Επαναλαμβανόμενη αυτοκριτική του ΚΚΕ για την συμμετοχή του στις αστικές κυβερνήσεις της περιόδου '89-90

Του Γ. Γ

Δεν καταλαβαίνουμε γιατί ορισμένοι παρουσιάζονται εντυπωσιασμένοι -και το εκφράζουν με αναρτήσεις τους σε μέσα μαζικής δικτύωσης- από το απόσπασμα της διακήρυξης της Κ.Ε του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ με το οποίο γίνεται αυτοκριτική για την συμμετοχή του Συνασπισμού στις αστικές κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα. 

Οχι, παιδιά, "δεν χρειάστηκαν ως συνήθως περί τα τριάντα χρόνια για να προβεί το Κόμμα στην ελλειπή έστω αυτοκριτική του" όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Ρούσης στην παρουσία του στο f/b.

Ισως αυτή την φορά η λαθεμένη αυτή επιλογή του ΚΚΕ να εκφράζεται ποιο ξεκάθαρα από την ηγεσία του κόμματος, όμως από το 2013 το ΚΚΕ μέσω κειμένου της πρώην γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, στο θεωρητικό περιοδικό της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας «Μαρξισμός και σύγχρονη εποχή» - αναδημοσιεύτηκε σε τεύχος της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (Νο2, 2013)- αναφερόμενη στην συμμετοχή του ΚΚΕ στις αστικές κυβερνήσεις την περίοδο '89-'90, έδινε το στίγμα των συμπερασμάτων του ΚΚΕ γι’ αυτή την επιλογή του.

Εγραφε χαρακτηριστικά τότε η πρώην γ.γ. του ΚΚΕ:

«Το ΚΚΕ διαθέτει και σύγχρονη εμπειρία από ένα είδος ιδιόμορφης συμμετοχής σε δύο διαδοχικές κυβερνήσεις το 1989-1990, στην πρώτη περίπτωση με το φιλελεύθερο κόμμα (ΝΔ) και στη δεύτερη και με τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ).

Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έγινε για πολύ ειδικούς λόγους, καθώς ήταν αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης ύστερα από εκλογές, σύμφωνα δε με το νόμο έπρεπε να μεσολαβήσει ένα μικρό χρονικό διάστημα ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να μην παραγραφεί ένα πολιτικό σκάνδαλο που επικεφαλής -σύμφωνα με το κατηγορητήριο- αναφέρονταν ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός.

Το Κόμμα μας από τη φύση των δύο αυτών κυβερνήσεων -που ήταν μεταβατικές ως τις επόμενες εκλογές- δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις αν και ένα μέρος του λαού -καθοδηγημένο από τη σοσιαλδημοκρατία- απέδωσε στο κόμμα πολιτική ανίερης συμμαχίας. Είχαμε ζημιά σε ψήφους, το κυριότερο όμως δεν ήταν αυτό το γεγονός, όσο το ότι αναπτύχθηκε (σε μια περίοδο που ο οπορτουνισμός είχε σηκώσει κεφάλι μέσα στο κόμμα) η αντίληψη ότι δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή του κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση.

Ακόμα όμως χειρότερο ήταν η διάδοση της αντίληψης ότι σε κάποια πολύ κορυφαία στιγμή, που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά εμπόδια, το ΚΚΕ πρέπει να παραμερίσει τη στρατηγική του και να στηρίξει το σχηματισμό κυβέρνησης στη λογική του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος, που στην πραγματικότητα σε όλες τις περιπτώσεις δεν προκαλεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα του παρέχει τη δυνατότητα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του».

Δεν θεωρούμε ότι έχουν ουσιαστική διαφορά τα γραφόμενα της πρώην γ.γ με τις εκτιμήσεις που υπάρχουν στο κείμενο της διακήρυξης της Κ.Ε για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ όπου και αναφέρεται:

«Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η γενικότερη προγραμματική αντίληψη του ΚΚΕ για τα στάδια και τις αντίστοιχες συμμαχίες οδήγησε τελικά στην επιλογή συγκρότησης του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, που "διολίσθησε" σταδιακά σε ένα τρόπο λειτουργίας ενιαίου κόμματος. Η επιλογή της ίδρυσης του και η λαθεμένη συμμετοχή του στο σχηματισμό των αστικών κυβερνήσεων Τζανετάκη (Ν.Δ και Συνασπισμός) και Ζολώτα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός) εξέφραζαν την ενίσχυση του οπορτουνιστικού ρεύματος και ταυτόχρονα ενίσχυσαν παραπέρα αυτό το ρεύμα στην καθοδήγηση και στις γραμμές του ΚΚΕ».