Σε πρόσφατο άρθρο του στην "Ελευθεροτυπία", ο Βεργόπουλος σημείωνε μεταξύ άλλων τα εξης:
Οπως επισημαίνει το ΔΝΤ σε πρόσφατο δημοσίευμά του, το δημόσιο έλλειμμα στις περισσότερες ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, από 73% του ΑΕΠ το 2007, έφθασε 91% το 2010 και αναμένεται 110% το 2015. Βασική αιτία διόγκωσης δεν είναι η απουσία «κουλτούρας σταθερότητος», αλλά η ραγδαία πτώση των δημόσιων εσόδων, λόγω υφεσιακής πορείας της οικονομίας. Ο νομπελίστας Στίγκλιτς σημειώνει
ότι κάθε περικοπή δημόσιων δαπανών σε περίοδο ύφεσης αποβαίνει αντιπαραγωγική, δεδομένου ότι εξωθεί την οικονομία σε όλο και βαθύτερη ύφεση και υποβάθμιση, με άμεση συνέπεια την πρόσθετη επιδείνωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Η προτεραιότητα στην άμεση καταπολέμηση των δημόσιων ελλειμμάτων αιχμαλωτίζει την οικονομία σε «θανάσιμο φαύλο κύκλο».
Η «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» και η γαλλική επενδυτική «Νατιξίς» επισημαίνουν ότι η γερμανική εμμονή στην άμεση καταπολέμηση των δημόσιων ελλειμμάτων ενεργοποιεί τον κίνδυνο ευρωπαϊκής και παγκόσμιας αποσταθεροποίησης, ενώ ταυτόχρονα αποδυναμώνει το ευρώ. Η επιδίωξη δημοσιονομικής σταθερότητος, με περικοπές δαπανών και μισθών, αποσταθεροποιεί την οικονομία και αυτό τελικά δεν περιορίζει τα ελλείμματα, αλλά τα διευρύνει.
Η καγκελάριος προβάλλει τη «γερμανική μέθοδο» ανταγωνιστικότητος για τις χώρες της ευρωζώνης. «Εσωτερική υποτίμηση» του εργασιακού κόστους προς ανάκτηση ανταγωνιστικότητος. Ομως, είναι γνωστό ότι 75% των γερμανικών πλεονασμάτων προέρχονται από αντίστοιχα ελλείμματα των χωρών-μελών της ευρωζώνης. Οπως ακριβώς τα κινέζικα πλεονάσματα αντιστοιχούν σε αμερικανικά ελλείμματα. Σήμερα, η Γερμανία θεωρείται η Κίνα της Ευρώπης. Αμφότερες ως πλεονασματικές οικονομίες θα όφειλαν να ανατιμήσουν διορθωτικά τα νομίσματά τους. Αυτό δεν συμβαίνει: τα πλεονάσματα συσσωρεύονται, ενόσω η νομισματική σχέση μεταξύ πλεονασματικών και ελλειμματικών περιοχών παραμένει αμετάβλητη. Η μεν Κίνα αρνείται να ανατιμήσει, η δε Γερμανία επωφελείται του ότι αυτό αποκλείεται σε συνθήκες ενιαίου νομίσματος. Οι διεθνείς ανισορροπίες, έτσι, αντί να αναχαιτίζονται, αγριεύουν και, υπό το δόγμα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, η αποσταθεροποίηση λαμβάνει πανευρωπαϊκή και παγκόσμια διάσταση.
Η κρίση του 1930 επιδεινώθηκε, στο μέτρο που κάθε χώρα εξήγε την ύφεσή της στις άλλες, με τελική συνέπεια να επιπέσει πολλαπλάσιο κόστος σε όλες μαζί. Σήμερα, σημειώνει η βρετανική εφημερίδα, το αυτό σκηνικό επαναλαμβάνεται, αλλά με διαφορετικά εργαλεία. Εξέχοντα ρόλο είχαν τότε κρατήσει οι νομισματικές διολισθήσεις. Σήμερα, η Γερμανία συναγωνίζεται τους εταίρους της μέσω αποπληθωριστικών διολισθήσεων. Εάν οι χώρες συναγωνίζονται μεταξύ τους στο ποια θα περιορίσει περισσότερο τους εργατικούς μισθούς και την εσωτερική αγορά της, η παγκόσμια διελκυστίνδα δεν θα σταματήσει παρά μόνον με τη γενικευμένη κατάρρευση όλων. Εκτός αυτού, όσο τα εισοδήματα περιστέλλονται και οι τιμές συμπιέζονται τόσο επαχθέστερη αποβαίνει η αποπληρωμή του χρέους, καθ' όσον επιβαρύνεται έτσι η πραγματική αξία του σε σχέση με τα εισοδήματα. Ο Βρετανός αρθρογράφος Μάρτιν Γουλφ επιγραμματικά επισημαίνει ότι η περιζήτητη δημοσιονομική σταθερότητα δεν εξαρτάται διόλου από τη σχετική συνταγματική ή όχι δέσμευση των κυβερνήσεων, αλλά από την προγενέστερη ανόρθωση της οικονομίας, την αποκατάσταση αυξητικών ρυθμών της απασχόλησης και των εισοδημάτων. Εάν η τραγωδία του 1930 πρόκειται να επαναληφθεί ως κακόγουστη φάρσα, τουλάχιστον να μην έχει το ανθρώπινο κόστος που είχε τότε.
Απτόητη πάντως η Γερμανία ζητά να ελέγχει τους προυπολογισμούς των προτεκτοράτων της... ε, συγνώμη, των "εταίρων" της θέλαμε να πούμε, ενώ προωθεί το σενάριο της "ελεγχόμενης χρεωκοπίας", ώστε να αρπάξει ότι μπορεί, και μετά να πετάξει κράτη όπως η Ελλάδα "σα στημένες λεμονόκουπες".
Ο επενδυτής Bill Bonner παρατηρεί εύστοχα σε άρθρο του ότι η άρχουσα τάξη θυσιάζει τους εργάτες στη θεά-Αγορά όπως οι πρωτόγονοι λαοί θυσίαζαν παρθένες για να εξευμενίσουν τους δικούς τους θεούς, που βέβαια ποτέ δε χόρταιναν και όλο ζητούσαν όλο και περισσότερο αίμα...
Ο αριστερός πανεπιστημιακός Immanuel Wallerstein σε κείμενο του γράφει τα εξής:
Immanuel Wallerstein, Δομικές κρίσεις
Η επίθεση της παγκόσμιας δεξιάς ήταν εξίσου μια μεγάλη επιτυχία και μια μεγάλη αποτυχία. Αυτό το οποίο συντήρησε την συσσώρευση του κεφαλαίου από την δεκαετία του 1970 ήταν μια στροφή από την αναζήτηση του κέρδους μέσω της παραγωγικής επάρκειας στην αναζήτησή του μέσω χρηματοπιστωτικών χειραγωγιών, ή πιο σωστά, σπέκουλου. Ο μηχανισμός-κλειδί ήταν η ενθάρρυνση της κατανάλωσης μέσω του χρέους. Αυτό συμβαίνει σε κάθε Β φάση Kondratieff. Η διαφορά αυτή τη φορά ήταν η κλίμακα. Μετά την μεγαλύτερη διεύρυνση Α φάσης στην ιστορία ακολούθησε και η μεγαλύτερη μανία σπεκουλαρίσματος. Οι φούσκες διέσχισαν ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα —από τα εθνικά χρέη του Τρίτου Κόσμου και του σοσιαλιστικού μπλοκ στην δεκαετία του 1970 μέχρι τα ομόλογα-σκουπίδια των μεγάλων εταιριών στη δεκαετία του 1980, το καταναλωτικό χρέος της δεκαετίας του 1990 και το χρέος της κυβέρνησης των ΗΠΑ στην εποχή Μπους. Το σύστημα έχει κινηθεί από φούσκα σε φούσκα και προσπαθεί αυτή τη στιγμή να φουσκώσει άλλη μία, με την εξαγορά των χρεών των τραπεζών και την εκτύπωση δολαρίων.
Spoiler:
Δημοσίευση σχολίου