλλυπητήρια της στην οικογένεια της 42χρονης συναδέλφισσας από τα Γιαννιτσά για τον άδικο χαμό της.
O θάνατος της συναδέλφισσας, εργαζόμενης σε κατάστημα της "Καρυπίδης" στα Γιαννιτσά, είναι αποτέλεσμα αυτού του βάρβαρου συστήματος. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθεί και αυτή η κυβέρνηση και οι προηγούμενες που στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο και οδηγούν σε απελπισία τους εργαζόμενους.
Είναι αποτέλεσμα του αδιεξόδου στο οποίο έχουμε βρεθεί για πάνω από 1.5 χρόνο οι εργαζόμενοι της Καρυπίδης με την απληρωσιά, με το να βρισκόμαστε ανάμεσα στην ανεργία και την ομηρία από μέρους της επιχείρησης, με τον εμπαιγμό από την κυβέρνηση ότι έκανε τα πάντα για να μας «σώσει». Δεν πήρε μέτρα προστασίας για εμάς, τους 1400 εργαζόμενους, αφού πλέον ούτε το πενιχρό επίδομα επίσχεσης παίρνουμε, ούτε επίδομα ανεργίας δικαιούμαστε. Επιπλέον, δεν τηρήθηκε Π.Δ για τη διαδοχή, ώστε να μη πεταχτούμε στην ανεργία.
Κανένας εργαζόμενος να μη μένει μόνος του. Τα προβλήματα που βιώνουμε είναι κοινά και κοινός πρέπει να είναι και ο αγώνας για να τα αντιπαλέψουμε. Με ταξική αλληλεγγύη και ανυποχώρητο αγώνα να χτυπήσουμε την αιτία που προκαλεί όλα τα προβλήματα, την ανεργία, την ανασφάλεια, το άγχος για την επιβίωση. Η αιτία αυτή είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης που ωφελεί του λίγους και χτυπάει εμάς, τους πολλούς.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ Α.Ε.Ε.Ε.»
+ σχόλια + 3 σχόλια
Της Αρειοπαγιτισας Θανου αυτης της εργαζομενης στο γραφειο που
[ρωθυπουργου τη συνταξη την καθυστερουν ποτε τοσους μηνες?
Εδω ειναι που αρειοπαγιτες και η υπουργος εργασιας τους χρειαζεται
σανιδα βρεγμενη και κοντοστυλιαρο απο αγριελια για να μαθουν τι
σημαινει να μην εχεις ψωμι για τα παιδια μηνες ολοκληρους
Τωρα πια οι εργαζομενοι οχι μονο στου Καρυπιδη αλλα σ ολη την
Ελλαδα μη εχοντας ουτε τη δικαιοσυνη ουτε την κυβερνη
ση στο πλευρο τους αλλα κατα μετωπο εχθρους δεν τους μενει παρα η η ομαδικη αυτοκτονια η ο ξεσηκωμος Και σιγουρα οι εργατες σε τετοιες
καταστασεις βρεθηκαν πολλες φορες και επελεξαν τον ξεσηκωμο Σημερα
η κατασταση εχει φτασει στο απροχωρητο και ο ξεσηκωμος επιβαλεται
γιατι δεν ειναι η εργατρια του Καρυπιδη μοναδικο πολιτικο θυμα
Με επιεικεις υπολογισμους τα πολιτικα εγκληματα της μνημονιακης
περιοδου εχουν φταξει κοντα στις δεκα χιλιαδες Ενας τετοιος αριθ
μος πολιτικων εγκληματων σε περιοδο ειρηνης ειναι αιτια πολεμου
Αυτον το πολεμο οι εργατες και ολη η εργατια πρεπει να τον αρχισει
γιατι αλλιως μελλει να χαθει Τα συνθηματα της επαναστασης του
21 γινονται και παλι επικαιρα
20 Ιουλίου 1944: Αποτυχημένη προσπάθεια δολοφονίας του Χίτλερ. Ο Χίτλερ υποπτεύεται τους πάντες ακόμα και τον «ήρωα» στα μάτια των Γερμανών Έρβιν Ρόμελ. Στέλνοντας δύο στρατηγούς με μια επιστολή του και μια κάψουλα υδροκυανίου στο Χέρλιγκεν, όπου ο Στρατάρχης ανάρρωνε από σοβαρό τραυματισμό, του κάνει την εξής «προσφορά»: Να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, με αντάλλαγμα να μη γίνει δίκη για προδοσία και κινδυνεύσουν έτσι με αντίποινα η σύζυγός και ο γιος του. Ο Ρόμελ στις 14 Οκτωβρίου 1944, σε ηλικία 52 ετών, καταπίνει την κάψουλα. Αυτοκτονία λέγεται αυτό;
Από τα αρχαία χρόνια πολλοί ισχυροί εξωθούσαν τους εχθρούς τους, ειδικά τους «εσωτερικούς», σε αυτοκτονία. Και σήμερα εφαρμόζουν την ίδια τακτική που τους συμφέρει, για να αποφεύγουν την κατακραυγή και τις ταραχές. Ενώ λοιπόν βρίσκονται από πίσω, φαίνεται να μην «λερώνουν οι ίδιοι τα χέρια τους με αίμα».
Η αυτοκτονία ποτέ δεν έλυσε το πρόβλημα του αυτόχειρα. Αντίθετα πρόσφερε περισσότερο πόνο στους φίλους και συγγενείς του νεκρού. Επιπλέον πάντα υπάρχει λύση. Η λύση στα δύσκολα προβλήματα που μας βασανίζουν καθημερινά είναι η Αλληλεγγύη κι ο Αγώνας για μια καλύτερη Κοινωνία. Μια Κοινωνία Ισότητας κι Ελευθερίας.
Δεν περιμένουμε τίποτα από κανένα δικαστή. Ακόμα και ο πιο καλόπιστος κι έντιμος δικαστικός θα αποφασίσει βάσει των νόμων που ισχύουν τη στιγμή που δικάζει. Αν οι νόμοι αυτοί είναι άδικοι, η απόφαση δεν πρόκειται να είναι δίκαιη, ανεξάρτητα από τη σύνθεση του δικαστηρίου. Πόσο μάλλον, αν ο δικαστικός είναι υποκριτής, ο οποίος προκειμένου να εξασφαλίσει τα δικά του προνόμια, πετσοκόβει Ελευθέριες και Δικαιώματα όλων των υπολοίπων.
Σήμερα οι νόμοι στηρίζουν τη λεηλασία των εισοδημάτων μας. Τα Μνημόνια είναι ο νόμος που ισχύει. Είναι ο νόμος του ισχυρού, της ζούγκλας κι ακόμα χειρότερα. Όμως αυτό δεν πρέπει να μας απελπίζει, αλλά να μας προτρέπει σε δράσεις κι ενέργειες ανατροπής της αδικίας.
Η αυτοκτονία βολεύει μόνο τους εγκληματίες που μας εκμεταλλεύονται. Ένα θύμα τους λιγότερο. Ένας άνεργος, μια απλήρωτη εργαζόμενη, ένα θύμα κακοποίησης… Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη. Πρέπει να ζήσουμε, για τους κάνουμε όλοι μαζί να πληρώσουν για την ανηθικότητα και τα εγκλήματα τους. Έχουμε υποχρέωση όχι μόνο προς τον εαυτό μας, αλλά και προς τους συνανθρώπους μας, που είναι σε παρόμοια κατάσταση με μας. Κυρίως όμως προς τις επόμενες γενιές που θα απορούν με την παραίτησή μας.
Ζούμε μόνο μια φορά. Ας ζήσουμε σαν άνθρωποι. Αν δεν μας αφήνουν να ζήσουμε, ας πεθάνουμε πολεμώντας τους, όχι σαν πρόβατα σε σφαγείο. Ας κάνουμε κάτι για το οποίο οι μελλοντικές γενιές θα μας θαυμάζουν, θα αισθάνονται ευγνωμοσύνη. Ήρθε η ώρα να τα πούμε με τους διεφθαρμένους… mitsos175.
Δημοσίευση σχολίου