«Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης ήταν ένα καθήκον που έπρεπε να φέρω σε πέρας, ανεξάρτητα από την ύπαρξη στοιχείων ή όχι σε βάρος μου. Η επαναστατική μου συνείδηση δε μου επιτρέπει να αφήσω βορά στα σκυλιά την ιστορία του ΕΛΑ και τη μνήμη του Χρήστου Κασσίμη.
Από την «απολογία» του Χρήστου Τσιγαρίδα, στην 1η Δίκη του ΕΛΑ
***
Δυο χρόνια συμπληρώνεται σήμερα από την ημέρα που πέθανε στα 80 του χρόνια ο Χρήστος Τσιγαρίδας. Ο αγωνιστής που ανέλαβε την ευθύνη για τη συμμετοχή του στον ΕΛΑ και έδωσε σκληρή μάχη, στις τρομοδίκες, στη φυλακή, στον Τύπο, στην κοινωνία, ενάντια στην τρομοϋστερία, ενάντια στη συκοφάντηση των οργανώσεων του ένοπλου και των αγωνιστών που συμμετείχαν σ’ αυτές.
Η ευγενική του μορφή, η συντροφικότητα, η ανιδιοτέλεια και η ταπεινότητά του θα συνοδεύουν πάντοτε την ανάμνηση αυτού του σεμνού αγωνιστή.
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να γράψω κάτι ιδιαίτερο για τον υπέροχο σύντροφο Χρήστο Τσιγαρίδα
Ηταν ένας από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στην ζωή μου.
Ανήκε στην γενιά που μεγάλωσε μετά την ήττα του ΔΣΕ, πρόδωσε την αστική τάξη στην οποία θα μπορούσε να ανήκει και στρατεύτηκε στο επαναστατικό κίνημα.
Δήλωνε πάντα κομμουνιστής, και ούτε μια στιγμή δεν παρουσιάστηκε να μετανιώνει για τον δρόμο που ακολούθησε, και τις μορφές πάλης που χρησιμοποίησε ο ΕΛΑ.
Για όσους/ες γνωρίσαμε τον σύντροφο Χρήστο, θα μείνει αξέχαστος ως υπόδειγμα αγωνιστή.
Ανήκε στην γενιά που μεγάλωσε μετά την ήττα του ΔΣΕ, πρόδωσε την αστική τάξη στην οποία θα μπορούσε να ανήκει και στρατεύτηκε στο επαναστατικό κίνημα.
Δήλωνε πάντα κομμουνιστής, και ούτε μια στιγμή δεν παρουσιάστηκε να μετανιώνει για τον δρόμο που ακολούθησε, και τις μορφές πάλης που χρησιμοποίησε ο ΕΛΑ.
Για όσους/ες γνωρίσαμε τον σύντροφο Χρήστο, θα μείνει αξέχαστος ως υπόδειγμα αγωνιστή.
Ενα μικρό απόσπασμα από την "απολογία" του στο Εφετείο
Μην κάνετε το λάθος να το πάρετε και εσείς προσωπικά. Είναι ιδεολογική και πολιτική προσέγγιση, που πηγάζει από την κοσμοθεωρία μου. Μαρξιστής ήμουν, είμαι και θα παραμείνω, επομένως δεν μπορώ να δεχτώ πως υπάρχουν θεσμοί ανεξάρτητοι και υπερταξικοί. Ολοι οι θεσμοί είναι ταξικοί...
Μετά τη μεταπολίτευση υπήρξαν αυτοί που σκεφτόντουσαν πώς να βολευτούν σε όποια θέση, ακόμα και δευτερεύουσα, τους παραχωρούσε η εξουσία, αυτοί που το προσωπικό τους βόλεμα το ονόμασαν απογοήτευση από τα κοινωνικά δρώμενα, αυτοί που εντάχθηκαν στα παραδοσιακά κόμματα και τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες και συνέχισαν να πιπιλίζουν τις παλιές συνταγές.
Υπήρξαν και μερικοί που ξεπερνώντας τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς θεώρησαν ότι το σύστημα πρέπει να χτυπηθεί με ενέργειες αντιβίας και οργανώθηκαν σε πολιτικοστρατιωτικούς σχηματισμούς. Τη σημασία της προοπτικής αυτών των οργανώσεων το σύστημα την αντιλήφθηκε πολύ καλά. Σε κάθε διεθνή συνάντηση πάντα συζητούσαν και το θέμα των ένοπλων οργανώσεων...
Τι φοβόντουσαν; Οτι μερικοί ένοπλοι θα ανέτρεπαν τα καθεστώτα; Οχι βέβαια. Φοβόντουσαν τα μηνύματα που πέρναγαν στο λαό. Δηλαδή:
1) Οτι υπάρχει και είναι πραγματοποιήσιμη και αυτή η μορφή πάλης.
2) Οτι μπορεί και πρέπει να σπάσει το μονοπώλιο της βίας από τους εκμεταλλευτές και τους κρατικούς τους μηχανισμούς.
3) Οτι είναι μύθος πως οι μηχανισμοί ξέρουν τα πάντα και επομένως κάθε προσπάθεια δράσης έξω από τα όρια που βάζει το καθεστώς είναι καταδικασμένη.
Ιδιαίτερα αυτή ήταν εδραία πεποίθηση των μελών του ΚΚΕ, που τη δημιούργησε και τη συντήρησε η ηγεσία. Γι’ αυτό και ερμήνευαν την αδυναμία του καθεστώτος να πιάσει τους ένοπλους σαν προστασία των «δικών τους ανθρώπων», επιστρατεύοντας τη χαφιεδολογία αντί για την πολιτική αντιπαράθεση.
4) Οτι μπορούσε να σπάσει το μονοπώλιο της πληροφόρησης με τις ενέργειες ένοπλης προπαγάνδας.
5) Οτι οι μηχανισμοί δεν μπορούσαν να προστατεύσουν από τη δίκαιη τιμωρία κανέναν υπεύθυνο για ενεργό συμμετοχή στην εκμετάλλευση και καταπίεση και σε εγκλήματα κατά του λαού.
6) Οτι γινόταν φανερή η προοπτική της δυνατότητας ανατροπής του συστήματος.
Δημοσίευση σχολίου