Μεγαλώσαμε με την αδελφή μου σε μια οικογένεια ολίγον αντιφατική, ευκατάστατη, αλλά και αγωνιστική, όπου το διάβασμα, η μόρφωση, η αναζήτηση ήταν στοιχεία της καθημερινότητας, παράλληλα με τους χορούς, τα γλέντια και τα φαγοπότια.
Με πατέρα και μάνα κομμουνιστές και, ως εκ τούτου, εντελώς άθεους, που ποτέ, δεν επιχείρησαν να παίξουν τον ρόλο του υψηλού καθοδηγητή στα παιδιά τους, τουλάχιστον όχι άμεσα και εξουσιαστικά.
Έτσι μεγαλώναμε με την αδερφή μου, σε ένα καθεστώς απόλυτης ελευθερίας, παρά τη μικρή μας ηλικία και ενάντια στις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής.
Κάποιο απόγευμα βλέπει ο πατέρας μας την αδελφή μου, 6 ή 7 χρονών τότε, να έχει μαζεμένες κάτι εικονίτσες, χάρτινες με τον χριστό, την παναγία και διάφορους αγίους, στις οποίες έδινε φιλάκια με ευλάβεια....
Δεν νομίζω ο πατέρας μου, που πέρασε δια πυρός και σιδήρου τη ζωή του, να υπέστη ποτέ μεγαλύτερο σοκ!!!
Τη ρώτησε που τις βρήκε, και εκεί αποκαλύφθηκε, ότι στα πλαίσια της ελευθερίας που είχαμε, να παίζουμε έξω, να πηγαίνουμε βολτίτσες κλπ, χωρίς έλεγχο, η Τίνα πήγαινε με μια φίλη-γειτονοπούλα στο κατηχητικό της γειτονιάς και είχε την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση-κατήχηση με το ανάλογο υλικό. Νομίζω, ότι τότε, μέχρι και ο θεός θα πρέπει να φοβήθηκε..
1ον: Μας άκουσε όλη η γειτονιά, που εννοείται, ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να φαντασθεί, τα αίτια αυτής της ομηρικής σύρραξης.
3ον: Ο πατέρας μας έπαθε κρίση ταυτότητας και καταλήφθηκε από ενοχές, για το πως είναι δυνατόν η κόρη του να παρέκκλινε τόσο από τις βασικές αξίες και αρχές μας (“είναι δυνατόν;;; η κόρη μου να πηγαίνει κατηχητικό;;;;;; και να φιλάει εικονίτσες;;;;; τι λάθος κάναμε Αλίκη;;; - όπου Αλίκη η
μανούλα μας- κλπ)
4ον: Αποφασιστικός όμως, ως κομμουνιστής, πήρε τα δέοντα, δημοκρατικά, μέτρα: έσκισε τις εικονίτσες & της απαγόρευσε να ξαναπάει κατηχητικό.
Ήταν, νομίζω η μόνη απαγόρευση, που επέβαλε στα παιδιά του, μέχρι τέλους της πολυτάραχης ζωής του.
Η Tina δεν πήγε ποτέ ξανά κατηχητικό, αλλά να ξέρετε, ότι παρ΄όλα αυτά είναι ένα καλό, μεγάλο παιδί πια, που δεν έδωσε ποτέ αφορμές και την εκτιμά όλη η γειτονιά...
* Αφορμή αυτού του "βιωματικού" ποστ στάθηκε η δήλωση της μάνας συλληφθέντα νεοναζί της Combat 18, ότι το παιδί της "είναι του κατηχητικού "...
+ σχόλια + 1 σχόλια
Τότε στα τέλη της δεκαετίας του 50, το κατηχητικό ήταν υποχρεωτικό από το Σχολείο, και όλα τα παιδιά έπρεπε να πάνε την Κυριακή το πρωί. Ο πατέρας μου λοιπόν, είπε σε εμένα και την δίδυμη αδελφή μου, "εσείς στο κατηχητικό δεν θα πάτε, αν σας ρωτήσουν γιατί θα πείτε "το είπε ο μπαμπάς μας"". Αλλά έκανε και κάτι άλλο, μάζευε όλα τα παιδιά της γειτονιάς, και μαζί με άλλους γονείς, την Κυριακή το πρωί μας πηγαίνανε βόλτα στα κάστρα της Θεσσαλονίκης. Ήταν η καλύτερη βόλτα που κάναμε.
Δημοσίευση σχολίου