Το σάπισμα είναι τεράστιο [και] στην περίπτωση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ: Ο Παναγόπουλος είναι ένα κλασσικό ΛΑΜΟΓΙΟ, που ουδεμία σχέση έχει με τα συμφέροντα των εργατών, τους οποίους υποτίθεται εκπροσωπεί. Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας γραφειοκράτης, που πληρώνεται μάλιστα αδρά και δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει (πόσο μάλλον να αγωνιστεί για) την αγωνία του εργάτη που δε βρίσκει δουλειά και ξεποδαριάζεται να δίνει βιογραφικά, την αγωνία του εργάτη που δεν του φτάνει ο μισθός στο τέλος του μήνα, την αγωνία του εργάτη που βαράει τη μία υπερωρία μετά την άλλη, κτλ, κτλ, κτλ.Τώρα μάλιστα που είναι στην κυβέρνηση και το κόμμα του (ΠΑΣΟΚ) δεν κρατά καν τα προσχήματα (άλλωστε, η "λύση ΠΑΣΟΚ" ήταν για την άρχουσα τάξη μονόδρομος στις τελευταίες εκλογές, διότι το ΠΑΣΟΚ ελέγχει σε τεράστιο βαθμό τα συνδικάτα, ενώ έχει πείσει σημαντικό κομμάτι του κόσμου ότι τάχα "εμείς δεν είμαστε δεξιοί", κτλ, κτλ, κτλ. Άρα ήταν η πιο κατάλληλη λύση για να πείσει τον κόσμο να "καθίσει ήσυχα" την ίδια ώρα που τον ρημάζουν):
Την ίδια ώρα που ο εργάτης δέχεται τρομακτική επίθεση, ο Παναγόπουλος δε βάζει παρά 24ωρες απεργίες "αραιά και που", που βέβαια ναι μεν "είναι καλύτερες από το τίποτα", αλλά απλά μπαίνουν για να εκτονωθεί σχετικά "ομαλά" η οργή του κόσμου. Δεν υπάρχει προοπτική νίκης, ή μάλλον δεν υπάρχει καν προοπτική αγώνα. Οι απεργίες έχουν χαρακτήρα "για τα μάτια του κόσμου".
Το παράδειγμα των απεργιών διαρκείας στη Γαλλία δείχνει ότι υπάρχουν τα περιθώρια για αγώνα, και σίγουρα στην Ελλάδα υπάρχει κόσμος πρόθυμος να αγωνιστεί. Η διαφορά είναι πως στη Γαλλία τα συνδικάτα είναι διατεθειμένα να καλέσουν τον κόσμο να αγωνιστεί, ενώ στην Ελλάδα ο Παναγόπουλος όχι.
Όσο πιο γρήγορα οι εργάτες οργανωθούν για να τον ανατρέψουν αυτόν και το σινάφι του, τόσο το καλύτερο, ώστε να έχουν συνδικάτα με ηγεσίες που θα καλούν τον κόσμο σε μάχη.Δεν είναι τυχαίο που στην Ελλάδα η οργή του κόσμου εκδηλώνεται πιο "χαοτικά" σε σχέση με τη Γαλλία (δες πχ Δεκέμβρης 2008 σε σχέση με απεργία στη Γαλλία).
Η οργή υπάρχει, απλά στη Γαλλία υπάρχει η οργάνωση εκείνη που θα της δώσει μια κάπως πιο συγκεκριμένη μορφή και κατεύθυνση.
Καλό παράδειγμα είναι και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις - στα πανεπιστήμια, έστω και με χίλια-δυο προβλήματα, υπάρχει μια οργάνωση, που μπορούσε να δώσει ένα σχέδιο στον αγώνα. Γι' αυτό και οι κινητοποιήσεις των φοιτητών είχαν διάρκεια και δε λύγισαν, και τελικά η συνταγματική αναθεώρηση ακυρώθηκε.
Αντίθετα, στους εργαζόμενους, δεν υπάρχει αυτό, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα έπρεπε. Αντίθετα υπάρχει...ο Παναγόπουλος και ο κάθε Παναγόπουλος ως επικεφαλής της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας.
Πρέπει όμως να σταματήσει να υπάρχει, ώστε η οργή του κόσμου και να εκφραστεί πιο εύκολα, αλλά και πιο αποτελεσματικά.
Δημοσίευση σχολίου