Ονειρεύονται οι δημοσκόποι, κι εμείς εδώ θα τους ξηγήσουμε τ' όνειρο.
Όπως στην ταινία “εγώ το ρομπότ”, έχεις την απάντηση, αλλά για να καταλάβεις σωστά, πρέπει να κάνεις τη σωστή ερώτηση.
Είναι παράλογο για παράδειγμα να θέλει περισσότερο ο κόσμος 50 GB Ίντερνετ για 3 μήνες, αντί για αύξηση του βασικού μισθού. Δεν είναι προς το συμφέρον του.
Είναι όμως η απάντηση που έδωσε όχι ο κόσμος, αλλά τα μεγάλα στελέχη των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας.
Τώρα εξηγείται μια χαρά: Πακέτο για τους πελάτες και μείωση του μισθού για τους υπαλλήλους. Αυτό συμφέρει τους ιδιοκτήτες των εταιρειών.
Το ίδιο και τα υπόλοιπα: Οι πλούσιοι φυσικά θέλουν το Μητσοτάκη. Όχι μόνο τους χαρίζει φόρους, αλλά τους δίνει από πάνω παίρνοντας από τους φτωχούς.
Γιατί μας παρουσιάζουν οι δημοσκόποι τη γνώμη των πλούσιων ως δήθεν της πλειοψηφίας;
Δεν καταλαβαίνεις; Γιατί οι πλούσιοι νομίζουν πως αυτοί είναι όλος ο κόσμος.
Φταίει και το σύστημα των εταιριών. Πχ αν έχουν 1000 μέτοχοι μια μετοχή κι ο καπιτάλας 100.000, θεωρείται πλειοψηφία ο ένας με τις 100.000 μετοχές.
Έτσι την εννοεί τη δημοκρατία ο καπιταλισμός: Όποιος έχει τα περισσότερα χρήματα, κυβερνά. Οι άλλοι δούλοι.
Ο κόσμος βρίζει όπου βρει γαλάζιο κηφήνα. Ο Μπακογιάννης τα άκουσε πάλι. Κι όταν έρθουν οι εκλογές η ΝΔ θα πάει άπατη. Αλλά δεν τους νοιάζει. Τρώνε και τρώνε τον Αγλέουρα.
Αυτά για τα παραμύθια του Σκάει και των άλλων βόθρων.
Όνειρα κάνουν. Όνειρα θερινής νυχτός. Άμα ξημερώσει και ξυπνήσει ο κόσμος - δεν ξυπνάς με τις εκλογές, απλά αλλάζεις πλευρό - θα τους εξηγήσει τ' όνειρο και θα αρχίσουν να τρέχουν. Από κοντά εμείς με τις θηλιές.
“Κοιμήσου άστρο της αυγής, κοιμήσου νιο φεγγάρι...”
Ξυπνάτε ορέ, σας κλέβουνε βρεεε! Σας κλέβουν και σας πηδάνε από πάνω!
Άστον τον κόσμο να κοιμηθεί, είναι ξεθεωμένος από τη δουλεία.
Λοιπόν ακούτε όνειρο:
Μεσαίωνας. Μπαίνουν πλιατσικολόγοι στο σπίτι, αρχίζουν να με δέρνουν να τους πω που έχω κρύψει χρήματα. Φυσικά δε βρίσκουν τίποτα, παίρνουν μέχρι και το βρακί κι από τα νεύρα τους βάζουν φωτιά στο σπίτι. Στο τέλος με σκοτώνουν.
Καθώς φεύγουν και ξεψυχώ, μου λένε.
“Μην νομίσεις πως είμαστε βάρβαροι. Όχι! Εμείς σε σώσαμε! Σε βγάλαμε από τη μιζέρια σου, σε στέλνουμε στο Παράδεισο βρε. Να μας ψηφίσεις στις εκλογές!”
“Να πάτε να γαμηθείτε νεοφιλελέρες”, ήταν οι τελευταίες μου λέξεις. “Εγώ είμαι Κομμουνιστής!”
Και με το Κομμουνιστής ξύπνησα! Κοίτα να ξυπνήσεις κι εσύ εργαζόμενε, γιατί ζεις σε Εφιάλτη.
Δημοσίευση σχολίου