Λέει κάπου ο Γκράμσι (το λέω από μνήμης, γιατί είμαι μακριά από τη βιβλιοθήκη μου) ότι οι εθνικές προσωπικότητες ξεχωρίζουν όχι γιατί εκφράζουν το έθνος από το οποίο προέρχονται αλλά επειδή διαφοροποιούνται από αυτό, φέρνοντας το παράδειγμα του Δάντη και της Ιταλίας. Τη σκέφτηκα αυτή την αποστροφή απ' αφορμή την υπόθεση της βράβευσης του Ιάσονα Αποστολόπουλου. Ο Ιάσονας ξεχωρίζει σαν προσωπικότητα γιατί ακριβώς είναι ένας Έλληνας στα ανοιχτά της Λιβύης που, μαζί με άλλους συναδέλφους του, σώζει θαλασσοδαρμένους πρόσφυγες την ίδια περίοδο που η Ελλάδα κάνει push-backs και προκαλεί πνιγμούς στο Αιγαίο.
Και εκεί είναι το ωραίο: το ελληνικό κράτος, τη μέρα που φοράει τα καλά του και γιορτάζει - μια φορά τον χρόνο - τη δημοκρατικότητά του, επέλεξε να τον βραβεύσει σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Κι αυτό γιατί το ελληνικό κράτος αναγκάζεται να αναγνωρίσει τόσο την ηθική ανωτερότητα του Ιάσονα όσο και την δική του ηθική ποταπότητα.
Γι' αυτό και κρύβει (ανεπιτυχώς) τα push-backs, τις απαγωγές και τους πνιγμούς, γιατί ακόμα και για ένα τόσο ηθικά ποταπό κράτος οι ενέργειες αυτές δεν γεννούν περηφάνεια μα ντροπή. Αλλά - και εδώ είναι το εκπληκτικό! - το ελληνικό κράτος κατόρθωσε να θέσει το ίδιο έναν ηθικό πήχυ και να περάσει από κάτω, ακυρώνοντας τη βράβευση που είχε προαναγγείλει! Γιατί ακριβώς ένα τέτοιο κράτος δεν θα μπορούσε να βραβεύσει τον Ιάσονα, χωρίς να ακυρώνει τον εαυτό του.
Γι' αυτό το υπέροχο δρώμενο (που ειλικρινά δεν θα μπορούσαμε να το έχουμε σχεδιάσει καλύτερα!), με κομπάρσους τον κεντροδεξιό ΥπΕξ, την κεντροαριστερή Πρόεδρο, τον ακροδεξιό βουλευτή-κλόουν, δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε τις ευχαριστίες μας.
Μας μένουν τα λόγια του Ιάσονα και η ευχαρίστηση που μας δημιουργείται από το γεγονός ότι είναι ένας από εμάς και ότι μας λογίζει συντρόφισσες και συντρόφους του.
***
Δημοσίευση σχολίου