Για παράδειγμα, το 2006 ο ίδιος ο ΟΗΕ ανέδειξε σε έρευνα του ότι:
Το 2% των πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο κατέχει περισσότερο από το 50% του παγκόσμιου πλούτου, σύμφωνα με την έρευνα του Διεθνούς Iνστιτούτου Aνάπτυξης και Oικονομικής Έρευνας του OHE (WIDER).
Γράφημα για τις ανισότητες στις ΗΠΑ, που σπάνε κάθε ρεκόρ:
Παρατηρήστε το πως μας έχουν γυρίσει στην κατάσταση τις δεκαετίας του 1920-1930.
Αντίθετα, παρατηρήστε το γράφημα τη δεκαετία 1960-1970, όπου οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες έχουν φέρει το λαό σε πολύ καλύτερη θέση - εξ ου και οι "καλές αναμνήσεις" του κόσμου από τα "Sixties" σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό-πολιτισμικό, ιδεολογικό).
Πότε ήταν άραγε καλύτερα για τους λαούς; Οργανωμένοι όπως τότε με μεγάλους λαικούς αγώνες, ή έρμαια του εργοδότη όπως σήμερα;
Το αρχικό γράφημα είναι από αυτό το αρκετά ενδιαφέρον άρθρο εδώ:
http://seekingalpha.com/article/189649-wealth-disparities-in-u-s-approaching-1920-s-levels?source=feed
Το 2007, περίπου το 1/4 του συνολικού εισοδήματος στις ΗΠΑ κατέληξε στις τσέπες του 1% του πληθυσμού
(κλικ για μεγέθυνση)
κλικ για μεγέθυνση-Το γράφημα δείχνει την αλματώδη αύξηση του αριθμού των Αμερικάνων που ζει με κουπόνια από το 1969 που ξεκίνησε η καταγραφή έως σήμερα – πλέον υπολογίζονται σε 32.8 εκατομμύρια.
Το γράφημα αυτό δείχνει την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια, χωρίς όμως τις αντίστοιχες αυξήσεις στους μισθούς. Αντίθετα, από τότε που υποχώρησε το λαϊκό κίνημα βλέπουμε παντελή αναντιστοιχία, και έτσι εξηγείται και το φαινόμενο του δανεισμού και της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης:
Όταν οι εργαζόμενοι δεν έχουν ικανοποιητικούς μισθούς προκειμένου να αγοράζουν αυτά που παράγουν (διότι οι κινέζοι/ινδοί λαμβάνουν μισθό πείνας, ενώ και σε ΗΠΑ/Ευρώπη οι μισθοί δεν ανεβαίνουν όπως και το διάγραμμα δείχνει με βάση την παραγωγικότητα), τότε τα προϊόντα θα μείνουν απούλητα, και θα έχουμε κρίση υπερπαραγωγής, καθώς τα μαγαζιά θα βάζουν λουκέτο, αφού δε θα υπάρχουν αρκετοί αγοραστές.
Η «λύση» που δώθηκε ήταν ο εκτεταμένος δανεισμός - στεγαστικό δάνειο, καταναλωτικό δάνειο, διακοποδάνειο, φοιτητικό δάνειο, κτλ.
Μόνο που έτσι ναι μεν «αναβλήθηκε» χρονικά η κρίση, ωστόσο όταν τελικά ξέσπασε, ήταν και πιο έντονη, καθώς πλέον ο κόσμος ούτε να ψωνίσει μπορεί, ούτε να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει πάρει.
Αβγατίζει η... φτώχεια στην Ευρώπη
Από το 2000 όπου η Στρατηγική της Λισαβόνας έθεσε το πρόβλημα της αντιμετώπισης της φτώχειας στην Ευρώπη μέχρι και σήμερα, οι φτωχοί και οι δυστυχείς στην Ευρώπη αυξάνονται και πληθύνονται.
Το 2000, στην Ευρώπη των «25», περίπου 40 εκατομμύρια άνθρωποι (9% του συνόλου) αντιμετώπιζαν διαρκή φτώχεια. Το 2005, περίπου 19 εκατομμύρια παιδιά αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο της φτώχειας στις 25 χώρες της Ε.Ε., ενώ το 2006, το 16% του συνολικού πληθυσμού της Ενωσης ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Σήμερα, περισσότεροι από 80 εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και αδυνατούν να καλύψουν ακόμη και τις βασικές τους ανάγκες.
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=20/02/2010&id=133990
Στη φτώχεια, ένας στους πέντε Ελληνες
Ακόμη χειρότερη, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, φαίνεται ότι είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, όπου ένας στους πέντε Ελληνες (20% του συνολικού πληθυσμού) ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=20/02/2010&id=133989
Ακόμα και στη Γερμανία:
Στα όρια της φτώχειας βρισκόταν το 14% των Γερμανών το 2008
Το ποσοστό έχει αυξηθεί κατά το ένα τρίτο σε σχέση με το 1998.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_17/02/2010_324299
Αξίζει να παραθέσουμε και ένα κομμάτι από παλιότερο (2007) άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» για το πώς ορίζουν οι κυβερνώντες τη φτώχεια:
Στο πλαίσιο της καμπάνιας για την «εξαφάνιση της φτώχειας», οι ιδεολόγοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έχουν αποδυθεί σε μια πελώρια προσπάθεια να πείσουν, με ποικίλα στατιστικά και ορολογικά τεχνάσματα, ότι η φτώχεια ήδη σταδιακά εξαφανίζεται μέσα στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και πως αυτό που ονομάζουμε φτώχεια σήμερα είναι, βασικά, μια «υγιής» ανισότητα που προκαλεί η αλματώδης βελτίωση της οικονομικής κατάστασης αυτών που προσαρμόζονται γρήγορα στη διαδικασία αυτή σε σχέση με τους υπόλοιπους που βραδυπορούν στην εκμετάλλευση των ευκαιριών που προσφέρει η «πρόκληση της παγκοσμιοποίησης». Φυσικά, αποσιωπάται το γεγονός ότι οι κύριοι ωφελημένοι από τη διαδικασία αυτή «τυχαίνει» να είναι τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα σε κάθε χώρα, που εκμεταλλεύονται τη θέση τους στον σημερινό διεθνή καταμερισμό εργασίας. Στο ίδιο πλαίσιο γίνεται η βασική διάκριση μεταξύ απόλυτης και σχετικής φτώχειας. Η απόλυτη φτώχεια ορίστηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα (Π.Τ.) ως η διαβίωση με ημερήσιο εισόδημα κάτω του 1 δολ. («ακραία» φτώχεια) ή κάτω των 2 δολ. («μέτρια» φτώχεια), ενώ η σχετική φτώχεια ορίζεται σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον και μετριέται με βάση την ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματος και πλούτου (π.χ. το επίπεδο εισοδήματος κάτω από το μισό του μέσου).
Ετσι, αντί να οριστεί η απόλυτη φτώχεια με βάση το απαιτούμενο εισόδημα για την επαρκή κάλυψη των βασικών αναγκών επιβίωσης (τροφή, ένδυση, στέγαση, υγεία, εκπαίδευση, έξοδα για μεταφορά και επικοινωνία κ.λπ.), όπως για παράδειγμα είχαν κάνει Βρετανοί οικονομολόγοι με βάση τα εισοδήματα όλων των εργαζόμενων σε μια πόλη το 1899 (Rowntree approach), η Π.Τ. όρισε τη φτώχεια στα γελοία αυτά επίπεδα -που δεν καλύπτουν επαρκώς τις βασικές ανάγκες ούτε στις φτωχότερες γειτονιές του πλανήτη- με βάση δειγματοληπτικές έρευνες των εισοδημάτων, της κατανάλωσης των νοικοκυριών και υπολογισμούς των διαφορών στις τιμές. Ενδεικτικά, στην Ελλάδα, με βάση τους επίσημους ορισμούς της φτώχειας, το 21% του λαού βρίσκεται κάτω από τη γραμμή της (σχετικής) φτώχειας και η απόλυτη φτώχεια είναι σχεδόν μηδαμινή, ενώ με βάση το κριτήριο της κάλυψης των βασικών αναγκών, σχεδόν το 80% του λαού θα κατατασσόταν στην κατηγορία των φτωχών!
Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η συσκότιση για το πραγματικό μέγεθος και τη δυναμική της φτώχειας. Για παράδειγμα, ένα τυπικό επιχείρημα των ιδεολόγων του συστήματος είναι ότι η παγκοσμιοποίηση έφερε τη δραστική μείωση της απόλυτης φτώχειας, η οποία έπεσε από 40% του παγκόσμιου πληθυσμού το 1981, σε 21% το 2001,2 ή από 1,5 δισ. ανθρώπων το 1981 σε 986 εκατ. το 2004. Αν όμως αφαιρέσουμε την Κίνα από τους υπολογισμούς, ο αριθμός των ανθρώπων σε «ακραία» φτώχεια αυξήθηκε ελαφρά μεταξύ 1981 και 2004, από 855 εκατ. σε 857 εκατ.!3 Και αυτό, διότι η μικρή μείωση της φτώχειας σε κάποιες περιοχές αντισταθμίστηκε από τον πενταπλασιασμό της στην Ευρώπη και την Κεντρική Ασία μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» και την αύξησή της στην υποσαχάρια Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Η «εξαφάνιση», επομένως, της φτώχειας οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο γεγονός ότι η κινεζική «κομμουνιστική» ηγεσία έβγαλε από τη λίστα των φτωχών πάνω από 400 εκατ. Κινέζους την περίοδο 1981-2001, επειδή απέκτησαν το περιπόθητο εισόδημα του 1 δολ. την ημέρα, μειώνοντας με μια μονοκοντυλιά το ποσοστό των απόλυτα φτωχών στην Κίνα κατά τα δύο τρίτα!4 Στο μεταξύ, η αστυνομία φρουρεί σήμερα τα κινεζικά νοσοκομεία, λόγω των συνεχών επεισοδίων από πολίτες που, μετά την ιδιωτικοποίηση της υγείας, αδυνατούν να πληρώσουν ακόμη και τα έξοδα του τοκετού!5
Εντούτοις, παρά τα στατιστικά τεχνάσματα για να εξαφανιστεί η φτώχεια, ακόμη και σήμερα, το 53% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε συνθήκες «μέτριας» φτώχειας, με εισόδημα κάτω από 2 δολ. την ημέρα. Και φυσικά, οι στόχοι της «διεθνούς κοινότητας» και ο αγώνας των ΜΚΟ και της ρεφορμιστικής Αριστεράς αφορούν τη μείωση αυτής της σχετικά εύκολα μειώσιμης φτώχειας, όπως την ορίζει η Π.Τ., και όχι της πραγματικής (και μη εξαφανίσιμης στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς) φτώχειας, που αφορά την αδυναμία κάλυψης των βασικών αναγκών.
Ομως, δεν είναι μόνον η πραγματική φτώχεια που αγνοείται, αλλά ακόμη και η σχετική φτώχεια προσπερνάται, εφόσον η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχει οδηγήσει σε μια συνεχώς αυξανόμενη συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου. Ετσι, το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού εισπράττει σήμερα το 80% του παγκόσμιου εισοδήματος και το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 85% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός μόλις κατέχει το 1% του παγκόσμιου πλούτου.6 Είναι περίεργο ότι οι ιδεολόγοι της Νέας Τάξης συνήθως παραμερίζουν τη σχετική φτώχεια, που κάνει επίσης ανάγλυφη τη χρεοκοπία του συστήματος;
Τέλος, σε μια έρευνα στις ΗΠΑ, που προκάλεσε σχετική αίσθηση, το ποσοστό του λαού που θεωρεί ότι οι κυβερνώντες έχουν τη συναίνεση του αποδείχτηκε ότι ήταν...21% - τόσο χαμηλό ποσοστό είχαμε να δούμε από την περίοδο της αμερικανικής επανάστασης μερικούς αιώνες πριν...Ειδικά στις κατώτερες τάξεις του πληθυσμού, που υποφέρουν, το ποσοστό αυτών που απορρίπτουν τη σημερινή κατάσταση είναι τεράστιο, τεράστια όμως είναι και η έλλειψη οργάνωσης, πολιτικού σχεδίου-πρότασης για να κινητοποιηθεί όλος αυτός ο κόσμος και να πετύχει κάποιες μικρές ή μεγάλες νίκες.
Έως ότου αυτό επιτευχθεί, τίποτα άξιο λόγου δε θα γίνει, και στις ΗΠΑ έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, στην πραγματικότητα μόνο στην Ευρώπη ο κόσμος έχει διατηρήσει σήμερα μια σχετικά καλή κοινωνική μόρφωση και αγωνιστικότητα για να μπορέσει, με αργά έστω βήματα, να επιστρέψει στο προσκήνιο της ιστορίας ως υπολογίσιμη δύναμη, και όχι να τρώει τη μία "καρπαζιά" μετά την άλλη:
Δημοσίευση σχολίου