Η θέση μας για τις εκλογές

Σίγουρα οι επαναστάτες και οι κομμουνιστές, θα μπουν ακόμα και στο στάβλο του αστικού κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να βοηθήσουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου όπως λένε οι θεωρητικοί του μαρξισμού-λενινισμού.
Οπότε δεν μπαίνει θέμα αν πρέπει οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές να απορρίπτουν a priori την κοινοβουλευτική πάλη, ακόμα και τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο.

Γιατί όμως, θα πρέπει υποχρεωτικά να επιλέγουν κάθε φορά αυτή τη μορφή πάλης και μάλιστα να την αναγορεύουν σε ύψιστη μορφή πολιτικού αγώνα;

Για να θυμηθούμε και λίγο τον Μαρξ θα πρέπει να κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης».
Επανερχόμαστε, λοιπόν, στο ερώτημα: η συμμετοχή στις εκλογές στις συγκεκριμένες συνθήκες συντελεί στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης;

Οι οπαδοί του κοινοβουλευτικού κρετινισμού δεν τολμούν να ισχυριστούν κάτι τέτοιο -βλέποντας όσο έχουν απαξιωθεί στα μάτια της εργαζόμενης κοινωνίας αυτοί οι "αντιπροσωπευτικοί δεσμοί" και πετούν αλλού την μπάλα:
Μα ο κόσμος θα πάει να ψηφίσει, γιατί να μη του δώσουμε μια εναλλακτική λύση στις κάλπες; είναι το έσχατο επιχείρημα των οπαδών του... έξυπνου κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Ας το συζητήσουμε κι αυτό.

Πώς θα πάει ο κόσμος να ψηφίσει;
(Οσοι τελικά πάνε γατί προεκλογικά σποτ και .. Πρετεντέρηδες δεν φαίνατε να μπορούν να ανακόψουν το ρεύμα της αποχής).
Θα πάει με το κεφάλι ψηλά, με όρους κινήματος (ρεφορμιστικού έστω), διεκδικώντας, απαιτώντας, ελέγχοντας (στρεβλά έστω);
Ή θα πάει ηττημένος, σπρωγμένος από τη δύναμη της συνήθειας, χωρίς κουράγιο, χωρίς ελπίδα, χωρίς διεκδικήσεις και απαιτήσεις, χωρίς φιλοδοξίες ελέγχου αυτών που θα ψηφίσει;

Ακόμα και οι αστοί αναλυτές υποστηρίζουν το δεύτερο, το οποίο άλλωστε αποτυπώνεται ανάγλυφα και διαχρονικά τα τελευταία χρόνια σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Τι ελπίζει ο εργαζόμενος που θα πάει την Κυριακή και ρίξει την ψήφο του σε κάποιο από τα κόμματα που παίρνουν μέρος στις ευρωεκλογές;

Ελπίζει μήπως ότι η κυβέρνηση Καραμανλή θα πάρει το "μήνυμα" και θ’ αλλάξει ρότα σκύβοντας πάνω στους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους, ανακουφίζοντάς τους έστω από κάποια δεινά;
Αστειότητες. Οποιος διαβάσει αυτά που έχει γράψει ο σεναριογράφος -το ΔΝΤ στην προκειμένη περίπτωση- ξέρει ότι το έργο θα παιχτεί απαράλλακτο άσχετα αν αλλάξουν οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι.
(Αν και στην προκειμένη περίπτωση δεν διακυβεύεται ποιος θα είναι ο κυβερνητικός θίασος αλλά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μπορεί να θεωρηθεί προάγγελος μιας κυβερνητικής αλλαγής)

Ξεκάθαρα πράγματα. Οι εκλογές δεν μπορεί ν’ αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Γιατί οι εκλογές αφορούν τους συσχετισμούς στην κορυφή και όχι τους συσχετισμούς ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση.

Συμμετέχοντας, λοιπόν, στην εκλογική φάρσα, υπ' αυτές τις συνθήκες, το μόνο που κάνεις είναι να λαϊκίζεις με τον πιο χυδαίο τρόπο, να υποκλίνεσαι στην ήττα του κοινωνικού κινήματος, να προσφέρεις άλλοθι όχι μόνο στις δυνάμεις του συστήματος, αλλά και στον ηττημένο κόσμο της δουλειάς.

Άλλοθι για την αδράνεια του, άλλοθι για το χτύπημα της συλλογικής του συνείδησης και δράσης, άλλοθι για την εν γένει συμμετοχή του στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Οχι μόνο δεν αναπτύσσεις την ταξική πάλη, αλλά αντίθετα τη μπλοκάρεις.
Λειτουργείς ως το αριστερό άλλοθι ενός συστήματος που έχει ξεπεράσει σε αγριότητα κάθε προηγούμενο στα χρόνια μετά την πτώση της χούντας.

Η επαναστατική πολιτική πρέπει να τραβήξει μια ευδιάκριτη διαχωριστική γραμμή από το σύνολο των θεσμών του συστήματος (πολιτικών και κοινωνικών).
Ακόμα και όταν είναι αναγκασμένη να κινείται και μέσα σε τέτοιους θεσμούς (π.χ. συνδικάτα) οφείλει να βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με το σύνολο των εκφραστών της αστικής γραμμής και όχι να «παίζει» με τους μεν ενάντια στους δε. Μόνο έτσι μπορεί να σηματοδοτηθεί όχι απλώς η διαφορετικότητα, αλλά η ρήξη.
Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ενότητα ανάμεσα στις διακηρύξεις και την πολιτική πράξη.

Εμείς και σ’ αυτό το εκλογικό θέατρο ψηφίζουμε ΑΓΩΝΕΣ με μορφές πάλης που εμείς θα επιλέξουμε απαλλαγμένοι απ’ τα παραλυτικά βαρίδια της αστικής νομιμότητας.