Μπορεί να έχει αναρίθμητους εχθρούς που ζητούν ομαδικά, ατομικά, δημόσια και σκληρά την παραίτησή της. Μπορεί οι άνθρωποι της τέχνης, τους οποίους κλήθηκε από τον Μητσοτάκη να υπηρετήσει, να μη θέλουν να τη βλέπουν ούτε ζωγραφιστή. Μπορεί να έχει προκαλέσει εναντίον της ολόκληρο κίνημα. Αλλά η Μενδώνη έχει ένα μεγάλο για την πολιτική, την κατάκτηση της κορυφής και την παραμονή σ' αυτήν προσόν: μύτη. Μια μύτη ευαίσθητη να μυρίζεται από πού φυσάει ο άνεμος. Να οσμίζεται ποιος τελειώνει και ποιος έρχεται. Και να παραμένει ερμητικά κλειστή σε πάσης φύσεως άσχημες οσμές όταν αυτό απαιτεί το συμφέρον της κατόχου της.
Η μύτη τη βοήθησε να μυρίζεται το «δημόσιο και παρεμπιπτόντως και το προσωπικό της συμφέρον». Αποτέλεσε τον πολύτιμο οδηγό της για να παραμείνει χρόνια και χρόνια γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού, όχι με έναν ή δύο, αλλά με δώδεκα υπουργούς και υφυπουργούς. Να γίνει την κατάλληλη στιγμή κολλητή του Βενιζέλου, ύστερα κολλητή του Σαμαρά, ύστερα άνθρωπος του Μητσοτάκη ως υπουργού και πρωθυπουργού. Και της Μαρέβας, βεβαίως βεβαίως. Ετσι, ενώ για άλλους λέμε ότι κέρδισαν με το σπαθί τους μια θέση υπουργού, για τη Μενδώνη μπορούμε να πούμε ότι κέρδισε τον θρόνο του υπουργείου Πολιτισμού με τη μύτη της.
Η κατάλληλη μύτη στην κατάλληλη θέση. Η μύτη της ήταν ό,τι πρέπει για να μπει τάξη σε έναν χώρο εθνικά αναξιόπιστο, όπως εκ παραδόσεως είναι για τη Δεξιά ο χώρος της τέχνης. Μπορούσε να μυριστεί γιατί πρέπει να γίνουν κομμάτια τα αρχαία της Βενιζέλου, όπως παλιότερα γιατί έπρεπε να οργανώσει ένα διεθνές πανηγύρι με τον τάφο της Αμφίπολης. Να μυριστεί τις επιθυμίες της πρώτης κυρίας, αλλά και να ξεχωρίσει τα πρόβατα από τα ερίφια. Τα εθνικά πρόβατα πιο συγκεκριμένα, όπως η Παναγιωταρέα και ο Λιγνάδης, από τα εθνικά ερίφια, όπως η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων της τέχνης, που τους άφησε κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους εν μέσω πανδημίας.
Το κορυφαίο επίτευγμα όμως αυτής της μύτης είναι ότι κατάφερε να προστατέψει την κάτοχό της από οποιαδήποτε δυσφορία στην υπόθεση Λιγνάδη. Να μυριστεί τις ανάρμοστες σχέσεις του με τις κορυφές της εξουσίας και να ωθήσει τη Λίνα να υπερασπιστεί το ήθος του, αν και τον γνώριζε κατά δήλωσή της «μόλις τρεις μέρες». Να αισθανθεί όταν ξέσπασε ο θόρυβος εκείνες της δονήσεις που ξεκινούσαν από το Μαξίμου για να μετατρέψουν την μπόχα σε ευωδία. Και να αποπειραθεί κουκούλωμα. Πλην, στην περίπτωση αυτή το γαρ πολύ της μυρωδιάς γεννά παραφροσύνη. Δυστυχώς για την κυρία, η ίδια μύτη που την ανέδειξε, η ίδια τώρα θα την καταστρέφει.
Διότι η ύβρις της Μενδώνη αγνόησε το υπαρξιακό ερώτημα: Οσο καλή κι αν είναι η μύτη, τι να σου κάνει στη χώρα του Ελύτη;
Δημοσίευση σχολίου