Μετά το αρχικό σοκ και τα πρώτα σπασμωδικά μέτρα, οι αστικές κυβερνήσεις παίρνουν στα χέρια τους τη διαχείριση της κρίσης. Τα κράτη, ως συλλογικοί καπιταλιστές, ανταποκρίνονται στο καθήκον που τους έχει αναθέσει η κυρίαρχη τάξη, η τάξη των καπιταλιστών.
Βασική τους αποστολή, πέρα από τις κρατικομονοπωλιακού τύπου ρυθμίσεις για την απόσβεση των κραδασμών της κρίσης και τη δρομολόγηση της πορείας προς την έξοδο (αφού πρώτα η κρίση επιτελέσει το καταστροφικό της έργο), είναι η διαχείριση της πλατιάς μάζας των υποζυγίων της κρίσης, των ανθρώπων της δουλειάς.
Εργαλείο τους, όπως φαίνεται καθαρά από τις κινήσεις του τελευταίου δεκαήμερου, είναι η στρατηγική του φόβου. Του φόβου, με τον οποίο προσπαθούν να οδηγήσουν τους εργαζόμενους σαν τρομαγμένα σπουργιτάκια να κουρνιάσουν στη ζεστή αγκαλιά του κράτους, που θα τους μοιράζει φιλοδωρήματα για να μη ψοφήσουν από την πείνα. Του φόβου που θα μετατρέψει τους εργάτες και τους εργαζόμενους σε ασπόνδυλα όντα, έτοιμα να υποκύψουν στις απαιτήσεις που η κεφαλαιοκρατία υπαγορεύει στο κράτος της.
Αυτοί που έως πρότινος ήταν καθησυχαστικοί και απήγγειλαν παραμύθια σχετικά με το εύρος, το βάθος και τη διάρκεια της κρίσης, πλέον μιλούν ανοιχτά για τις νέες στρατιές των ανέργων που θα πλημμυρίσουν τις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Κάποιοι άρχισαν να μιλούν –δειλά, γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή και το «τάιμινγκ» δε βολεύει– και για περικοπές εργατικών δικαιωμάτων και παραπέρα επέκταση των λεγόμενων ευέλικτων μορφών απασχόλησης, προκειμένου οι επιχειρήσεις να τα βγάλουν πέρα με την πίεση της κρίσης και οι εργαζόμενοι να σώσουν τις δουλειές τους.
Τα ιδεολογήματα δεν είναι καινούργια. Καινούργιες είναι οι συνθήκες της τωρινής κρίσης, πάνω στις οποίες αναπτύσσεται η στρατηγική του φόβου. Οι εργάτες πρέπει να παραμείνουν στη γωνία. Πολιτικά να εναποθέσουν τα πάντα στο σύστημα εξουσίας και οικονομικά να αποδεχτούν πως η σωτηρία των επιχειρήσεων, που προϋποθέτει την κερδοφορία τους, ταυτίζεται με τη δική τους σωτηρία. Πρέπει να υποταχτούν στις ανάγκες της επαναρύθμισης του συστήματος.
Γιατί, όμως, η εργατική τάξη να επιζητά τη ρύθμιση και όχι την απορύθμιση; Γιατί ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση, η καθημερινή βαρβαρότητα, που αποτελούν το παρόν, να αποτελούν και το μέλλον μας;
Ο φοβισμένος αναζητά καταφύγιο στον ισχυρό, γίνεται δούλος του. Ο ελεύθερος εργαζόμενος σκέπτεται και αποφασίζει. Σκέπτεται πως αυτός είναι ο παραγωγός του κοινωνικού πλούτου, αλλά τον νέμονται τα παράσιτα του κεφάλαιου. Και αποφασίζει να δράσει όχι μόνο ενάντια στις συνέπειες, αλλά κυρίως ενάντια στα αίτια.
Δημοσίευση σχολίου