Να γράψουμε κάτι ανάλαφρο ξεφεύγοντας από την ασφυκτική πολιτική μπόχα που μας πνίγει τις τελευταίες μέρες.
Θα μιλήσουμε, λοιπόν, για δυο γεγονότα που συμβαίνουν σε ένα νησί, την Λέσβο, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Για μια καθαρά παγανιστική τελετή, που όμοια της μόνο σε καμιά φυλή Ζουλού μπορεί να υπάρχει, και σε μια ιστορία χριστεμπορίας που όχι απλώς ξεφεύγει από τα όρια της θρησκοληψίας αλλά την εξήγηση της πρέπει να την αναζητήσουμε σε ψυχοπαθητικές καταστάσεις.
Σε ένα χωριό εκεί, την Αγία Παρασκευή, έχουν έναν «άγιο» που πρέπει να είναι πολύ μερακλής. «Γέρο» τον αποκαλούν οι ντόπιοι, «άγιος Χαράλαμπος» είναι γραμμένος στα κατάστιχα του παπαδαριού. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γιορτάζουν την «χάρη» του. Είναι ο πιο αγαπητός «άγιος» που υπάρχει στο νησί. Ισως γιατί είναι ο μόνος που δεν του αρέσουν λιβανίσματα προσευχές και ψαλμωδίες αλλά γουστάρει πιόμα, χορό, μεζεδλίκια και άλογα.
Τέσσερις μέρες κρατάει το νταβαντούρι για πάρτι του. Ξεκινάει Παρασκευή και τελειώνει την Τρίτη. Την Παρασκευή το πρωινό είναι αφιερωμένο στο ζωντανό που θα σφάξουν στο όνομα του. Αυτό είναι ένας ταύρος νιάτο, μέχρι 3 χρονών, βαρβάτος και να μην έχει μπει ποτέ σε ζυγό.
Το πρωί αρχίζουν τα κλατσιμπατσίβανα να βαρούν ντόπια άσματα και ο κόσμος να σουλουπώνει τον ταύρο.
Του κρεμούν ένα στεφάνι και λούλουδα στον λαιμό, του βάφουν τα κέρατα του με χρυσόσκονη βουρτσίζουν τις τρίχες του, και το σεργιάνι στους μαχαλάδες του χωριού αρχίζει.
Μπροστά παν οι μουσικάντηδες που βαρούν τον «κίρουγλου» -ένα τοπικό άσμα-, μετά ο παπάς του χωριού που ρίχνει «αγιασμό» απ’ όπου περνάν και ακολουθεί πίσω ένα τσούρμο πιτσιρικάδες που κρατούν λάβαρα του «αγίου» και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του χωριού.
Το Σάββατο πάνε τον ταύρο στο ξωκκλήσι του «αγίου» και βγαίνει σε δημοπρασία ποιος θα είναι ο εκτελεστής του. Οποιος δώσει τα ποιο πολλά λεφτά του δίνει και την χαριστική βολή. Ο παπάς διαβάζει το σχετικό τροπάριο και το ζώο εκτελείτε.
Οι παρευρισκόμενοι χαράζουν με το αίμα τους ένα σταυρό στο μέτωπο τους που το θεωρούν «ευλογία» και κάποιες γυναικούλες παίρνουν το αίμα του ταύρου σε μπουκαλάκια στο σπίτι τους «για να τους ευλογεί ο άγιος και να έχουν καλή σοδειά».
Μιλάμε για ένα τελετουργικό που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα απ’ αυτά που κάνουν οι Μάο-Μάο. Πέρα απ’ αυτά όμως ο «Γέρος» γουστάρει καβαλάρηδες, αλόγατα και ιπποδρομίες. Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον σκηνικό. Να γυρνάν έφιππες παρέες στο χωριό, με τους οργανοπαίχτες μπροστά να χορεύουν ψιλοφτιαγμένοι από αλκοόλ και διάθεση άνθρωποι και άλογα. Ρίξτε μια ματιά εδώ για να μπείτε στο κλίμα Δεν περιγράφονται αλλιώς αυτές οι καταστάσεις.
Και ενώ όλα αυτά τα μπεσαλίδικα συμβαίνουν εκεί σε ένα άλλο χωριό της Λέσβου, την Θερμή, έχουμε μια «αγία μητέρα» όπως αυτοαποκαλείτε που έχει τέτοιο επιχειρηματικό δαιμόνιο που θα το ζήλευαν πολλοί σύγχρονοι καπιταλιστές. Αλλωστε δεν είναι εύκολο να πουλάς το εμπόρευμα της θρησκομαλακίας. Πρέπει να έχεις πολλά προσόντα. Και αυτή τα έχει με το παραπάνω. Για την Ευγενία Κλειδαρά λέω. Μια γυναίκα που είναι ηγουμένη στο μοναστήρι του «αγίου Ραφαήλ».
Θα μπορούσαμε να γράψουμε ατέλειωτα κατεβατά περιγράφοντας τα «κατορθώματα» της. Αν κάποιος πέρασε έστω από περιέργεια από το μαγαζί της θα είδε ότι είναι ένα τεράστιο θρησκευτικό σούπερ μάρκετ. Πέρα απ’ τα κλασικά, εικόνες, αγιασμοί, σταυρουδάκια και βιβλία, μέχρι «αγιασμένες πατερίτσες» πουλιούνται εκεί. Και η πελατεία του μοναστηριού είναι απ’ όλη την Ελλάδα για να μην πούμε απ’ όλο τον χριστιανικό κόσμο. Και όλος αυτός ο πλούτος διαχειρίζεται ανεξέλεγκτα από την «αγία μητέρα» κάνοντας την σημαντικό πολιτικό παράγοντα. Όπως λένε εκεί «καλύτερα να έχεις μέσον την Κλειδαρά παρά οποιοδήποτε υπουργό κυβέρνησης».
Το βασικό μπακιροκοφτείο όμως για την ηγουμένη είναι το «συγγραφικό της έργο». Όπως λέει η ιστοσελίδα του μοναστηριού η «αγία μητέρα» έχει γράψει «100 βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει σε 13 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο». Αναφέρει μάλιστα ότι γ’ αυτή την «προσφορά στην ανθρωπότητα και ιδιαίτερα στην νεολαία του πλανήτη», (βλέπετε μετριοφροσύνη; Για την προσφορά της στους εξωγήινους δεν αναφέρει τίποτα), «απέσπασε τις υψηλότερες τιμητικές διακρίσεις σε παγκόσμιο πνευματικό επίπεδο και ομόθυμα επιβραβεύτηκε από επιφανή Πανεπιστημιακά και Διεθνή κορυφαία Ινστιτούτα».
Η πλάκα είναι ότι -όπως αποκάλυψε ο δημοσιογράφος Στρατής Μπαλάσκας στην τοπική εφημερίδα «Αιολικά Νέα»- όσα Πανεπιστήμια και Ινστιτούτα αναφέρονται ότι την βράβευσαν είναι εντελώς ανύπαρκτα ή δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη της «αγίας μητέρας».
Σιγά την αποκάλυψη θα πείτε. Εξάλλου όλο το χριστεμπόριο πάνω σε ένα ψέμα βασίζετε.
Δημοσίευση σχολίου