Πρεζόνια της εξουσίας

"«Μια υπουργός έπαθε την πλάκα της, όταν διαπίστωσε ότι ο λογαριασμός του προσωπικού κινητού του προκατόχου της, νεοδημοκράτη υπουργού, ξεπέρασε τον περασμένο μήνα τις... 107.000 ευρώ! Αρχισε να αναρωτιέται πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο κι από την έρευνα αποκαλύφθηκε ότι ο κύριος υπουργός είχε μοιράσει μερικές δεκάδες κινητά σε κουμπάρους, κολλητούς και φίλους και άρχοντας όπως είναι (με τα δικά μας τα λεφτά) είχε ζητήσει όλα να αθροιστούν σε έναν λογαριασμό - του δικού του κινητού! Μου λένε ότι ακόμη ψάχνουν να βρουν ποια είναι αυτά τα κινητά και σε ποιους δόθηκαν. Την ίδια εξίσωση προσπαθούν να λύσουν και στο υπουργείο Παιδείας, όπου βρέθηκαν στο γραφείο υπουργού (του Αρη δηλαδή) χρεωμένα 50 κινητά (!) και από 20 σε καθέναν από τους δύο υφυπουργούς του, Ταλιαδούρο και Λυκουρέντζο. Ενημερώνω σχετικά τους κυρίους (πρώην) υπουργούς ότι αναζητούνται πρώτον, οι λογαριασμοί (που εμείς πληρώσαμε), όπως και οι κάτοχοι των κινητών για τα περαιτέρω... Επίσης στο ίδιο υπουργείο, προφανώς για τα περαιτέρω, αναζητούνται οι παραλήπτες... 5.000 ανθοδεσμών (!!!), καθώς και 2.000 μερίδων φαγητού που δόθηκαν στη διάρκεια μιας εκδήλωσης που οργάνωσε ο προκάτοχος του Αρη, υπουργός κύριος Στυλιανίδης...», («Τα Νέα» 17/10/2009).

Σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα μια τέτοια είδηση θα ήταν αφορμή για επίσημη έρευνα. Θα μαθαίναμε τουλάχιστον ποιοι πήραν τα τηλέφωνα. Στην Ελλάδα ούτε τα ΜΜΕ δεν συγκινούνται. Οι θαμώνες των παραθύρων δεν είναι μόνο εξαιρετικά χουβαρντάδες με τα λεφτά των φορολογουμένων, θεωρούν εαυτούς και πολιτικά ορθούς. Ενώ θα έκαναν μεγάλο θέμα μια λέξη που θα έλεγε ο κ. Σπηλιωτόπουλος για το θέμα της διαδοχής και θα το συζητούσαν επί μέρες στα «δελτία», ο λογαριασμός των 107.000 ευρώ σε ένα μόνο κινητό και οι 5.000 ανθοδέσμες βαφτίζονται λεπτομέρειες της πολιτικής ζωής, ανάξιες σχολιασμού. Αν, μάλιστα, κάποιος τα αγγίξει θεωρείται λαϊκιστής. Και φυσικά, ουδένα απασχολεί ότι αυτά είναι έξοδα που έκαναν υπουργοί μιας κυβέρνησης, η οποία είχε ως μόνη πολιτική πρόταση ότι «εμείς θα είμαστε πιο ηθικοί και θα περιορίσουμε τις σπατάλες»"...

Τα παραπάνω είναι από άρθρο του Π. Μανδραβέλη στην σημερινή «Καθημερινή», και μας δίνει μια εικόνα πώς οι αστοί πολιτικάντηδες θεωρούν το κράτος σαν λάφυρο όταν βρεθούν στην κυβερνητική εξουσία.

Και με την ευκαιρία να επαναλάβουμε απόσπασμα από περασμένη ανάρτησή μας για όσους εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες για τον ρόλο των εθνονταβατζήδων και της βουλής:

Τι είναι η βουλή; Ένα απέραντο εκτροφείο σκανδάλων είναι. Μια τεράστια βιομηχανία ρυθμίσεων που ευνοούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Πότε τα καπιταλιστικά συμφέροντα ως συνόλου και πότε τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων καπιταλιστών.

Αλλωστε, καθεμιά από τις μεγάλες καπιταλιστικές φαμίλιες έχει το δικό της «λόμπι» μέσα στη Βουλή. Με βουλευτές τουλάχιστον από τα δυο μεγάλα κόμματα (ενίοτε και από τα μικρότερα). Τους ταΐζουν καλά, φροντίζουν να τους χρηματοδοτούν τον προεκλογικό τους αγώνα, για να τους έχουν διαθέσιμους όταν τους χρειάζονται.

Ασπόνδυλα είναι, γυμνοσάλιακες είναι, σκουλήκια είναι, έμαθαν όμως να είναι καλοί παίκτες. Πρεζόνια της εξουσίας που ξέρουν να χειρίζονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους.