Σήμερα η κυρία Μάγδα θα ξυπνούσε χαρούμενη, θα συγύριζε το σπίτι, θα έφτιαχνε γλυκά, θα σήκωνε το τηλέφωνο για να δεχτεί ευχές...
Για τον Παύλο, το γιόκα, το καμάρι, το μονάκριβο της...
Μα ο Παύλος δεν ζει πια.
Τον σκότωσαν οι φασίστες. Γιατί τον μισούσαν... Τα ζόμπι της ζωής, οι βρικόλακες της ανθρωπιάς, μισούν ότι δεν μπορούν να φτάσουν....
Μισούν τη παλικαριά, το ήθος, τη δύναμη την αξιοπρέπεια... Μισούν το γέλιο τη χαρά, το τραγούδι, τη ζωή... Ολα αυτά που ενσάρκωνε ο Παύλος... Γγι' αυτό τον μισούσαν, γι' αυτό τους τρόμαζε...
Μέσα τους ξέρουν... Γνωρίζουν τη θρασυδειλία, την χυδαιότητα, την ποταπότητα, την ξεφτίλα που τους κατακλύζει... Κι αυτά προσπαθούν να καλύψουν με ομαδικούς τσαμπουκάδες στο σκοτάδι...
Και μεις, τι κρίμα στ' αλήθεια, τον Φύσσα τον γνωρίσαμε, τον θαυμάσαμε,τον αγαπήσαμε, μέσα απ' τον θάνατο του...
Την Κυρία Μάγδα μέσα απ' τους τιτάνιους αγώνες της ... Για τη δικαιοσύνη, για τον αντιφασισμό... Βρήκαν μια θέση στη καρδιά μας και εγκαταστάθηκαν εκεί για πάντα...
Μέρα της γιορτής του η σημερινή, και λόγια δεν υπάρχουν παρηγοριάς για τη Μάνα.
Μια ευχή και παράκληση μόνο.
Μάνα να 'σαι γερή, όρθια να στέκεις, για να μας δείχνεις το δρόμο του Ανθρώπου, αυτούς τους δίσεκτους καιρούς...
Δημοσίευση σχολίου