Μας περιμένουν ακόμα χειρότερα: Νέο μισθολόγιο για τους Δημόσιους Υπάλληλους. Νέα μείωση συντάξεων (Επικουρικό και εφάπαξ) Υποχρεωτικές μετατάξεις. Αύξηση ΦΠΑ. Αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης. Πλήρη «απελευθέρωση» απολύσεων, με τεράστιες συνέπειες στους νέους και τους άνεργους που είναι μεγάλοι σε ηλικία.
Η ζωή πλέον μας υποχρεώνει να σταματήσουμε να κοιτάμε τις συμπεριφορές, τις πολιτικές των «επάνω», να βρίζουμε, να μουντζώνουμε ή ακόμα και να δηλώνουμε ότι κάποτε θα πάρουμε τα όπλα και θα τους καθαρίσουμε όλους. Ακόμα και αν σκεφτόμαστε τον τρόπο που θα τους εκδικηθούμε στις εκλογές που έρχονται, ελάχιστη σημασία έχει. Τίποτε δεν θα αλλάξει όσο μαύρο και να πέσει.
Και τι να κάνουμε θα πείτε, πάλι απεργίες; Κάναμε θα πουν άλλοι συνάδελφοι και χάσαμε τα μεροκάματα. Σας τα λέγαμε, θα πουν άλλοι συνάδελφοι, μα δεν μας ακούγατε. Συμπέρασμα: Ο σώζων εαυτόν σωθήτω; Χαλαρά στη δουλειά, καλές σχέσεις με την εξουσία – την οποιαδήποτε εξουσία – γιατί ποτέ δεν ξέρεις, κανένα γλειψιματάκι για καμιά μετάταξη, καμιά διευκόλυνση. Και ας πάει και το παλιάμπελο.
Ο καθένας μας έχει το «δίκιο» του. Άλλοι γιατί θεωρούν ότι τζάμπα χάθηκαν τα μεροκάματα. Άλλοι γιατί απλά διαμαρτυρήθηκαν, αλλά δεν βλέπουν διέξοδο. Άλλοι γιατί αισθάνονται κορόϊδα που απήργησαν, ενώ άλλοι δεν απεργούσαν. Άλλοι έτσι, άλλοι αλλιώς, βεβαίως δεν είναι όλα ίσιωμα, ούτε όλα ίδια. Το «δίκιο» του συνάδελφου ή της συναδέλφισσας που απήργησε είναι αρκετά ισχυρό.
Ακόμα κόβονται μεροκάματα. Το «δίκιο» του συνάδελφου ή της συναδέλφισσας που δεν απήργησε, γιατί η ΓΣΕΕ έτσι και αλλιώς τα ξεπουλάει, είναι προφάσεις εν αμαρτίες. Το «δίκιο» της οικονομικής
ένδειας αν χαθούν μεροκάματα, αμήχανο και παθητικό. Το «δίκιο» των συνάδελφων και των
συναδελφισσών που έδειξαν ζήλο στο να πάνε για δουλειά - να είναι απεργοσπάστες δηλαδή - αχαρακτήριστο. Υπάρχουν και άλλα «δίκια».
Πολλά ίσως. Αν τα προσθέσεις όμως όλα μαζί δεν βγάζουν ένα μεγάλο ΔΙΚΑΙΟ. Βγάζουν ένα μεγάλο ΑΔΙΚΟ. Ένα άδικο για μας ως εργαζόμενους. Γιατί πολύ απλά η συνέχιση της αφασιακής κατάστασης, με τα «δίκια» του καθένα από μας να προτάσσονται στη συμπεριφορά του, όχι μόνο δεν μας τιμάει ως εργαζόμενους, όχι μόνο εγγυάται στους «επάνω» ότι μπορούν να συνεχίζουν να μας σκίζουν, αλλά μας καταδικάζει σε μια συλλογική και προσωπική ζωή μίζερη, αντισυναδελφική, κακομοίρικη.
Από ένα σημείο και μετά, σωστές αιτιάσεις μεγάλων εμποδίων, όπως είναι τα ξεπουλήματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, όπως είναι η ενσωμάτωση, η δειλία, η εκλογική λαγνεία της αριστεράς, όπως είναι η απουσία οποιασδήποτε πολιτικής λύσης προς όφελος των εργαζόμενων στα πλαίσια του καπιταλισμού, όπως είναι η τραγική έλλειψη οράματος κοινωνικής απελευθέρωσης, δρουν παραλυτικά, ίσως και αντιδραστικά εν έτη 2010.
Διότι δεν μπορούμε να πηδήσουμε πάνω από αυτό, έχουμε μπροστά μας και να περιμένουμε κάποιον σωτήρα, που θα εμφανιστεί, θα μας πιάσει από το χεράκι για να μας σώσει. Η εναλλακτική λύση απέναντι στο τεράστιο πρόβλημα που μας προέκυψε, που θα συνεχίζει να μας προκύπτει, είμαστε εμείς οι εργαζόμενοι.
Συλλογικά κατά κύριο λόγο και ατομικά. Εμείς πρέπει να απαντήσουμε όλα μα όλα τα ερωτήματα:
- Πώς και με ποιόν τρόπο πρέπει να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε;
- Πώς και με ποιόν τρόπο πρέπει να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας;
- Πώς και με ποιόν τρόπο πρέπει να οργανώνουμε τις διεκδικήσεις και τους αγώνες μας;
- Πώς και με ποιόν τρόπο ο βάρβαρος καπιταλισμός δεν θα μας αφανίσει ως εργαζόμενους και ως ανθρωπότητα;
Δύσκολος γρίφος είναι αλήθεια. Δεν τον επιλέξαμε, αλλά υπάρχει. Δεν μπορούμε να του ξεφύγουμε με τίποτε. Ακόμα και ο χαζοτραγικός Γιωργάκης μας έκλεισε τα ελάχιστα μονοπάτια διαφυγής. Καιρός να στρωθούμε να τον λύσουμε. Ο καθένας στο μυαλό του, στη συνείδησή του και κυρίως όλοι μαζί.
Δημοσίευση σχολίου