Σχολιάζοντας το hashtag #Μητσοτακη _γαμιεσαι

Του Γ. Γ.

Λοιπόν, συντρόφια .... Επειδή σε κάποιες τελευταίες αναρτήσεις μας διαπιστώνω μια "υπόκλιση κι υποταγή στο αυθόρμητο", που έγραφε κι ο Λένιν στο μεγαλειώδης έργο του "Τι να κάνουμε;", να προχωρήσω σε μια τηλεγραφική τοποθέτηση.

 Αντιλαμβάνομαι ότι το hashtag  #Μητσοτακη _γαμιεσαι που κρατάει τα σκήπτρα εδώ και μέρες στο twitter είναι ένας χώρος για τους θαμώνες του μέσου κοινωνικής δικτύωσης να εκτονώνουν λεκτικά με ευφάνταστες ατάκες και ευρηματικές φωτοσυνθέσεις, την απέχθεια, την ειρωνεία ακόμα και το μίσος τους για τον επικεφαλής του επιτελικού κράτους των "αρίστων" 

Το να αντιμετωπίζεις σκωπτικά και με απαξίωση έναν αστό πολιτικό, μπορεί κάποιες φορές να το θεωρήσεις και υγιή αντίδραση. Αν αυτό πας να το θεωρητικοποιήσεις και να του δώσεις πολιτικά χαρακτηριστικά γίνεται πρόβλημα.

Και να το κάνω φραγκοδίφραγκα. Πριν διάβαζα εδώ την πρόθεση αναγνώστη μας να φτιάξει το γαμήσου-μητσοτάκη σε ringtone για το κινητό του και τώρα μου λέει γνωστός ότι πολιτική συλλογικότητα του συζητάει να φτιάξει μπλουζάκια οικονομικής ενίσχυσης, μ' αυτή την στάμπα.

Μάγκες, κόψτε τις μαλακίες. Σε ότι μας αφορά, εμείς, σαν κομμουνιστές, ποτέ δεν είχαμε καμιά σχέση με την "διεθνιά". Απ' το 1931 ακόμα, θα βρεις άρθρα στον Ριζοσπάστης -που τα υπογράψει μάλιστα ο Θανάσης Κλάρας, ο θρυλικός Αρης Βελουχιώτης - που μιλάνε για "διευθυντές μπορντέλων", "κίναιδους" και "μπινέδες" υπουργούς που στελέχωναν την τότε κυβέρνηση του "Εθνάρχη' Ε. Βενιζέλου. 

Εχουν μείνει επίσης ιστορικά κάποια κείμενα που υπήρξαν στα δυο πρώτα χρόνια του εμφυλίου πολέμου στον "Ρίζο της Δευτέρας" που σατίριζαν με απίστευτη ευστοχία την ηθική σαπίλα της αστικής τάξης και τις σχέσεις της με τους τότε ξένους κηδεμόνες.

Δεν ήταν όμως και λίγα τα παρόμοια άσματα Πρόχειρα θυμάμαι το τραγούδι που σατίριζε τους δωσίλογους: "Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά / Τόνα μου φωνάζει γιες / Τ’ άλλο μου φωνάζει για / Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά" ενώ απ' την Μεταξική δικτατορία θεωρήθηκε "αντιστασιακό" το τραγούδι "Βαρβάρα", του Παναγιώτη Τούντα, που ηχογραφήθηκε με την φωνή του   Στελλάκης Περπινιάδης. 

Τώρα πώς οι μηχανισμοί λογοκρισίας της 4Αυγουστιανής δικτατορίας θεώρησαν ότι οι στίχοι του άσματος φωτογράφιζαν την κόρη του δικτάτορα Λουκία, για την οποία κυκλοφορούσε ότι ήταν νυμφομανής και έκανε άστατη ζωή, και έτσι απαγόρευσαν το τραγούδι και κατάσχεσαν τους δίσκους, δεν γνωρίζω.

Ωχ, παρασύρθηκα και ήμουν έτοιμος να αναφερθώ σε αρκετές σχετικές ιστορίες λογοκρισίας.

Λοιπόν, επανέρχομαι στο θέμα. Κάποτε το σύνθημα "Μητσοτάκη, κάθαρμα" έκανε θραύση στον ελληνικό λαό και βρέθηκε στα χείλια εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών. Είχε όμως ένα πολιτικό περιεχόμενο αφού αναφερόταν στα πολιτικά δρόμενα του γεννήτορα του Κούλη.

Τώρα το "γαμιέσαι _ μητσοτάκη", είναι ένα γηπεδικό και προβληματικό σύνθημα το οποίο από μας σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υιοθετηθεί γιατί εκτός των άλλων είναι και απίστευτα σεξιστικό. Είναι δυνατόν να θεωρήσουμε υποτιμητικό και απαξιωτικό για κάποιον/α ότι "γαμιέται"; Να θεωρήσουμε υβριστική μια πράξη που προσφέρει ηδονή σε οποιον/α το επιλέγει;  Μην τρελαθούμε και εντελώς!

Ναι ξέρω τον αντίλογο. "Φωνή λαού, οργή θεού", που θα έλεγαν και οι θρήσκοι. Γνωρίζω, επίσης με ποιο πνεύμα απευθύνουν οι περισσότεροι χρήστες του twitter αυτή την "διαπίστωση" στον Κούλη. 

Ομως επιμένω: Σε μας δεν ταιριάζει η "υποταγή στο αυθόρμητο"    

Υ.Γ: Επειδή οι καιρού είναι αρκετά "περίεργοι". να συμπληρώσουμε και κάτι άλλο. Η ατάκα σχετικά με τον Μητσοτάκη έχει ακουστεί  επανειλημμένως από το τηλεοπτικό κανάλι Open, -που τον τελευταίο καιρό μας έχει συνηθίσει σε μια στοιχειώδη αντικειμενική ενημέρωση σχετικά με τις πυρκαγιές. Η επίθεση που δέχτηκαν δημοσιογράφοι του ήταν μια παρακρατική ενέργεια και δεν έχει καμιά σχέση με όταν αναφέραμε παραπάνω.