Η πρώτη επικαιροποίηση του Μνημόνιου, λοιπόν, ύστερα από ένα τρίμηνο εφαρμογής (μόλις!), δείχνει με τον πιο καθαρό τρόπο με τι είμαστε αντιμέτωποι. Πριν, όμως, δούμε τι νέο περιλαμβάνει το Μνημόνιο-2, πρέπει να σημειώσουμε πως οι κραυγούλες του Παπακωνσταντίνου, που με το γνωστό στυλάκι του ιεοκήρυκα φωνάζει «δεν υπάρχει νέο μνημόνιο, δεν υπάρχουν νέα μέτρα», δεν αξίζουν ούτε για φτύσιμο. Είναι σαν τις διακηρύξεις όλων των υπουργών Οικονομικών, ότι «δεν θα μπουν νέοι φόροι», που δεν τους εμπόδιζαν σε τίποτα να αυξήσουν τους παλιούς. Το ίδιο ισχύει και για το Μνημόνιο. Κάθε φορά συγκεκριμενοποιεί μερικά πακέτα μέτρων άμεσης εφαρμογής, ενώ τα μεσο-μακροπρόθεσμα τα αφήνει με γενικές διατυπώσεις. Οταν πλησιάζει ο χρόνος εφαρμογής, τότε τα συγκεκριμενοποιεί, όπως κάνει τώρα με τον ΟΣΕ. Ταυτόχρονα, κάνει και ορισμένες αναθεωρήσεις, αφού από την αρχή περιλαμβάνει ένα βασικό μότο, το οποίο επαναλαμβάνουν με δωσιλογική συνέπεια ο Παπακωνσταντίνου με τον Προβόπουλο, στην εισαγωγική επιστολή τους προς τους ηγέτες της τρόικας. Κλείνουν την επιστολή τους αναφέροντας ευπειθέστατα: «Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε διορθωτικές δράσεις εφόσον καταστεί αναγκαίο για την εκπλήρωση αυτών των στόχων, καθώς οι συνθήκες μεταβάλλονται». Γι’ αυτό λέμε ότι οι «διαβεβαιώσεις» του Παπακωνσταντίνου δεν αξίζουν ούτε το σάλιο μας.
Στη δεύτερη κιόλας παράγραφό του το Μνημόνιο-2, αφού αναφέρεται στην αναθεώρηση προς τα πάνω του πληθωρισμού (υπολογίζει τον εναρμονισμένο δείκτη σε 4,75% σε ετήσια βάση), σημειώνει ότι «δεν υπάρχει κάποια ένδειξη μετακύλισης των υψηλότερων τιμών στους μισθούς, καθώς η εθνική συλλογική σύμβαση που μόλις υπεγράφη συμβάλλει στη συγκράτηση της αύξησης των μισθών και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Αποκαλύπτουν, δηλαδή, ότι βασικός στόχος τους είναι η αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, που θέλουν να τη γδύνουν με τη φορολογία, με το πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών και με τον πληθωρισμό, χωρίς αυτή να έχει τη δυνατότητα να αναπληρώνει μέρος έστω των απωλειών της με αύξηση των μισθών και των μεροκάματων. Και βέβαια, εγγυητής για την αύξηση της εκμετάλλευσης είναι η πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Σε ό,τι αφορά την πορεία των εσόδων και των δαπανών δίνονται μόνο ποσοστά. Αναφέρεται, όμως, ως στόχος για τις δαπάνες «να κλείσει το έτος με ένα περιθώριο καλύτερης από το αναμενόμενο απόδοσης της τάξης των 4 δισ. ευρώ για την κάλυψη των κινδύνων που προέρχονται από άλλες περιοχές της γενικής κυβέρνησης». Παπακωνσταντίνου και Σαχινίδης επαναλαμβάνουν καθημερινά, ότι η υστέρηση των εσόδων είναι μόλις 770 εκατ. ευρώ, το μεγαλύτερος μέρος των οποίων θα καλυφθεί μέχρι το τέλος του χρόνου. Γιατί τότε θέλουν «μαξιλάρι» (πάνω από το προβλεπόμενο) 4 δισ. από τις δαπάνες; Και γιατί στην ίδια παράγραφο σημειώνουν «ανά πάσα στιγμή, αν η απόδοση απομακρυνθεί από αυτούς τους στόχους, ή τα έσοδα πέσουν κάτω από το προγραμματισμένο, η κυβέρνηση θα είναι έτοιμη να λάβει διορθωτικά μέτρα»; Είναι ολοφάνερο ότι κυβέρνηση και τρόικα ψεύδονται. Δεν δίνουν όλα τα στοιχεία στη δημοσιότητα, για να μπορούν να προχω- ρούν συνεχώς σε νέα αντιλαϊκά μέτρα. Αν έχεις «μαξιλάρι» 4 δισ. από τις δαπάνες και υστέρηση μόνο 0,77 δισ. στα έσοδα, δεν έχεις ανάγκη να μιλάς για «διορθωτικά μέτρα». Το «λογικό» θα ήταν να μιλάς για επιστροφή –τουλάχιστον ενός μέρους– του «μαξιλαριού» με τη μορφή αύξησης κρατικών δαπανών, επιδοτήσεων, επιδομάτων κ.λπ. Προσέξτε, δεν μιλάμε για πενταροδεκάρες, αλλά για 3,23 δισ. ευρώ (σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία).
Σε ό,τι αφορά την Υγεία, γίνεται λόγος για «αύξηση της συμμετοχής των ασφαλιζόμενων στα εξωτερικά ιατρεία και τις διαγνωστικές εξετάσεις». Είναι μια συγκεκριμενοποίηση σε σχέση με το αρχικό Μνημόνιο, όμως και πάλι δεν αποκαλύπτει το εύρος των στοχεύσεών τους. Γιατί όσο και αν διευρύνουν τη συμμετοχή των ασθενών στα εξωτερικά ιατρεία (στο πλαίσιο της διεύρυνσης της ολοήμερης λειτουργίας των νοσοκομείων), δε μπορούν να καλύψουν το κόστος λειτουργίας ενός κρατικού συστήματος υγείας. Στόχος τους είναι η καθιέρωση του ανοιχτού νοσήλιου, που θα φτάσει τις χρεώσεις στα ύψη. Και επειδή τα ασφαλιστικά ταμεία δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αντέξουν αυτό το κόστος, θα κληθεί ο ασφαλισμένος να βάλει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Σε ό,τι αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση, πέρα από το στόχο της εξοικονόμησης 500 εκατ. ευρώ για καθένα από τα τρία επόμενα χρόνια (2011-13), αυτή τη φορά γίνεται λόγος και για «στοχευμένο εξορθολογισμό προσωπικού». Στο ΦΕΚ έχει δημοσιευτεί ήδη σωρεία αποφάσεων με τις οποίες μεταφέρεται προσωπικό από τις καταργούμενες νομαρχίες στους «καλλικράτειους» δήμους. Ολοι μεταφέρονται σε προσωποπαγείς θέσεις, οι οποίες θα καταργούνται με τη συνταξιοδότησή τους. Στόχος τους, λοιπόν, είναι να ξεφορτωθούν πληθώρα οργανικών θέσεων από τους ΟΤΑ, ώστε να δοθεί η συντριπτική πλειοψηφία των υπηρεσιών τους σε εργολάβους-δουλέμπορους.
Στον τομέα των δημόσιων μέσων μεταφοράς, πέρα από την επανάληψη της κατεύθυνσης για «αύξηση των εισιτηρίων» και «περαιτέρω μείωση των υπέρμετρων επιδομάτων και των υπερωριών», συγκεκριμενοποιείται το θέμα του ΟΣΕ, που μπαίνει πρώτος στην κλίνη του Προκρούστη. Οι κρατικές επιδοτήσεις συνολικά προς τον ΟΣΕ «θα περιοριστούν σε 50 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, και καμία νέα εγγύηση χρέους από το κράτος δεν θα δοθεί στην αναδιαρθρωμένη σιδηροδρομική επιχείρηση».Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης αναφέρουμε ότι ο ΟΣΕ πήρε το 2008 από τον κρατικό προϋπολογισμό ποσό 406 εκατ. ευρώ, το 2009 524 εκατ. και το 2010 400 εκατ. Ποσά απαραίτητα για τη συντήρηση, τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου. Προβλέπεται ο νόμος να συζητηθεί στη Βουλή έως το τέλος Σεπτεμβρίου «και, παράλληλα, η κυβέρνηση θα εγκρίνει ένα επιχειρηματικό σχέδιο με δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα ενεργειών». Ετσι, η σημερινή ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα πρέπει να είναι κερδοφόρα το 2011, ενώ «το επιχειρηματικό σχέδιο θα περιλαμβάνει μια σαφή στρατηγική για να καταστεί ο διαχειριστής των υποδομών οικονομικά βιώσιμος μεσοπρόθεσμα»! Πώς θα γίνει αυτό, όταν κόβονται σε ποσοστό σχεδόν 90% οι κρατικές επιδοτήσεις; Καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει.
Για την ενέργεια, προβλέπεται «ο εξορθολογισμός των τιμολογίων με παράλληλη εξασφάλιση της προστασίας για τις πιο ευάλωτες οικονομικά ομάδες του πληθυσμού». Επειδή έχει δοθεί στην κυβέρνηση παράταση μέχρι το Δεκέμβρη για να υποβάλει σχέδιο για την απελευθέρωση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, δεν υπάρχει αναλυτική αναφορά, πέραν της υποχρέωσης «ανοίγματος προς τρίτους της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη». Φωτογραφίζεται όμως η παρέμβαση στη διαμόρφωση των τιμολογίων, τα οποία πρέπει «να αντανα- κλούν, σταδιακά και το αργότερο μέχρι τον Ιούνιο του 2013, τις τιμές χονδρικής της αγοράς». Είναι γνωστό ότι τα λαμόγια των ΑΠΕ πωλούν στη ΔΕΗ το ρεύμα πολύ πιο ακριβά απ’ όσο πουλάει η ΔΕΗ. Επίσης, οι καπιταλιστές που θα δραστηριοποιηθούν στην παραγωγή (είτε με φυσικό αέριο είτε με λιγνίτη), θα θέλουν να βγάλουν το μέγιστο κέρδος. Πρέπει, λοιπόν, και η ΔΕΗ να αυξήσει τα τιμολόγιά της στα επίπεδα που θα επιτρέπουν τη μέγιστη κερδοφορία. Ηδη, σύμφωνα με πληροφορίες του αστικού Τύπου, η ΡΑΕ έχει πάρει απόφαση για αυξήσεις ακόμα και μέχρι 50%. Μπορεί να μη ρίξουν με τη μία όλη την αύξηση, όμως –δεδομένου ότι πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η σχετική διαδικασία μέχρι τον Ιούνη του 2013– θα έχουμε διαδοχικές αυξήσεις, μέχρι που τα τιμολόγια να φτάσουν εκεί που θέλουν οι ιδιώτες καπιταλιστές. Σαν «τυράκι» λειτουργεί η πρόβλεψη μειωμένων τιμολογίων για «ευάλωτους καταναλωτές». Ηδη, ο υφυπουργός ΠΕΚΑ Γ. Μανιάτης έχει υπογράψει την απόφαση για την «εφαρμογή Κοινωνικού Οικιακού Τιμολογίου», που αφορά ελάχιστους εργαζόμενους και συνταξιούχους. Ελάχιστους, πρώτο γιατί για να ενταχθεί κάποιος στη ρύθμιση θα πρέπει να έχει οικογενειακό εισόδημα μικρότερο από το ατομικό αφορολόγητο μισθωτών συνταξιούχων (12.000 ευρώ) ή να είναι μακροχρόνια άνεργος (πάνω από 12 μήνες και με εισόδημα μικρότερο από το αφορολόγητο μισθωτών-συνταξιούχων) ή να έχει άτομο με αναπηρία πάνω από 67% (και με το εισοδηματικό κριτήριο). Δεύτερο, γιατί η τετραμηνιαία κατανάλωσή του δεν πρέπει να ξεπερνά τις 1200 kWh (1000 για τους ανέργους), ενώ χαμηλότερο τιμολόγιο θα πάρει μόνο για τις 800 kWh.
Σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις, το επικαιροποιημένο Μνημόνιο κάνει ένα βήμα παραπέρα, πάντοτε προς όφελος των καπιταλιστών, προβλέποντας την κατάργηση της διάταξης νόμου που δίνει στον υπουργό Εργασίας το δικαίωμα να επεκτείνει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας σε όλους τους εργαζόμενους (και σε εκείνους που δεν εκπροσωπούνται συνδικαλιστικά στις διαπραγματεύσεις. Ετσι, σε συνδυασμό με τη ρύθμιση σύμφωνα με την οποία οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν όλων των άλλων, οδηγεί στην επί της ουσίας κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, που ήταν χρόνιο αίτημα των καπιταλιστών. Επίσης, το Μνημόνιο-2 δεν παραλείπει να επαναλάβει την υποχρέωση της κατάργησης της υποχρεωτικότητας της διαιτησίας, που είναι εκκρεμότητα μιας και δεν ρυθμίστηκε με το νόμο Λοβέρδου-Παπακωνσταντίνου.
Προβλέπεται, ακόμη, αλλαγή της νομοθεσίας, ώστε «να επεκταθεί η δοκιμαστική περίοδος για τους νεοπροσληφθέντες στον ένα χρόνο και να δι-ευκολύνει τη μεγαλύτερη χρήση συμβάσεων προσωρινής εργασίας και μερικής απασχόλησης». Επομένως, ο καπιταλιστής θα μπορεί να απολύει εργαζόμενο χωρίς αποζημίωση ύστερα από ένα χρόνο και όχι δυο μήνες.
Για το δημόσιο περιγράφεται κάπως αόριστα η εξίσωση των μισθών προς τα κάτω: «Σα γενικός κανόνας, θα πρέπει να αποφεύγονται αυξήσεις στις αμοιβές των υπαλλήλων ως αποτέλεσμα της διαδικασίας μετάβασης στο νέο σύστημα». Αυτό σχεδιάζεται να γίνει μέσω του νέου ενιαίου μισθολόγιου, στο πλαίσιο του οποίου θα καταργηθεί η πλειοψηφία των επιδομάτων που παίρνουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο.
Σημειώνουμε, τέλος, πως είναι φανερή η προσπάθεια να κοπούν κονδύλια από το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων και να πέσουν κάποια απ’ αυτά στην απορρόφηση πόρων από τα λεγόμενα «διαρθρωτικά ταμεία» της ΕΕ, μέσω των οποίων θα «μπουκώσουν» με ζεστό χρήμα τους καπιταλιστές και διάφορα λαμόγια, όπως αυτά των ΚΕΚ, ενώ ταυτόχρονα θα προσπαθήσουν να μειώσουν τεχνητά την ανεργία, αν και είναι τέτοια η παραγωγική κατρακύλα που οι άνεργοι θα πολλαπλασιάζονται, ενώ ταυτόχρονα οι καπιταλιστές θα διαλύουν κάθε υπόλειμμα εργασιακών σχέσεων, απλώνοντας τον εργασιακό μεσαίωνα παντού.
Πηγή: Εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
Δημοσίευση σχολίου