Λιάνα Κανέλλη
Επειδή η βουλευτίνα του ΚΚΕ , πήρε σαν βάση του κειμένου της, στον σημερινό Ριζοσπάστη, το άρθρο του Διονύση Ελευθεράτου που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες στο διαδίκτυο ας αναδημοσιεύσουμε τα γραφόμενα του Δ. Ελευθεράτου.
«Ε, λοιπόν, ζήτω οι Αμερικανοί! Οικονομολόγοι...»
Η ιδιότητα του ανθρώπου που σκέφτεται τι μέλλει γενέσθαι με την οικονομική κρίση από Σεπτέμβριο μου φέρνει στα χείλη ένα «καλά ξεμπερδέματα». Εχοντας παρακολουθήσει σε αδρές γραμμές τι λέγεται και γράφεται από τις αρχές του καλοκαιριού για την κρίση, αναφωνώ: ζήτω οι Αμερικανοί! Οι οικονομολόγοι τουλάχιστον... Οχι, δεν με χτύπησαν κατακέφαλα οι ζέστες. Εξηγούμαι: ακόμα και αν οι ΗΠΑ κέρδιζαν το Μουντιάλ, η... ιστορική ανατροπή δεδομένων θα ήταν λιγότερο εντυπωσιακή από αυτή που συντελείται στο παγκόσμιο πολιτικo-οικονομικό «γήπεδο»: η Αμερική... βγαίνει από τα αριστερά στην Ευρώπη, την κοιτίδα «του κοινωνικού κράτους».
Δεν πρόκειται μόνο για την προσέγγιση του ίδιου του Ομπάμα. Στις ΗΠΑ πολλοί οικονομολόγοι, ειδήμονες, τεχνοκράτες μένουν άναυδοι με την ανελαστικότητα της γραμμής Μέρκελ και τη δογματική και μονεταριστική εθελοτυφλία της Ε.Ε. Χαρακτηρίζουν μάλιστα «άχρηστη ανοησία» την ψύχωση της Ε.Ε. με το όριο 3% για τα ελλείμματα. «Η λιτότητα είναι καλή για τους μοναχούς, αλλά κακή για την οικονομία», τονίζει ο Αμερικανός οικονομολόγος Μάικ Γουίτνεϊ, μνημονεύοντας την Ιρλανδία. Εκεί άρχισε άγριο... τσεκούρωμα στις δημόσιες δαπάνες το 2008, όταν το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας ήταν στο 7,3% του ΑΕΠ. Αποτέλεσμα: η ιρλανδική οικονομία συρρικνώθηκε ταχύτατα κατά 10% και το έλλειμμα «ψήλωσε» στο 14,3%.
«Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι σε περιόδους κρίσης το έλλειμμα είναι αναγκαίο», λέει στην «Washington Post» ο οικονομολόγος Τζέιμς Γκαλμπρέιθ. O γιος του διάσημου (μακαρίτη, πια) Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ εξηγεί: «Το έλλειμμα προκαλεί ζήτηση, η ζήτηση δαπάνες, οι δαπάνες οικονομική αναθέρμανση. Αυτή φέρνει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Ετσι αυξάνονται τα δημόσια έσοδα, μειώνονται τα ελλείμματα, τερματίζεται η ύφεση». Το αμερικανικό περιοδικό «Counter Punch» δεν πιστεύει ότι παρασύρονται από εσφαλμένες εκτιμήσεις οι χώρες που ακολουθούν τις συνταγές του ΔΝΤ.
«Είναι πολιτική επιλογή για να εξασθενίσει ο κρατικός τομέας προς όφελος του ιδιωτικού και των κερδοσκόπων που ελπίζουν να αρπάξουν φθηνά τη δημόσια περιουσία», γράφει. «Μισός αιώνας αποτυχημένων συνταγών λιτότητας του ΔΝΤ σε δεκάδες χώρες του Τρίτου Κόσμου θα έπρεπε να έχει διδάξει την Ευρώπη πόσο ολέθρια είναι η αντίληψη πως η λιτότητα οδηγεί στην ευημερία», τονίζει ο πρώην οικονομολόγος της Γουόλ Στριτ, ο Μάικλ Χάτσον. Λοιδορεί το ΔΝΤ και ο Ντιν Μπέικερ, διευθυντής του αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου Οικονομίας και Πολιτικής και συγγραφέας του βιβλίου «Ανοδος και Πτώση της Οικονομίας της Φούσκας» που κάνει «τρελές» πωλήσεις στις ΗΠΑ.
Ο Μπέικερ λέει ότι η γραμμή του ΔΝΤ δεν μεγεθύνει απλώς τη φτώχεια και την ανεργία. Είναι και αναποτελεσματική. Οργισμένος αναφέρει: «Είναι τραγικό το ΔΝΤ, όπως και η Παγκόσμια Τράπεζα, να επιβάλλει δραστική περικοπή των συντάξεων και δουλειά έως τα βαθιά γεράματα, όταν τα στελέχη του συνταξιοδοτούνται στα 51 χρόνια τους με μηνιαίες απολαβές 100.000 δολαρίων!» Μωρέ, είδατε... λαϊκιστής που είναι κοτζάμ διευθυντής τέτοιου του αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου; Καταλήγει ο Μπέικερ: «Πενήντα χρόνια του ΔΝΤ πείθουν πως θα ήταν προτιμότερο να συμβουλεύονται οι κυβερνήσεις τούς... μεθυσμένους στον δρόμο. Αυτοί είναι τουλάχιστον έντιμοι».
Δεν βαριέστε...
Εμείς εδώ θα... κάνουμε κεφάλι, από Σεπτέμβριο πάλι. Με τις «αλήθειες» του George, του Λοβέρδου και των «παπαγάλων» της «εθνικής» και - συγγνώμη, παραλίγο να το ξεχάσω- «ευρωπαϊκής» γραμμής. Καλά μας ξεμπερδέματα...
Δημοσίευση σχολίου