Είναι λοιπόν η καταστροφή μισού εκατομμυρίων στρεμμάτων δάσους, είναι τα τόσα καμένα σπίτια, είναι η απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας μεροκαματιάρηδων αγροτών, μελισσοκόμων, ρετσινάδων στην Εύβοια, υπόθεση τριών ημερών δημοσιότητας; Είναι η τύχη ανθρώπων της τάξης μας ένα προπαγανδιστικό στιγμιότυπο στα ΜΜΕ με μοναδικό ζητούμενο μη τύχει και χάσει ψήφους η αγαπημένη τους κυβέρνηση;
Από ό,τι φαίνεται, είναι. Και είναι γιατί εμείς, ο κόσμος της δουλειάς, οι φτωχοί/ές, οι εκμεταλλευόμενοι/ες, οι άνεργοι/ες τους έχουμε δώσει κάθε δικαίωμα. Τους έχουμε επιτρέψει να μας οδηγούν στην καταστροφή, να μας εγκαταλείπουν στην καταστροφή και μετά να κλαίνε για τρεις μέρες τη δική μας μοίρα πριν η καταστροφή μας καταλήξει στον κάδο της λήθης.
Τους το επιτρέψαμε όταν τους βλέπαμε να μην προετοιμάζουν τη δασοπροστασία ούτε στο ελάχιστο, να μην προσλαμβάνονται χιλιάδες δασοπυροσβέστες, οι πυροσβεστικοί εξοπλισμοί να σαπίζουν σε διαλυμένες τεχνικές υπηρεσίες και η μόνη εξοπλιστική ενασχόληση να είναι συμβόλαια ενοικίασης από το εξωτερικό. Και την ίδια ώρα οι υπεύθυνοι να δίνουν συνεντεύξεις τύπου για το πόσο καλά έχουν προετοιμάσει τη δασοπροστασία του καλοκαιριού του 2021.
Για τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα, για τους ανθρώπους της δικής μας τάξης, οι «τρεις ημέρες δημοσιότητας» θα διαρκέσουν χρόνια. Και πρέπει και αυτές οι καταστροφές και οι επερχόμενες να διαρκέσουν χρόνια και στη συνείδηση ολόκληρης της κοινωνικής βάσης. Κάθε φορά που το κράτος αποτυγχάνει να ικανοποιήσει τις δικές του «υποχρεώσεις», στο όνομα των οποίων κατέχει εξουσία, θα πρέπει να αναρωτιόμαστε αν και γιατί πρέπει να συνεχίζουμε να αναγνωρίζουμε αυτή την εξουσία.
Ηλεία, Μάνδρα, Μάτι, Βαρυμπόμπη, Εύβοια, ούτε το σημείο στο χάρτη δεν έχει σημασία, ούτε η χρονιά, ούτε το κόμμα που κυβερνά. Το συμπέρασμα, αν αθροίσουμε μια σειρά επαναλαμβανόμενες αποτυχίες του κρατικού μηχανισμού, αν αθροίσουμε επιπλέον το μέτρο ευθύνης του για αυτές τις καταστροφές, αλλά και το πως χειρίζεται όλο το ζήτημα των αποζημιώσεων αμέσως μετά, είναι προφανές. Είναι άγνωστο εάν θα μπορούσαν και πώς να προλάβουν τη ζημιά, στο βαθμό που δεν ενδιαφέρονται να το κάνουν. Η κατάσβεση, η αντιμετώπιση πλημμυρών ακόμα και η υγειονομική προστασία σε μια πανδημία ΔΕΝ είναι το πρώτο ζητούμενο για το κράτος. Προηγείται η μοιρασιά των κονδυλίων και της ανέλιξης παραγόντων στους μηχανισμούς. Προηγείται το κυβερνητικό επικοινωνιακό άρμεγμα της πρόληψης, της καταστροφής των αποζημιώσεων και των «ανασχηματισμών». Προηγούνται οι συμφωνίες με το κεφάλαιο, είτε αφορούν την τοποθέτηση ανεμογεννητριών και της διάνοιξης δρόμων στις βουνοκορφές για να μεταφερθούν, είτε την ανάθεση της αναδάσωσης σε ιδιωτικές εταιρείες. Προηγούνται οι μακροχρόνιες επενδύσεις στα καλύτερα φιλέτα της περιοχής που θα ξεπουληθούν. Προηγούνται πάρα πολλά στις προτεραιότητες του κράτους από το να τρέχει να σβήνει φωτιές.
Δεν είναι ανίκανο το κράτος. Αντίθετα είναι εξαιρετικά ικανό να κάνει τη δουλειά του. Τη δική του δουλειά, όχι τη δική μας. Κι όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και καλύτερο.
Αν κάποτε έπρεπε να διοχετεύει κονδύλια σε καθαρισμούς δασών και ζώνες πυροπροστασίας, σήμερα αυτά τα ποσά μπορεί να τα κυκλοφορήσει στην αγορά με τρόπους όπως συνεντεύξεις τύπου ή μαζικές ενημερωτικές καμπάνιες στα Αθηναϊκά μέσα μεταφοράς για τους κινδύνους πυρκαγιάς από αγροτικές δραστηριότητες και να βγάλει και την υποχρέωση. Αν κάποτε έπρεπε να σώσει, συντονίζοντας τους κατοίκους, ένα χωριό από το να καεί, σήμερα κηρύττει επικοινωνιακή εκστρατεία υπέρ της «ανθρώπινης ζωής», εκκενώνει τα πάντα και αφήνει το χωριό να καεί απαιτώντας να ακούσει και ευχαριστώ στη συνέχεια.
Το κράτος κάνει όλο και καλύτερα τη δουλειά του κι αυτό σημαίνει ότι οι «δικές μας δουλειές» πάνε όλο και χειρότερα. Το νέο στάνταρ σε μια επαπειλούμενη καταστροφή έχει πέσει τόσο χαμηλά, όσο απλά να βγούμε ζωντανοί από αυτήν. Δεν θα πάμε μακριά έτσι, σίγουρα όχι μέσα σε πανδημία και κλιματική αλλαγή.
Και αυτό το είδαμε πεντακάθαρα ακόμα και μέσα από τα ΜΜΕ εκείνες τις μέρες.
Ο κόσμος της επαρχίας που επέλεξε να παρακούσει τις εντολές εκκένωσης και συχνά έπρεπε να ξεπεράσει και τα εμπόδια που του έθεταν αστυνομία και πυροσβεστική, ο κόσμος που επέλεξε να δράσει και να αυτοοργανωθεί, βγήκε κερδισμένος. Έσωσε το βιός του, έσωσε το χωριό του κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο μήνυμα που πρέπει να λάβουμε και να καταγράψουμε ως κοινωνική βάση.
Είμαστε στο σημείο που η ευθεία απειθαρχία και ανυπακοή όταν οδηγεί σε δράση και αυτοοργάνωση, ακόμα και σε συνθήκες καταστροφής, ακόμα και χωρίς εκπαίδευση και μέσα, είναι όρος επιβίωσης.
Και να μην έχουμε καμιά αμφιβολία, αυτό θα το αντιμετωπίζουμε όλο και πιο συχνά. Γι’ αυτό και γίνεται όλο και πιο απαραίτητη η επιλογή της προληπτικής αυτοοργάνωσης των πολλών, όχι μόνο στην αντιμετώπιση απειλών. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από το κράτος για την πρόληψη, τίποτα για την αντιμετώπιση καταστροφών, πάρα μόνο κάποια ψίχουλα και άπειρες ψεύτικες υποσχέσεις για το μετά, όπως βλέπουμε ξανά να συμβαίνει με τους πυρόπληκτους της Εύβοιας. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από το κράτος ούτε για τον επερχόμενο χειμώνα, ούτε το επόμενο καλοκαίρι, όποιο μαϊντανό κι αν υπουργοποιήσουν, γίνουν ή όχι εκλογές.
Γι’ αυτό και δεν πρέπει να ξεχάσουμε τι έγινε αυτό το καλοκαίρι. Ούτε τι έγινε τα προηγούμενα. Να μη ξεχάσουμε τους αγώνες των ντόπιων για την χορήγηση αξιοπρεπών αποζημιώσεων στους πληγέντες, για τη θωράκιση του τόπου τους από νέες καταστροφές, για την ανασυγκρότησή του ώστε να μη γίνει χώρος προέλευσης εσωτερικών προσφύγων.
Αυτό είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε: να διασπείρουμε το μήνυμα της κοινωνικής συμμετοχής, της αυτοοργάνωσης και της οικειοποίησης του δημοσίου από τη βάση, της αντίστασης στα σχέδια ιδιωτικών συμφερόντων στα καμένα, και την πάλη για αποκατάσταση των πληγέντων και την επιβίωση των περιοχών. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι κάθε φορά που αφήνουμε να περάσουν αναπάντητες τέτοιες επιθέσεις στην τάξη μας, κάθε φορά που ξεχνάμε τους δικούς μας στην ανάγκη, είναι που υπογράφουμε το απόλυτο συμβόλαιο υποταγής στο κράτος. Είναι τότε που του δίνουμε κάθε δικαίωμα να μας κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μας μετά από κάθε φωτιά, πλημμύρα, σεισμό ή πανδημία.
Πόσο αντέχουμε να συνεχίσουμε έτσι;
Δημοσίευση σχολίου