Δραματικές είναι οι εξελίξεις που σημειώνονται τα τελευταία 24ωρα γύρω από την πρόθεση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου να οδηγήσει τη χώρα στα νύχια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Στόχος του Γ. Παπανδρέου είναι να αξιοποιήσει το καθεστώς «οικονομικής δικτατορίας» του ΔΝΤ προκειμένου να διευκολυνθεί στην υλοποίηση των βαθύτερων αντεργατικών και αντιλαϊκών τομών που έχουν γίνει ποτέ στην ελληνική κοινωνία.
Στηριζόμενος τόσο στην EE όσο και στο ΔΝΤ, εκτιμά ότι θα κατορθώσει να εφαρμόσει μια τέτοια πολιτική κατάλυσης κάθε εργατικού δικαιώματος και ριζικής ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου σε βάρος των εργαζομένων.
Η ίδια η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε για πρώτη φορά -και μάλιστα ενώπιον της γερμανικής ομοσπονδιακής Βουλής- ότι «ίσως θα έπρεπε να καλέσουμε το ΔΝΤ», τασσόμενη επίσης κατά της «πρόωρης» βοήθειας προς την Ελλάδα.
Το σημαντικότερο από όλα όμως είναι ότι η Μέρκελ υποστήριζε πως οι συνθήκες της EE πρέπει να «εξελιχθούν περαιτέρω» ώστε «ως έσχατο μέτρο να μπορούμε να αποβάλουμε μια χώρα απρόθυμη να κάνει μεταρρυθμίσεις από την ευρωζώνη».
Η θέση αυτή συνιστά αλλαγή στρατηγικής της Γερμανίας στο κεφαλαιώδες θέμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Μέχρι τώρα το Βερολίνο είχε γραμμή ένταξης στην ευρωζώνη όλων των χωρών - μελών της EE που το επιθυμούσαν, αρκεί να εκπληρούσαν υποτυπωδώς ορισμένα οικονομικά κριτήρια. Γι' αυτό άλλωστε και δεν προβλέπεται διαδικασία αποπομπής μιας χώρας από το ευρώ.
Είναι πολύ επίμονη η προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να εξωραϊσει το ΔΝΤ στη συνείδηση των μαζών, παρουσιάζοντας ως εντελώς ανώδυνη (!) την υπαγωγή της χώρας στον έλεγχο του. «Λαμβάνουμε ήδη τα μέτρα του ΔΝΤ. Εάν προσφύγουμε στο ΔΝΤ, δεν θα μας ζητηθούν πρόσθετα μέτρα, έχουμε ήδη μιλήσει μαζί τους» δήλωσε την Πέμπτη στο ευρωκοινοβούλιο.
Αυτό είναι ασύστολο ψέμα. Πέρα από τα μέτρα εξοντωτικής λιτότητας που έχει επιβάλει η Σκύλλα EE, η Χάρυβδη του ΔΝΤ θα απαιτήσει πολλά περισσότερα: Απόλυση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στον ιδιωτικό, απελευθέρωση απολύσεων, γενίκευση της απασχόλησης κάποιων μερών την βδομάδα ή κάποιων ωρών την ημέρα σε όλες τις επιχειρήσεις, κατά την απόλυτη βούληση του εργοδότη.
Επιπλέον, πέρασμα σε ξένους ιδιώτες και ξένες δημόσιες επιχειρήσεις του νερού, του ηλεκτρικού ρεύματος, των ταχυδρομείων, των σιδηροδρόμων κ.λπ.
Θα ξαναγυρίσουμε στην εποχή της Ούλεν στο νερό και της Πάουερ στο ηλεκτρικό που μας διηγούνταν οι γονείς μας για την εποχή της Ελλάδας του 1930 και 1940!
Για να περάσουν όλα αυτά, είναι προφανές ότι δεν αρκεί η στήριξη της EE προς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γι' αυτό και ο Παπανδρέου επιδιώκει την υπαγωγή και στο ΔΝΤ. «Θα πρέπει η EE να πει ξεκάθαρα αν η Ελλάδα θα πρέπει να προσφύγει στο ΔΝΤ» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Το πρόσχημα προσφυγής στο ΔΝΤ είναι γελοίο. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να δανειστεί η Ελλάδα αυτή τη στιγμή και με 1% και με 2% ακριβότερο επιτόκιο από όσο ήδη δανείστηκε προ εβδομάδων παρά να διαλύσει τη χώρα ο Παπανδρέου -διάλυση φυσικά από εργατική σκοπιά- σέρνοντας την ως λάφυρο στο ΔΝΤ.
Το θεμελιώδες σημείο διαφοροποίησης όμως είναι ότι ενώ η υπαγωγή στο ΔΝΤ είναι συμφορά χωρίς όρια για τους εργαζόμενους, η υπαγωγή αυτή συνιστά μακροπρόθεσμη ενίσχυση της αστικής τάξης της χώρας.
Γι' αυτό και αν οι εργαζόμενοι δεν κινητοποιηθούν να αποστρέψουν την προσφυγή στο ΔΝΤ, και ελπίζουν ότι... δεν θα αφήσει η Μέρκελ τον Παπανδρέου να πάει στο ΔΝΤ για «να μην υποστεί πλήγμα το ευρώ», δεν αποκλείεται καθόλου να υποστούν οδυνηρές εκπλήξεις. Πιο οδυνηρές από όσο φαντάζονται. «Το Βερολίνο βλέπει την εκδοχή του ΔΝΤ για την Ελλάδα» έγραφαν προχθές σε πρωτοσέλιδο τίτλο τους π.χ. οι Φαϊνάνσιοναλ Τάιμς του Λονδίνου. Ανάλογους τίτλους είχαν όλες οι σοβαρές ευρωπαϊκές εφημερίδες την ίδια μέρα.
Αν συνδυαστεί αυτό με τη θέση της Μέρκελ για αποβολή μιας χώρας από την ευρωζώνη, ενδεχόμενη υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ καθιστά πιθανότερη την υλοποίηση ενός πολύ δυσάρεστου σεναρίου: Προσωρινή απόσυρση της Ελλάδας από το ευρώ, μετατροπή όλων των αποδοχών και τιμών σε δραχμές και στη συνέχεια επανένταξη ίσως στο ευρώ, αλλά με ριζικά διαφορετική ισοτιμία. Π.χ. να ισούται 1 ευρώ με 700 δραχμές, οπότε οι αποδοχές όλων των Ελλήνων, εκφράζομενες εκ νέου σε ευρώ, θα είναι μειωμένες κατά 50%! Όλοι οι Έλληνες θα έχουν γίνει φτωχότερο αλλά οι τιμές -θεωρητικά, τουλάχιστον- θα είναι κι αυτές φτηνότερες για να αγοράζουν οι γερμανοί και οι ευρωπαίοι τουρίστες τα ίδια πράγματα στη χώρα μας με τα μισά λεφτά και έτσι να γίνουμε "ανταγωνιστικότεροι" κατά την Μέρκελ!
Γ. Δελαστίκ - "Πριν"
Δημοσίευση σχολίου