Είναι κάποιες μέρες, από τούτες τις ανοιξιάτικες, τις φωτεινές, που ο καθρέφτης έχει μεγάλα κέφια ... Και έτσι, αναπάντεχα, γίνεται γλυκός, φιλικός, αγαπησιάρικος ...
Κρύβει μαύρους κύκλους και γκρίζες σκέψεις, απαλύνει ρυτίδες και χαρακιές, εξαφανίζει χρόνους και εποχές, και μας κλείνει γελαστός το μάτι ...
Και τότε "κάτι αστράφτει, κάτι σαν φλασάκι" , και "βάζουμε στο ραδιόφωνο τραγούδια που γουστάρουμε", και χορός γινόμαστε, και χαμόγελο ...
Χαμόγελο, γι' αυτά που πέρασαν, τα όμορφα, και τα λιγότερο όμορφα, που ΖΩΗ, λέγονται ...
Χαμόγελα, γι' αυτά που θα 'ρθουν, και θα' χουν μέσα εμπειρία, και γνώση και απόφαση "σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ", και πάλι ΖΩΗ, θα λέγονται ...
Και θα 'χουν και διαψεύσεις, και πίκρες, και τ' άγνωστο, μα θα 'χουν και περηφάνεια, πως τους εαυτούς μας δεν προδώσαμε ... "Κρατήσαμε τη ζωή μας" στο μπόι που της αξίζει, "δεν την ευτελίσαμε μες την πολλή συνάφεια του κόσμου", μα μ' αγώνες απέναντι απ' τους ανθρωποφάγους στεκόμαστε, για να μπορούμε την ύστατη ώρα, το πέρασμα μας απ' τον κόσμο να δικαιώσουμε ...
Και τούτος είναι ένας λόγος να γιορτάζουμε τις άνοιξες, να ξορκίζουμε τους χειμώνες ... Και τούτος είναι ο λόγος που μεγαλώνουμε, μα δεν γερνάμε ...
Δημοσίευση σχολίου