Μια χτυπητή απουσία παρατηρούμε την ώρα που οι κεντρικές τράπεζες των μεγαλύτερων χωρών του κόσμου αδειάζουν τις τσέπες των φορολογουμένων για να γεμίσουν τις τσέπες των μπαταχτσήδων τραπεζιτών, που η κερδοσκοπία τους- και κατόπιν η χρεοκοπία τους- απειλεί να ρίξει έξω την παγκόσμια οικονομία. Άραγε τι να απέγιναν οι νεοφιλελεύθεροι; Πού να κρύβονται τάχα όλοι εκείνοι οι λαλίστατοι που τόσα χρόνια μας έπαιρναν τα αυτιά με τα κηρύγματά τους; «Όχι, το κράτος δεν πρέπει να επεμβαίνει στην οικονομία, φτου κακό, το αόρατο χέρι της αγοράς είναι σε θέση να ρυθμίζει τα πάντα». Τι έχουν να πουν τώρα που αυτό το αόρατο χέρι έπαθε κράμπα;
Είναι άφαντοι
Με την άδειά τους, ας μιλήσουμε λοιπόν εμείς για λογαριασμό τους. Και ας θυμηθούμε την εποχή που είχαν χωρίσει τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα: στους καλούς (δηλαδή αυτούς) και τους κακούς (δηλαδή τους άλλους), στους εκσυγχρονιστές (δηλαδή αυτούς) και τους οπισθοδρομικούς (δηλαδή τους άλλους). Οι οπισθοδρομικοί ήταν οι κρατιστές που υποστήριζαν την κοινωνική προστασία για όλους τους πολίτες, τις δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, το δικαίωμα της εργασίας με αξιοπρεπή αμοιβή και τον έλεγχο της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας. Οι εκσυγχρονιστές υποστήριζαν πως όσο λιγότερο κράτος τόσο το καλύτερο και πως όσο πιο ελεύθερη και ανταγωνιστική είναι η αγορά τόσο περισσότερο εξασφαλίζει ανάπτυξη και ευημερία για όλους. Οι νεοφιλελεύθεροι δεν μένουν πια εδώ, αλλά πολλοί οικονομολόγοι είναι σε θέση να μας διαβεβαιώσουν πως το πάρτι των ελεύθερων αγορών πήρε ένα οριστικό τέλος στις 15 Σεπτεμβρίου 2008. Και είναι μια ιστορική ειρωνεία που αυτό το τέλος συμπίπτει με τα 50 χρόνια από την πρώτη έκδοση του βιβλίου «Η κοινωνία της αφθονίας» από τον Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, το οποίο καταδείκνυε τις ανισότητες που προκαλούσε ο συνεχώς αυξανόμενος ιδιωτικός πλούτος και η συνεχής υποβάθμιση του δημόσιου τομέα.
Οι ανύπαρκτοι...
.... εκείνοι που φώναζαν μαζί με τον Ρόναλντ Ρίγκαν «Το κράτος δεν είναι η λύση, είναι το πρόβλημα», τώρα ζητιανεύουν από το κράτος μια λύση στο δικό τους πρόβλημα. Και το κράτος- που έχει πέσει πια στα χέρια τους - επαυξάνει την υποκρισία: κρατικοποιεί τις ζημιές των κερδοσκόπων, ενώ μέχρι τώρα ιδιωτικοποιούσε τα κέρδη τους. Μήπως όμως είναι πολύ αργά για τέτοια; Τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μάς βάζουν σε σκέψεις (έτος 2005, ποσά σε τρισεκατομμύρια δολάρια): αμερικανικό ΑΕΠ 12,5 παγκόσμιο 44,4, αμερικανικά χρηματιστήρια 17 διεθνή 38,1, αμερικανικό χρέος 23,8 παγκόσμιο 59, αμερικανικό τραπεζικό ενεργητικό 9,3 παγκόσμιο τραπεζικό ενεργητικό 55,7, παράγωγα προϊόντα 285.
Το συμπέρασμα:
Το τερατώδες μέγεθος των παράγωγων προϊόντων αυτών που οδήγησαν τους τραπεζίτες στη χρεοκοπία και που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική οικονομία, αλλά μοιάζουν περισσότερο με τις μάρκες του καζίνου- μας κάνουν να πιστέψουμε πως όσα βλέπουμε τώρα στη Γουόλ Στριτ και τα άλλα χρηματιστήρια δεν είναι παρά μόνον η κορυφή του παγόβουνου.
Ρ. Βρανάς - ΝΕΑ
Δημοσίευση σχολίου