Μετά από συνεχείς τροποποιήσεις του κοινοτικού κανονισμού
Τάνκερ κουβαλούν τρόφιμα και δηλητήρια
Για μια ακόμη φορά, η πραγματικότητα τοποθετείται με το κεφάλι κάτω. Κάθε φορά που έρχεται στο φως μια πτυχή του συνεχούς και καθολικού διατροφικού σκανδάλου, οι πάντες είναι πρόθυμοι να μιλήσουν για μπάχαλο του ελεγκτικού μηχανισμού, για ελλείψεις, για έλλειψη συντονισμού, για ευθύνες υπουργών. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις τροφοδοτούν τέτοια δημοσιεύματα και, αν χρειάζεται, προχωρούν και σε καρατομήσεις στελεχών. Ακόμα και κεφάλια υπουργών μπορεί να «κοπούν», αν το πράγμα προχωρήσει πολύ και η κατάλληλα διαμορφωμένη «κοινή γνώμη» απαιτεί «αίμα».
Ολοι επαναλαμβάνουν τα αυτονόητα, αυτά που τα βλέπει ο καθένας, ουδείς όμως ασχολείται με το μεγάλο «γιατί;». Κι όταν ασχολούνται, το κάνουν για να δώσουν αποπροσανατολιστικές απαντήσεις. Σαν αυτές που πλασάρουν τις τελευταίες μέρες μερικά παπαγαλάκια του Ρουσόπουλου στα λεγόμενα «δημοκρατικά» ΜΜΕ. Οταν δε φορτώνουν όλες τις ευθύνες στον εκπαραθυρωθέντα πρόεδρο του ΕΦΕΤ, μιλούν απλά για καθυστέρηση της κυβέρνησης να διορθώσει τη μπαχαλοκατάσταση που παρέλαβε από το προκάτοχο κόμμα. Ομως (αυτό είναι το «ρεζουμέ», που πότε λέγεται ευθέως και πότε υπαινικτικά), όλα πλέον θα φτιάξουν. Είναι πολύ πιθανό, κάποια στιγμή να βγει ο Καραμανλής και να αναγγείλει μέτρα, όπως το πέρασμα του ΕΦΕΤ στο υπουργείο Γεωργίας και η ενιαιοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών, τα οποία «θα διασφαλίσουν τη δημόσια υγεία». Οπως ασφαλώς θυμόσαστε, κάτι ανάλογο έγινε όταν αποκαλύφτηκε το σκάνδαλο των υποκλοπών και αργότερα το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων.
Την απάντηση στο «γιατί;» την έχουμε δώσει πολλές φορές από τις στήλες της «Κ», αναφερόμενοι σε ή ερευνώντας πτυχές του διατροφικού σκανδάλου: μοναδικό κριτήριο και της παραγωγής τροφίμων είναι το μέγιστο καπιταλιστικό κέρδος, γι’ αυτό και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι ανύπαρκτοι ή μπάχαλο, γι’ αυτό τα διάφορα μέτρα παίρνονται προσχηματικά. Μια ακόμη απόδειξη αυτής της μεγάλης αλήθειας, σχετιζόμενη άμεσα με το σκάνδαλο του μολυσμένου με ορυκτέλαια ηλιέλαιου, φέρνουμε στο φως σήμερα. Η έρευνά μας ξεκίνησε από κάποιες απλές σκέψεις. Οταν μόνο στην Ελλάδα έχουν έρθει επισήμως τουλάχιστον 6.000 τόνοι ηλιέλαιου και ανεπισήμως καμιά σαρανταριά χιλιάδες τόνοι, η ποσότητα που διοχετεύτηκε στις 8 (κατ’ άλλες πληροφορίες 13) χώρες της ΕΕ είναι υπερπολλαπλάσια, δεδομένου ότι πρόκειται για χώρες με πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό και με σχετικά πολύ ψηλότερη κατανάλωση ηλιέλαιου, δεδομένου ότι δε διαθέτουν το λαδάκι της ελιάς που καταναλώνουμε εμείς στην Ελλάδα. Επομένως, αυτή η τεράστια ποσότητα, που μπορεί να φτάνει τους εκατοντάδες χιλάδες τόνους, δε μπορεί να προήλθε από τυχαία επιμόλυνση ή από μια κακά καθαρισμένη ουκρανική δεξαμενή. Δε φτάνει μια δεξαμενή για να χωρέσει όλη αυτή την ποσότητα. Μας έκανε, επίσης, εντύπωση, ότι κανείς δε μιλούσε για τον τρόπο μεταφοράς του ηλιέλαιου.
Ετσι, ψάξαμε το κοινοτικό καθεστώς και βρήκαμε τι τρέχει. Αν λέγαμε ότι εκπλαγήκαμε, θα λέγαμε ψέματα. Τόσα χρόνια που ψάχνουμε αυτά τα θέματα έχουν δει πολλά τα μάτια μας.
Τον Ιούνη του 1993, το Συμβού-λιο (υπουργοί) της τότε ΕΟΚ ψήφισε την Οδηγία 93/43/ΕΟΚ «για την υγιεινή των τροφίμων». Από την πρώτη κιόλας εισηγητική σκέψη εκτίθενται οι λόγοι που εκδόθηκε αυτή η οδηγία: «η ελεύθερη κυκλοφορία των τροφίμων είναι ουσιώδης προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς», και αυτή «συνεπάγεται εμπιστοσύνη στο επίπεδο καταλληλότητας των τροφίμων». Με άλλα λόγια, ο πελάτης πρέπει να αποκτήσει εμπιστοσύνη στα τρόφιμα που θα διακινούμε. Στο παράρτημα που καθορίζει τους όρους διαχείρισης των τροφίμων, στο σχετικό με τη μεταφορά κεφάλαιο διαβάζουμε: «Τα χύδην τρόφιμα σε υγρή κατάσταση, σε κόκκους ή σκόνη πρέπει να μεταφέρονται σε βυτία ή και περιέκτες/δεξαμενές που χρησιμοποιούνται μόνον για τη μεταφορά τροφίμων. Στους περιέκτες πρέπει να αναγράφεται καθαρά, ευανάγνωστα και ανεξίτηλα, σε μία ή περισσότερες κοινοτικές γλώσσες, ότι χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά τροφίμων ή να υπάρχει η ένδειξη “μόνον για τρόφιμα”».
Ντελίριο προπαγάνδας από τους ευρωλάγνους: Να τα οφέλη για την προστασία του καταναλωτή από την ενιαία αγορά. Τέρμα στις τριτοκοσμικές συνήθειες. Τρόφιμα καθαρά και αμόλυντα επιβάλλει η Κοινότητα. Με το που πείστηκε ο πελάτης, δηλαδή οι εργαζόμενες μάζες της Ευρωλάνδης, ότι κοινοτικοί κέρβεροι προστατεύουν την υγεία του και μπορεί να καταναλώνει άνετα ό,τι πουλιέται στα ράφια, ήρθε η ώρα το ακορντεόν της προστασίας ν’ αρχίσει να κλείνει.
Το Γενάρη του 1996, μόλις δυόμισι χρόνια μετά την οδηγία-βάση, η Κομισιόν ψήφισε την Οδηγία 96/3/ΕΚ «για την παρέκκλιση από ορισμένες διατάξεις της οδηγίας 93/43/ΕΟΚ του Συμβουλίου για την υγιεινή των τροφίμων, όσον αφορά τη θαλάσσια μεταφορά χύδην υγρών ελαίων και λιπών». Ασφαλώς το πιάσατε το υπονοούμενο, αλλά να σας τα πούμε αναλυτικά. Η νέα Οδηγία άλλαξε ακριβώς το εδάφιο που παραθέσαμε παραπάνω. Τέρμα πια το «μόνον για τρόφιμα». Τα τάνκερ θα μπορούν να μεταφέρουν και άλλα προϊόντα. Ποια είναι αυτά; Μια τεράστια λίστα τριών σελίδων, γεμάτη από χημικές ουσίες, τοξικές στη συντριπτική τους πλειοψηφία!
Σημασία, όμως, έχει και η επιχειρηματολογία γι’ αυτή τη σημαντική κωλοτούμπα. Στην πρώτη κιόλας εισηγητική σκέψη πληροφορούμαστε ότι «σύμφωνα με διάφορες πληροφορίες» (αλήθεια, από πού έφτασαν αυτές οι πληροφορίες στην Κομισιόν;), η εφαρμογή του συγκεκριμένου εδαφίου (δηλαδή η αυστηρή εφαρμογή του «τάνκερ μόνον για τρόφιμα») «συνεπάγεται αδικαιολόγητα υψηλές δαπάνες για τις επιχειρήσεις του κλάδου των τροφίμων όταν πρόκειται για τη μεταφορά με σκάφη θαλάσσης, υγρών ελαίων και λιπών προοριζομένων για, ή δυνάμενων να καταναλωθούν από τον άνθρωπο». Στο όνομα της αύξησης των καπιταλιστικών κερδών, επιτρέπεται πλέον τα τάνκερ να μεταφέρουν μία ηλιέλαιο και μία χημικά. Φτάνει οι δεξαμενές να φτιάχνονται από «εύκολα καθαριζόμενο υλικό» ή τα προηγούμενα φορτία να είναι τέτοια «ώστε να μην αφήνουν κατάλοιπα τα οποία ξεπερνούν τα αποδεκτά όρια»!
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι άρχισε να γίνεται έκτοτε. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι ο καλός καθαρισμός (ή και ο σκέτος καθαρισμός) κοστίζει διπλά: και το συνεργείο πρέπει να πληρωθεί και το καράβι να μείνει ανενεργό σε κάποιο λιμάνι. Για να μη μιλήσουμε για τον καθαρισμό σωληνώσεων και αντλιών, που κοστίζει περισσότερο.
Σε οχτώ χρόνια, η Κομισιόν προχώρησε σε νέα τροποποίηση της Οδηγίας (Οδηγία 2004/4/ΕΚ, 15.1.2004). Εβγαλε μερικά χημικά από τη λίστα των επιτρεπόμενων φορτίων και προσέθεσε άλλα. Το εκπληκτικό είναι πως και στη μια και στην άλλη περίπτωση αναφέρει ότι «οι διαθέσιμες πληροφορίες ήταν ανεπαρκείς ή χρειάζονται πρόσθετες διασαφηνίσεις»! Βγάζει μερικά χημικά (όπως το κυκλοεξάνιο, η βουτανοδιόλη κ.ά.) διότι «κρίθηκαν από την επιστημονική επιτροπή τροφίμων μη αποδεκτές ως προηγούμενα φορτία». Επί οχτώ συναπτά χρόνια, όμως, τα τάνκερ τις κουβαλούσαν κανονικότατα, εναλλακτικά με λάδια και λίπη!
Με τον ίδιο αυθαίρετο τρόπο μεγαλώνουν τη λίστα με τα επιτρεπόμενα φορτία (γίνεται 4 σελίδες πλέον), προσθέτοντας χημικά όπως η ισοδεκανόλη, το κερί μοντάνα, το κερί παραφίνης και το λευκό ορυκτέλαιο. Το πιο εκπληκτικό είναι πως αναφέρουν ότι γι’ αυτά τα χημικά «οι διαθέσιμες πληροφορίες δεν ήταν επαρκείς για τη διεξαγωγή πλήρους αξιολόγησης», αλλά τις κρίνουν «προσωρινά αποδεκτές»! Για κάλυψη βάζουν και μια πρόβλεψη ότι οι ουσίες αυτές «θα αξιολογηθούν εκ νέου βάσει νέων επιστημονικών στοιχείων και το παράρτημα θα αναθεωρηθεί ανάλογα έως τις 31.12.2006». Φτάσαμε στο Μάη του 2008 και ούτε φωνή ούτε ακρόαση από την Κομισιόν και τις υπηρεσίες της! Και τα τάνκερ κουβαλούν κανονικότατα τοξικά χημικά, εναλλάξ με λάδια που προορίζονται για τροφή ή για παρασκευή τροφίμων.
Ολα όσα αποκαλύπτουμε παραπάνω εξηγούν απόλυτα όχι μόνο το λάδι με ορυκτέλαια που ποιος ξέρει από πότε τρώει ολόκληρη η Ευρώπη, αλλά και την εντός 24ώρου κωλοτούμπα της Κομισιόν. Ενώ αρχικά ανακοίνωσε ότι θα επιβάλει για ένα χρόνο απαγόρευση στις εισαγωγές ηλιέλαιου από την Ουκρανία, επειδή οι ουκρανικές αρχές δεν έδωσαν καμιά εξήγηση για τις αιτίες της επιμόλυνσης, στη συνέχεια πήρε πίσω την ανακοίνωση, διότι –όπως ειπώθηκε– οι ουκρανικές αρχές έδωσαν διαβεβαιώσεις πως από δω και πέρα θα κάνουν αυστηρούς ελέγχους και θα «διώχνουν» μόνο ελεγμένο ηλιέλαιο!
Εύκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος πως η αρχική ήταν μια πολιτική απόφαση των Κομισάριων, στο πλαίσιο της αποστολής τους να καθησυχάσουν τον κόσμο και να ξεπεραστεί η ανασφάλεια που πλήττει την αγορά (τα ίδια κάνουν κάθε φορά). Φαίνεται, όμως, πως στο ουκρανικό ηλιέλαιο έχουν επενδυθεί πολύ ισχυρά ευρωπαϊκά κεφάλαια, τα οποία παρενέβησαν και η Κομισιόν πήρε τη δεύτερη, εξίσου πολιτική απόφαση, στο πλαίσιο της αποστολής της να προστατεύει τα συμφέροντα του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφάλαιου. Εννοείται πως για τον κανονισμό μεταφοράς δε μίλησε κανείς, ούτε εκφράστηκε σκέψη επανόδου στην αρχική αυστηρή Οδηγία «μόνον για τρόφιμα».
Δημοσίευση σχολίου