Η "λάσπη" των «κυρ Παντελίδων», σαν «άλλοθι» της σαπίλας τους.

Του Γ. Γ.

"Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν
Πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο!
Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ' άλλο, πέρα απ' το ό,τι παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά.
Και περιμένουμε απ' τους θεατές, τουλάχιστον να ντρέπονται!" 

Μπέρτολ Μπρεχτ 

Είναι λογικό και επόμενο τα στελέχη του κυβερνητικού θιάσου να επιδιώκουν να μας παρουσιάσουν μια εικονική πραγματικότητα που δεν έχει καμιά σχέση με τα όσα βιώνει καθημερινά ο κόσμος της εργασίας. Είναι αναμενόμενο οι κυβερνώντες αφού πουλήσανε απάτη με την σέσουλα, τώρα να πουλάνε τρέλα.

Είναι συζητήσουμε όμως το γιατί οι πλατιές λαϊκές μάζες εξακολουθούν να βρίσκονται στον καναπέ τους όταν έχουν μπροστά τους ένα καθεστώς αυταρχισμού, αστυνομοκρατίας, ολομέτωπης βάρβαρης ταξικής επίθεσης. Είναι προβληματικό δηλαδή ότι παρακολουθούν παθητικά μια άθλια συγκυβέρνηση, θεραπαινίδα ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών, να καταργεί κατακτήσεις αιώνων, να φέρνει έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα, να μας οδηγεί καθημερινά όλο και σε ποιο βαθύτερη κοινωνική καταστροφή.

Αυτό που είναι όμως ποιο εξοργιστικό απ’ όλα, είναι η αντίδραση των «Κυρ’ Παντελήδων», που την βλέπουμε με τα σχόλια που αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν φτάνει που με την στάση τους γίνονται συνεργοί στο έγκλημα που διαπράττει το πολιτικό προσωπικό των αστών σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, έχουν το θράσος και την αναίδεια να συκοφαντούν, να αποδοκιμάζουν και να κατακρίνουν κάθε ενέργεια, έστω και συμβολική, που προσπαθεί να σταθεί ανάχωμα στην βάρβαρη καπιταλιστική επίθεση που δέχεται η τάξη μας.

«Ιερή αγανάκτηση» κατέλαβε, λοιπόν, όλα αυτά τα ανθρωπάκια γιατί συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ έσπασαν ένα τζάμι του αποκαλούμενου κατ’ ευφημισμό «Υπουργείου Εργασίας».

Τους θίχτηκαν τα «ιερά και όσια» γιατί μέλη Πρωτοβάθμιων Σωματείων έκαναν μια παρέμβαση στο κτίριο που στεγάζονται οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.

Ουρλιάζουν για την «ανυπαρξία του κράτους» όταν μια αναρχική ομάδα πραγματοποιεί κάποια δράση η οποία έχει στόχο τσιράκια «αρπακτικών».
Η «παρουσία του κράτους» που με την πολιτική του ματώνει ακόμα περισσότερο την εργατική τάξη και τους απόμαχους της δουλειάς, τους αφήνει παγερά αδιάφορους.

Είναι οι ίδιοι οι «Κυρ’ Παντελήδες» που η «ευαισθησία» τους περιορίζεται να εκφραστεί στους «τραμπούκους» που έσπασαν ένα τζάμι, ενώ  προσπερνάνε χωρίς να τους "αγγίξει" την πρόσφατη έκθεση της Unicef η οποία διαπιστώνει ότι ένα στα δυο παιδάκια στην Ελλάδα μεγαλώνει μέσα σε συνθήκες φτώχειας.

Είναι οι ίδιοι "νομοταγείς πολίτες" που ενώ διαμαρτύρονται για την "βεβήλωση" μιας πρόσοψης κτιρίου, σφυράνε κλέφτικα στις εκατοντάδες αυτοκτονίες - δολοφονίες, αποτέλεσμα μιας εφαρμοζόμενης πολιτικής που φέρνει την εξαθλίωση και φτωχοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών.

Και το δράμα είναι ότι πιθανόν οι «Κυρ’ Παντελήδες» να βρουν την δικαίωση τους αντάμα με Αδώνηδες, Βορίδηδες, Πρετεντέρηδες και Παπαδημητρίου αφού ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός που επικρατεί οδηγεί τις μάζες να προσδοκούν ελπίδα στην αλλαγή κυβερνητικού θιάσου.  

Υ.Γ: Είναι άλλη συζήτηση αν ανταποκρίνονται στις μορφές πάλης που απαιτούν οι καιροί μερικές μεμονωμένες ενέργειες που ξεφεύγουν από τις κατεστημένες κινητοποιήσεις.