Ενοχλημένος παρουσιάζεται αναγνώστης μας από την Σάμο - στο ηλεκτρονικό μήνυμα που μας έστειλε χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο "πλέμπα"- γιατί σε ανάρτησή μας χαρακτηρίζουμε "ξεφτιλισμένους φασίστες" τους κατοίκους του νησιού του, οι οποίοι προέτρεψαν τα παιδιά τους σε αποχή απ' τα μαθήματα, αντιδρώντας στο να ενταχθούν στην εκπαίδευση κάποια προσφυγόπουλα.
Μας αναφέρει ότι αυτοί είναι μια μικρή μειοψηφία, η οποία με τρομοκρατική κινδυνολογία, απειλές και εκβιασμούς, κατάφερε να παρασύρει κάποιους γονείς και έτσι να επιτευχθούν οι στόχοι της.
(Μας αναφέρει συγκεκριμένα ονόματα και περιστατικά τα οποία δεν θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε, ενώ μας τονίζει την αξιόλογη δράση που έχει στο νησί η Κίνηση Πολιτών Σάμου "Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες").
Αρχικά να πούμε κάτι: Οποιος καταγγέλλει πρόσωπα και γεγονότα, πρέπει να το κάνει επώνυμα αναλαμβάνοντας την ευθύνη των γραφομένων του. Διαφορετικά για μας αυτές οι καταγγελίες είναι ανύπαρκτες.
Πάμε παρακάτω και επανερχόμαστε, στο ίδιο θέμα χωρίς να ανακαλούμε ούτε μια λέξη απ' την ανάρτηση που έχουμε γράψει.
Εκτός απ' τις δυο Ελλάδες που υπάρχουν, των καπιταλιστών και των λαϊκών στρωμάτων δηλαδή, υπάρχουν και δυο άλλες Ελλάδες. Αυτών που έχουν στοιχειώδεις δημοκρατικές ευαισθησίες, ανθρώπινες στην ουσία, και των "κυρ Παντελήδηδων".
Κι αυτό το έχουμε δει σε όλες τις στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας. Από την τουρκοκρατία μέχρι την δικτατορία του Μεταξά και από την Κατοχή μέχρι τον εμφύλιο και την Απριλιανή χούντα.
Αυτό το "παρασυρμένοι" που μας γράφει ο αναγνώστης μας μας θυμίζει την προσπάθεια του επαγγελματία αντικομμουνιστή Νίκου Μαραντζίδη, ο οποίος θέλοντας να ξεπλύνει τους Ταγματασφαλίτες που υπηρέτησαν τους Γερμανούς κατακτητές, και εγκλημάτησαν σε βάρος του ελληνικού λαού, μας παρουσιάζεται σαν "ιστορικός" και μας γράφει ότι επρόκειτο για "φτωχούς χωρικούς που εντάχθηκαν στα Τάγματα Ασφαλείας για να αποκτήσουν ένα πιάτο φαΐ".
Δεν θα σταθούμε στα γεγονότα της Σάμου. Αλλωστε δεν έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε επιτόπιο ρεπορτάζ και να σχηματίσουμε ολοκληρωμένη άποψη.
Θα σταθούμε στις "δυο Ελλάδες" που λέγαμε προηγουμένως. Και γι' αυτές θα αφήσουμε να μας μιλήσει ο Δημήτρης Γληνός σε ένα κείμενο του, το οποίο αναφέρετε στην κατάσταση που υπήρχε στην χώρα μας κατά την περίοδο που ήταν υποδουλωμένη από τα ναζιστικά στρατεύματα του άξονα.
Νομίζουμε ότι η πένα του μεγάλου κομμουνιστή παιδαγωγού στο μνημειώδης έργο του "Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ" περιγράφει με μοναδικό τρόπο τις "δυο Ελλάδες" που υπήρχαν τότε και εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα.
Απλώς η Ελλάδα των καπιταλιστών και των "Κυρ Παντελήδων" στην τωρινή εποχή, άλλαξε τα χαρακτηριστικά της προσαρμοζόμενη "τόπο και χρόνο" για να χρησιμοποιήσουμε μια μαρξιστική έκφραση.
Ας θυμηθούμε τι έγραφε ο μεγάλος κομμουνιστής παιδαγωγός σχολιάζοντας τα δρώμενα της εποχής του και αναφερόμενος αρχικά στο στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο:
Έτρεξαν πρώτα-πρώτα οι Τσολάκογλοι, οι Μπάκοι, οι Γκοτζαμάνηδες, οι Καραμάνοι, στρατηγοί απάτριδες, πολιτικάντηδες, τυχοδιώχτες.
Με την πρόφαση να περισώσουνε τάχα κάτι από την καταστροφή, μα στην πραγματικότητα για να εξασφαλίσουν αξιώματα, πρωτοκαθεδρίες, φαγοπότια, ρεμούλες για τον εαυτό τους, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, εδέχθηκαν να κυλιούνται καθημερινά στη λάσπη τής προδοσιάς, να κοψομεσιάζονται, να υποβοηθούνε τη λεηλασία και την ερήμωση της χώρας τους και να δίνουνε πρόσχημα νομιμότητας σ’ όλα τα άτιμα κακουργήματα των καταχτητών, να τα κρύβουν από το λαό και να παρουσιάζουν και τον ίδιο το λαό πως αποδέχεται, πως εγκρίνει, πως είναι τάχα ενθουσιασμένος από την εκμηδένισή του και από τη σκλαβιά του.
Ένας υπουργός είχε κάποτε την αναισχυντία να πει σε φίλους του που τον ρωτήσανε πώς μένει στην κυβέρνηση αφού ο λαός πεθαίνει στους δρόμους από την πείνα: “Εγώ έχω το αυτοκίνητό μου. Καλά τρώγω και πίνω. Ο λαός, που ήθελε πόλεμο, ας βγάλει τώρα τα μάτια του”.
Δεν ήταν όμως μόνο οι μαυραγορίτες και τα καθάρματα που συνεργάστηκαν ανοιχτά με τον κατακτητή. Πέρα απ' τον ένοπλο δοσιλογισμό υπήρχε και ο οικονομικός δοσιλογισμός και πάνω απ' όλα οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες κυρ Παντελήδες που ξεπούλησαν ηθικές αξίες, συνειδήσεις, κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
Το παρακάτω σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη που έχει λεξάντα "Η τιμή του ψωμιού" και συνοδεύει το απόσπασμα από κείμενο του Δ. Γληνού τα λέει όλα:
Είναι εδώ μέσα. Ποιός τα έχει; Πού πήγαν; Μα από τα χέρια αυτών πέρασαν. Μετατράπηκαν σε πολυκατοικίες, σε πλούσια χτήματα, σε βίλλες, σε διαμαντικά, σε μπριλλάντια, σε χρυσές λίρες, σε έπιπλα, σε μπιμπελό, σε γουναρικά, σε χαλιά που σωριάζονται στα σπίτια τους.
Ό,τι πουλάει ο καθένας από μας για να φτωχοζήσει, το ρολόι του, το χαλί του, τη βέρα του, το κόσμημα της γυναίκας του, την εικόνα, όλα πέρασαν στα χέρια των τσακαλιών.
Αυτοί κάνουν όλες τις μεγάλες βρώμικες επιχειρήσεις σε συνεργασία με υπουργούς και ξένους.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί δημιουργοί τής μαύρης αγοράς και όχι ο φτωχός μεταπωλητής, που προσπαθεί να ζήσει την οικογένειά του πουλώντας πέντε οκάδες τομάτες ή τρεις οκάδες μαρίδα.
Και όμως η κυβέρνηση κυνηγάει ετούτους εδώ τους φτωχούς βιοπαλαιστές, και κανένα, μα κανένα “τσακάλι” δεν ετόλμησε να θίξει.
Μα πώς να το θίξει; Είναι κοινοί συμμορίτες μαζί τους και τρώνε κάθε μέρα στα πλούσια τραπέζια τους. Οι προδότες και τα τσακάλια άνοιξαν δρόμο στην ηθική εξαχρείωση. Και ξεφύτρωσαν έτσι όλα τα συχαμερά και βρωμερά σκουλήκια τής ηθικής εξαχρείωσης: οι φραγκολεβαντίνοι και οι ντόπιοι χαφιέδες και καταδότες που επλημμύρισαν τα γραφεία τής Γκεσταπό και των καραμπινιέρων με καταγγελίες και συκοφαντίες εναντίον πλήθους κόσμου.
Και τέλος, αυτοί άνοιξαν το δρόμο για την εκπόρνεψη των γυναικών, που πήρε τέτοια καταπληχτική και αναπάντεχη έχταση στον τόπο μας.
Πού είναι τα “πατροπαράδοτα ελληνικά ήθη και έθιμα”; Σε πολιτείες και χωριά τριγυρνάν οι ξένοι στρατιώτες αγκαλιασμένοι με τις γυναίκες μας, τις κόρες μας, τις αδερφάδες μας. Από τα μεγαλόσπιτα που χορεύουν και πίνουν σαμπάνιες και οργιάζουν οι μεταξοφορεμένες κυράδες με ξένους αξιωματικούς, ως τα χωρικά σπίτια που μπαινοβγαίνουνε φανερά οι ξένοι αγαπητικοί.
Μπροστά στα μάτια μας είναι ακόμη οι ανάπηροι του πολέμου, με κομμένα χέρια και πόδια, οι τραυματίες, οι σακάτηδες. Ακόμα δεν έβγαλαν τα μαύρα οι χήρες και τα ορφανά τού πολέμου. Κι οι φονιάδες τους γυρίζουν αγκαλιά με τις γυναίκες μας και τις αδερφές μας.
Και έτσι εγέμισαν οι πολιτείες και τα χωριά μας από αρρώστιες αφροδίσιες. Έτσι δώδεκα χρονών κορίτσια είναι γιομάτα σύφιλη.
Αυτή την νοοτροπία του "φιλοτομαρισμούς" που είχαν στην Κατοχή κάποιοι Ελληνες, τηρουμένων των αναλογιών, την την έχουν σήμερα κάποιοι κάτοικοι της Σάμου.
Και στην τελικά κάποια στιγμή πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, κάτι που κάνουμε εμείς από την πρώτη στιγμή της παρουσία μας στο διαδίκτυο.
(Φυσικά υποκειμενικές είναι οι απόψεις μας).
Δημοσίευση σχολίου