(Σωστό. Γι' αυτό το κύριο καθήκον συνίσταται στην πάλη ενάντια στους μικροαστούς εκείνους ηγέτες, τους λεγόμενους σοσιαλδημοκράτες ...που αποκοιμίζουν τις μάζες, καλλιεργώντας σε αυτές την εμπιστοσύνη προς την αστική τάξη).
Το ζήτημα δεν βρίσκεται στο πόσο γρήγορα θα βαδίσουμε, αλλά προς τα πού να βαδίσουμε.
Το ζήτημα δεν βρίσκεται στο αν οι εργάτες είναι προετοιμασμένοι, αλλά στο πώς και για ποιο σκοπό να τους προετοιμάσουμε»
Απόσπασμα από χειρόγραφες σημειώσεις του Λένιν τις κρίσιμες μέρες του Απρίλη 1917.
«Το κυριότερο πράγμα που δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές και που φανερώνει πως θεωρητικά είναι κοντόφθαλμοι, πως είναι αιχμάλωτοι των αστικών προκαταλήψεων και πως πρόδωσαν πολιτικά το προλεταριάτο, είναι τούτο, ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, όταν η ταξική πάλη, που βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής, οξύνεται κάπως σοβαρά, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε το ενδιάμεσο, παρά τούτο μόνο: Είτε δικτατορία της αστικής τάξης, είτε δικτατορία του προλεταριάτου. Κάθε ονειροπόλημα για κάποια τρίτη λύση είναι αντιδραστικό θρηνολόγημα μικροαστού. Αυτό το μαρτυρεί και η πείρα της υπερεκατόχρονης εξέλιξης της αστικής δημοκρατίας και του εργατικού κινήματος όλων των προηγμένων χωρών, και ιδιαίτερα η πείρα της τελευταίας πενταετίας»
Στο Ιδρυτικό Συνέδριο της ΚΔ, και στις «Θέσεις και εισήγηση για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου», που εισηγήθηκε ο Β. Ι. Λένιν.
+ σχόλια + 1 σχόλια
Η «Πρωτοβουλία Υγειονομικών Θεσσαλονίκης Ενάντια στους Αποκλεισμούς», ομάδα εργαζομένων που εκκίνησαν την εναντίωσή τους στον υποχρεωτικό εμβολιασμό βάζοντας τα ζητήματα εξαρχής από ταξική σκοπιά, θέτει καίρια το θέμα του πώς θα είναι άραγε για την ίδια την (διωγμένη) εργάτρια να γυρνάει πάλι στη δουλειά της.
Στο κείμενό τους «Πίσω στις δουλειές μας;» [βλ. εδώ: https://hwcontraresthess.noblogs.org/] βάζουν το ζήτημα της επιστροφής σε έναν εργασιακό τομέα που η κρατική διαχείριση της πανδημίας τον αποσάθρωσε με απανωτά διαρθρωτικά νομοσχέδια, που η ιδιωτικοποίηση βάθυνε, που οι διαχωρισμοί και οι αποκλεισμοί τόσο ανάμεσα στους εξυπηρετούμενους, έχοντες και μη έχοντες, ντόπιους και μετανάστες, όσο κι ανάμεσα στους εργαζόμενους (μόνιμους και συμβασιούχους, ασκούντες ή όχι ιδιωτικό έργο) έγιναν μεγαλύτεροι, που η εργασιακή επισφάλεια εντάθηκε, που ο νόμος του νέου υγειονομισμού με τις υποχρεωτικές θεραπείες έχει θριαμβεύσει.
Με τα ίδια τους τα λόγια: «Πώς θα είναι να γυρνάει η εργάτρια εκεί που πάνε να περάσουν νέες υποχρεωτικότητες (όπως αυτή του προσωπικού γιατρού), νέα φακελώματα (με τον ηλεκτρονικό φάκελο υγείας), νέες περιφράξεις; Πώς θα είναι να γυρνάει εκεί –στις δομές της υποτιθέμενης δημόσιας και δωρεάν υγείας– που χρόνια ζέχνει σαπίλα και τώρα πια με τα νέα νομοσχέδια μυρίζει πλήρη διάλυση; Εκεί που της λένε ότι αν θέλει περισσότερα λεφτά θα πρέπει να τα πάρει από τον κοσμάκη;»
Η σχετική ΚΥΑ δεν αφήνει κανένα ερωτηματικό. Αποτυπώνει ένα εργασιακό καθεστώς β΄ κατηγορίας εργαζομένων που θα βρίσκονται υπό την καθημερινή επιτήρηση του προϊσταμένου της κάθε δομής υγείας. Αυτός κάθε εβδομάδα θα καταθέτει έκθεση περί τήρησης ή μη των ατομικών μέτρων προστασίας, στην πραγματικότητα εκβιάζοντας την υποταγή των εργαζόμενων στις ορέξεις της διοίκησης και θέτοντάς τους σε καθεστώς ομηρίας.
Δημοσίευση σχολίου