«Το ψηφιακό άλμα που έχει συντελεστεί στα σχολεία μας, με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού, βοηθά στο να μη χάνεται καμία ώρα μαθήματος, ακόμη και για λόγους ακραίων καιρικών φαινομένων» αναφέρει σε δημοσίευσή της η υπουργός Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως. Για να συμπληρώσει λαϊκίστικα: «Είμαστε υπερήφανοι για τα παιδιά μας, τους εκπαιδευτικούς μας, τους Διευθυντές μας για την προσαρμοστικότητα που έχουν επιδείξει και τη μεγάλη προσπάθεια που έχουν καταβάλει για να συνεχιστεί η εκπαιδευτική διαδικασία παρά τις δύσκολες συνθήκες.».
Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι εκπαιδευτικοί ντρεπόμαστε για την πολιτική της κυβέρνησης και της υπουργού παιδείας Ν. Κερμέως για την κακοποίηση των μαθητών και του δημόσιου σχολείου!
Τα σχολεία αθωράκιστα στην πανδημία με απαρχαιωμένες ή ανύπαρκτες υποδομές, με πολυπληθείς τάξεις, με ελλιπή καθαριότητα, χωρίς μαζικά τεστ, χωρίς εμβολιασμό των εκπαιδευτικών αδυνατούν, παρά την φιλότιμη προσπάθεια των εκπαιδευτικών, να αντιμετωπίσουν τις έκτακτες και πρωτόγνωρες συνθήκες που ζούμε.
Το μόνο μέτρο που ανακοίνωσε η κυβέρνηση είναι… τι άλλο; Τηλεκπαίδευση για τα σχολεία που κλείνουν στο όνομα των «έκτακτων συνθηκών». Η κυβέρνηση αντί να αναλάβει τις ευθύνες της προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τη λεγόμενη «τηλεκπαίδευση», που ούτως ή άλλως κινείται σε «βαρομετρικά χαμηλά» σε σχέση με την αποτελεσματικότητά της.
Εκμεταλλεύτηκε από πέρυσι την «προθυμία» των συνδικαλιστικών ηγεσιών των εκπαιδευτικών για τη συναίνεση και νομιμοποίηση στην τηλεκπαίδευση που ήρθε για να μείνει. Αυτή η μετά κομπασμού υπερβολή της Ν. Κερμαέως «να μη χάνεται καμία ώρα μαθήματος» και να αναπληρώνεται με την τηλεκπαίδευση δεν είναι παρά ένα ακόμα δείγμα λαϊκισμού, κακοποίησης της παιδικότητας και ψυχοσυναισθηματικού βιασμού των μαθητών.
Είναι θράσος να αναφέρει η υπουργός Παιδείας ότι θέλει «να μη χάνεται καμία ώρα μαθήματος», όχι μόνο για την εγκληματική της πολιτική που αφήνει αθωράκιστα τα σχολεία στην πανδημία και τα φυσικά φαινόμενα, αλλά γιατί με την υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης τα σχολεία δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις στοιχειώδεις λειτουργικές ανάγκες. Γνωρίζουμε όλοι τα χιλιάδες κενά από την αρχή της χρονιάς και για πολλούς μήνες, ακόμα και σήμερα που έχουν αποτέλεσμα να χάνονται χιλιάδες, αμέτρητες διδακτικές ώρες. Γνωρίζουμε όλο τις βασικές ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή που έχουν αποτέλεσμα να μην είναι ουσιαστική και παιδαγωγικά αποδοτική κάθε ώρα. Γνωρίζουμε όλοι τις χιλιάδες κενές θέσεις εκπαιδευτικών και την πολιτική της αδιοριστίας, όπως και τις άθλιες και ελαστικές συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών με σοβαρές επιπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Το «να μη χάνεται καμία ώρα μαθήματος» με την τηλεκπαίδευση καταλήγει μέσο ψυχοσυναισθηματικού βιασμού. Και αυτό γιατί έρευνες δείχνουν ότι 9 στους 10 εφήβους έχουν βιώσει αρνητικά συναισθήματα αυτό το διάστημα. Από αυτά κυριαρχούν το άγχος (71,5%) η ψυχική εξάντληση (63%) και η αίσθηση ρουτίνας (55,3%). Από την άλλη, όσον αφορά τα μαθήματα, το 72% των μαθητών δηλώνει ότι έχει εμπεδώσει λίγο ή καθόλου την ύλη.
Όσο για την εκπαιδευτική διαδικασία και την ύλη, όταν το καράβι πετάει 7 στους 10 επιβάτες στη θάλασσα το ταξίδι δε συνεχίζεται κανονικά. Αναφερόμαστε στην πρόσφατη έρευνα του ΑΠΘ σύμφωνα με την οποία οι τρεις στους τέσσερις μαθητές (72,6%) δήλωσαν ότι έχουν εμπεδώσει λίγο ή και καθόλου την ύλη που διδάχθηκε στα τηλεμαθήματα. Αυτό αποδεικνύει ότι η τηλεκπαίδευση δεν έχει καμιά σχέση με τη δια ζώσης εκπαίδευση. Γιατί συνθλίβει παιδαγωγικές αρχές και αξίες, καταργεί την καθολική πρόσβαση των μαθητών, υποβαθμίζοντας την εκπαιδευτική διαδικασία σε μία μονόδρομη μετάδοση πληροφοριών εν είδει «ραδιοφωνικής εκπομπής». Αποκλείει εκ των πραγμάτων από τη στοιχειώδη επαφή με το μάθημα ένα μεγάλο τμήμα μαθητών που προέρχονται από τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις και στρώματα και τις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας είτε επειδή δεν έχει ηλεκτρονικό υπολογιστή ή τη δυνατότητα σύνδεσης, είτε επειδή παρακολουθεί σποραδικά με προβλήματα συνδεσιμότητας, άρα είναι δέκτης θραυσμάτων τηλεκπαίδευσης ως στιγμιοτύπων ενός ιδιότυπου «ζάπινγκ».
Η εκπαιδευτική διαδικασία και η παιδαγωγική είναι άγνωστες έννοιες στην υπουργό παιδείας και τους κυβερνώντες. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι με την πολιτική τους η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται λάστιχο στο όνομα των "έκτακτων συνθηκών", χωρίς ουσιαστικά παιδαγωγικά οφέλη.
Στόχος η καθιέρωση της τηλεκπαίδευσης εκτός πανδημίας στο όνομα των όποιον «έκτακτων συνθηκών». Σήμερα είναι ο καιρός, αύριο θα είναι η αδυναμία του κράτους να στείλει εκπαιδευτικούς σε μια σειρά περιοχές. Είναι φανερό ότι το υπουργείο Παιδείας αξιοποιεί την τηλεκπαίδευση ως “εμβόλιο για όλες τις χρήσεις”. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της χρησιμοποίησής της ενάντια στις κινητοποιήσεις των μαθητών, για την ταυτόχρονη αναμετάδοση της δια ζώσης διδασκαλίας σε ευπαθείς ομάδες μαθητών, για τη λειτουργία της ενισχυτικής στα καλλιτεχνικά μαθήματα επιλογής στα Λύκεια για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, της ενισχυτικής διδασκαλίας στα Γυμνάσια που οι εκπαιδευτικοί θα εργαστούν μόνο εξ αποστάσεως για όλο το υπόλοιπο της φετινής χρονιάς κ.ά.
Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η τηλεκπαίδευση δεν είναι καθόλου αθώα και προσωρινή, αφού αξιοποιείται και εκτός πανδημίας για καταστάσεις που χαρακτηρίζονται «έκτακτες», όπως είναι οι καιρικές συνθήκες. Θέτουν τις βάσεις για νομιμοποίησή της και μονιμοποίησή της ως ισότιμη διαδικασία εκπαίδευσης με τη ζωντανή διδασκαλία. Αποτελεί ένα μέσο για να πληγούν ανεπανόρθωτα τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, ιδιαίτερα των πιο φτωχών κοινωνικών στρωμάτων, καθώς και οι εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών. Ταιριάζει γάντι με στους νόμους που ψηφίζουν, τον έναν μετά τον άλλον και αποδομούν το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, προωθούν την ιδιωτικοποίησή της και καταργούν εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες. Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη για τα ΑΕΙ και την προώθηση της αξιολόγησης, η εξ αποστάσεως «εκπαίδευση» ανάγεται σε οργανικό μόνιμο στοιχείο λειτουργίας της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Το σχέδιο τους είναι μια παιδεία κατά απόλυτο τρόπο επιτηρούμενη, χειραγωγημένη, αυταρχική, κατακερματισμένη και κατηγοριοποιημένη όπου ευνοούνται τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου και της «αγοράς», των σχολαρχών, των ιδιοκτητών ιδιωτικών εκπαιδευτικών ομίλων, των φροντιστηρίων. Για αυτό η Τράπεζα Θεμάτων και οι νέοι εξεταστικοί φραγμοί στο Λύκειο, η δραματική μείωση των εισακτέων στα ΑΕΙ, η Πανεπιστημιακή Αστυνομία και το σχέδιο διαγραφής δεκάδων χιλιάδων φοιτητών μέσω του περίφημου ν+2. Βασικός στόχος που υπηρετούν όλα τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα της είναι η δραστική απομαζικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης, η έξωση μεγάλου μέρους του μαθητικού και φοιτητικού πληθυσμού από τα σχολεία και τις σχολές. Αυτόν τον στόχο υπηρετούν όλα τα νομοσχέδια που θα βγάλει από το συρτάρι της τις αμέσως επόμενες εβδομάδες: αυτονομία σχολικών μονάδων, αξιολόγηση εκπαιδευτικών και νέο σύστημα επιλογής στελεχών εκπαίδευσης, νόμος – πλαίσιο για τα ΑΕΙ, ειδική αγωγή και εκπαίδευση, νέα κριτήρια επιλογής στελεχών.
* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και μέλος του «Εκπαιδευτικού Ομίλου».
Δημοσίευση σχολίου