Τις τελευταίες μέρες το καθεστώς της Αγκυρας έχει εξαπολύσει ένα μπαράζ γενικευμένης καταστολής και μαζικών συλλήψεων σε όσα άτομα θεωρεί πολιτικούς του αντιπάλους. Η πληροφόρηση που έχουμε από το blogs των Τούρκων και Κούρδων εργαζομένων που ζουν στην Ελλάδα μας δείχνει την κατάσταση που επικρατεί στην γειτονική χώρα.
«Τα ΜΜΕ που είναι κατευθυνόμενα απ’ την κυβέρνηση και τους στρατηγούς προσπαθούν να δικαιολογήσουν αυτή τη φασιστική επίθεση δηλώνοντας ότι η επιχείρηση γίνεται ύστερα από μακροχρόνια παρακολούθηση των υπόπτων», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Παράλληλα καθημερινά έρχονται στην δημοσιότητα περιπτώσεις Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών που βρέθηκαν στην Ελλάδα καταδιωκόμενοι απ’ το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς της Τουρκίας και η κυβέρνηση Καραμανλή αρνείται να τους χορηγήσει πολιτικό άσυλο κινδυνεύοντας άμεσα να ξαναβρεθούν στα τουρκικά κολαστήρια, τα βασανιστήρια και τη δικαιοσύνη των στρατοδικείων.
Περιπτώσεις όπως του τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Αρσλάν Ταϊφούν Οζκιόκ είναι χαρακτηριστικές.
Ο Οζκιόκ δραστηριοποιήθηκε σε αριστερές πολιτικές οργανώσεις τη δεκαετία του ’70. Το 1981 συνελήφθη με κατηγορίες για συμμετοχή σε ένοπλη δράση, την οποία αρνήθηκε. Δικάστηκε από στρατοδικείο της χούντας του Εβρέν και καταδικάστηκε στη θανατική ποινή, η οποία όμως δεν εκτελέστηκε. Εμεινε στις τουρκικές φυλακές μέχρι το 1990, οπότε απέδρασε και έκτοτε καταζητείται. Οταν ήταν στη φυλακή ο Οζκιόκ συμμετέσχε στις κινητοποιήσεις των πολιτικών κρατούμενων και σε πολλές απεργίες πείνας.
Γι’ αυτό και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της Τουρκίας τον καταδιώκουν με μανία ακόμα και σήμερα.
Αν ο Οζκιόκ εκδοθεί στην Τουρκία, ξέρουμε τι τον περιμένει.
Το ίδιο θα συμβεί και με τον Κούρδο πολιτικό πρόσφυγα Χαϊντάρ που τώρα κάνει απεργία πείνας στο κέντρο υποδοχής πολιτικών προσφύγων στο Λαύριο, όχι για όσα έχει υποστεί στην Τουρκία, αλλά για όσα υφίσταται από το ελληνικό κράτος, όπως διαβάζουμε στην ηλεκτρονική εφημερίδα του Τριανταφυλλόπουλου.
Αξίζει να αντιγράψουμε, απ’ την πηγή που αναφέραμε την περιπέτεια του Κούρδου, αυτού επαναστάτη:
«Ο Χαϊντάρ μεγάλωσε σε μία επαρχιακή πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στο τουρκικό Κουρδιστάν. Από μικρός έζησε την αδικία και την αθλιότητα. Κούρδοι και Τούρκοι, φτωχοί και πλούσιοι, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι…Ο πατέρας του, δημοκράτης και συνειδητός Κούρδος, αγωνιζόταν να αναθρέψει τα 17 παιδιά του, δουλεύοντας σκληρά σαν οδηγός.
Μετά τις πρώτες τάξεις του σχολείου, ο Χαϊντάρ αναγκαστικά βγήκε στην αγορά εργασίας, για να ενισχύσει το ισχνό οικογενειακό ταμείο.
Εκεί, στο εργοστάσιο, μυήθηκε στα επικίνδυνα μονοπάτια των αριστερών επαναστατικών οργανώσεων της Τουρκίας.
Αυτό που γνώριζε μέχρι τώρα ως βίωμα διπλής καταπίεσης, από τη μία για τη διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα που μιλούσαν στο σπίτι κι από την άλλη γιατί κανείς δεν υπολογίζει ένα φτωχό, τώρα παίρνει σάρκα και οστά.
Ένας συμπατριώτης του Κούρδος περιγράφει αυτό το ξύπνημα της εθνικής και πολιτικής συνείδησης σε σπαστά ελληνικά, υπενθυμίζοντας τους στίχους ενός Έλληνα ποιητή, του Κώστα Βάρναλη:
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς.
καθώς το μπήγω μές το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους».
Ο Χαϊντάρ, εμπνεόμενος από το όνειρο της απελευθέρωσης έμαθε γρήγορα την παράνομη δουλειά: αφίσες, προκηρύξεις, προπαγάνδα στο χώρο εργασίας και στον κοινωνικό περίγυρο. Μάλιστα, άρχισε να διακρίνεται ως συνδικαλιστής. Αυτό όμως ήταν και η αρχή του τέλους.
Το 1995, σε ηλικία μόλις 21 ετών, συλλαμβάνεται στην Κωνσταντινούπολη από την Αστυνομία.
Επί 11 μήνες βασανίζεται ανελέητα στα μπουντρούμια του τουρκικού κράτους, χωρίς να λυγίσει.
Ας τον ακούσουμε να διηγείται την κόλαση των τουρκικών φυλακών.
Μέχρι τον Απρίλιο του 2001, παραμένει φυλακισμένος στις κλειστές φυλακές του Μπαϊράμ Πασά.
Ξεσπά η μεγάλη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων στην Τουρκία. Πολλοί κρατούμενοι απεργοί αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα κελιά τους. Η τουρκική κυβέρνηση, προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα, αποφυλακίζει όσους κρατούμενους ήταν ετοιμοθάνατοι. Ανάμεσά τους και το Χαϊντάρ.
Αμέσως, ξαναρχίζει την πολιτική δράση. Σε μία διαδήλωση, το Νοέμβριο του 2002, η Αστυνομία αντιδρά με βίαιη καταστολή και συλλήψεις. Για να μη συλληφθεί και υποστεί ξανά τα εξευτελιστικά βασανιστήρια, ο Χαϊντάρ αυτοπυρπολείται, με αποτέλεσμα να υποστεί εγκαύματα κατά 65%.
Οι σύντροφοί του, εκτελούνται εν ψυχρώ από την Αστυνομία.
Το Δεκέμβριο του 2002, φθάνει στην Ελλάδα σε κακή κατάσταση. Κάνει αίτηση για να του χορηγηθεί πολιτικό άσυλο, όμως αυτή απορρίπτεται στις 14-02-2004. Το ίδιο και η προσφυγή που κατέθεσε κατά της απόφασης δύο μήνες αργότερα.
Το ελληνικό κράτος δε λαμβάνει υπόψη του τίποτε: ούτε ιατρικές βεβαιώσεις, ούτε έγγραφα, ούτε δημοσιεύματα που πιστοποιούν την πολιτική δράση του Χαϊντάρ και την κατάσταση της υγείας του και αυτός αποφασίζει να ζητήσει πολιτικό άσυλο από τη Γερμανία.
Οι γερμανικές Αρχές, όμως, τον ξαναστέλνουν στην Ελλάδα στις 16 Δεκεμβρίου 2004. Ο Χαϊντάρ αυτή τη φορά συλλαμβάνεται, επειδή το ειδικό δελτίο αλλοδαπού έχει λήξει και τίθεται υπό κράτηση με σκοπό να απελαθεί… στην Τουρκία, παρά το ότι εκεί εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης. Τώρα, ο Χαϊντάρ κάνει απεργία πείνας στο κέντρο υποδοχής πολιτικών προσφύγων στο Λαύριο, όχι για όσα έχει υποστεί στην Τουρκία, αλλά για όσα υφίσταται από το ελληνικό κράτος.
Τα σημάδια των βασανιστηρίων είναι ακόμη ορατά στο σώμα του, όμως το μοναδικό κέντρο αποκατάστασης εγκαυμάτων βρίσκεται στη Γερμανία και αν δεν έχει πολιτικό άσυλο από την Ελλάδα, ο Χαϊντάρ δεν μπορεί να ταξιδέψει για να γιατρευτεί".
Επόμενο είναι. Κούρδος επαναστάτης αγωνιστής είναι και όχι κανένα μεγαλολαμόγιο στέλεχος αστικού κόμματος για να έχει ασυλία!
Δημοσίευση σχολίου