Μια μια πρόταση, διότι ναι μεν το ΠΑΣΟΚ και τις πολιτικές τους το βρίζουν όλοι, αλλά από την άλλη πλευρά, οι υπόλοιπες δυνάμεις δεν έχουν ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση.
Άρα, "στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος".
Η κυβέρνηση ξέρει ότι πολύς κόσμος "θα της γυρίσει την πλάτη". Όμως, ξέρει επίσης ότι ο λαός είναι ανοργάνωτος, και πολιτικά ανέτοιμος. Ως εκ τούτου, θα ψηφίσει "κάτι άλλο" ("ότι να' ναι" όμως), ή θα ψηφίσει "αυτοδιοικητικά" (την ίδια ώρα που ακόμα και ο μηχανισμός της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλάζει με τον Καλλικράτη από την κυβέρνηση, ώστε το κράτος να μην πληρώνει του δήμους, και έτσι θα έχουμε χρεωκοπίες δήμων, αύξηση φόρων, απολύσεις, ξεπούλημα δημ. περιουσίας, και δανεισμό "μνημονιακού" τύπου από τους δήμους "για να τα φέρουν πέρα"). Και όλα αυτά αν ψηφίσει κιόλας ο κόσμος, διότι πολλοί στρέφονται στην ηττοπάθεια/παραίτηση/ελιτισμό του ότι "εγώ δε ψηφίζω, όλοι είναι χάλια".
Αυτό οδηγεί σε μια "αμερικάνικη" κατάσταση, με την έννοια ότι θα έχουμε πολύ μεγάλη αποχή, που καθόλου βέβαια δε θα "χαλάσει" τους κυβερνώντες, ίσα ίσα που σε αυτό ακριβώς ποντάρει ο Γιωργάκης, ώστε να βγει μετά τις εκλογές και να πει ότι "αφού ο λαός δέχεται τις πολιτικές μας, συνεχίζουμε".
Ιδού πως το θέτει ο ίδιος ο Γιωργάκης:
 | «Βρισκόμαστε στο κομβικό σημείο όπου αποφασίζουμε είτε ότι συνεχίζουμε μπροστά, όχι μόνο για τη σωτηρία αλλά και για την αναμόρφωση της χώρας μας, για να χτυπήσουμε δηλαδή τα αίτια της κρίσης, είτε ότι πάμε πάλι πίσω, στη χρεοκοπία». «Η ώρα των πολιτών δεν ανάγεται χρονικά μόνο στις επόμενες εθνικές εκλογές του 2013»,γράφει ο κ.Παπανδρέου, υπογραμμίζοντας ότι «στις εκλογές συγκρούονται τελείως διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις.Οι πολίτες, καλούνται να επιβεβαιώσουν την αποφασιστικότητά τους για αλλαγές. Τη βούλησή τους να στηρίξουν και να συμμετάσχουν σε αυτές. Μπορούμε να στείλουμε μαζί ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τα μέσα και προς τα έξω ότι συνεχίζουμε την πορεία μπροστά. Όλοι οι Έλληνες συναισθάνονται τη βαρύτητα της ψήφου στις 7 Νοεμβρίου. Είναι ένα αποφασιστικό βήμα στην πορεία μας για την οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση, την παρακμή και την υπανάπτυξη. Και δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να την ανακόψει», τονίζει στο άρθρο του ο πρωθυπουργός. ... Εν τω μεταξύ,σύμφωνα με την «Καθημερινή της Κυριακής», ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αναφέρει σε συνομιλητές του ότι εξετάζει «σοβαρά το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών», ώστε να ζητήσει «ανανέωση της λαϊκής εντολής», σε περίπτωση επικράτησης της «αντιμνημονιακής ψήφου». Ο πρωθυπουργός φέρεται να βρίσκεται σε δύσκολη θέση, προσθέτει η εφημερίδα, καθώς σε περίπτωση που από τις αυτοδιοικητικές εκλογές εκφραστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια τότε θα υπάρξει αδυναμία λήψης των πρόσθετων μέτρων που προβλέπει το Μνημόνιο. Η βαρύτητα που έχουν αποκτήσει πλέον οι αυτοδιοικητικές εκλογές για την κυβέρνηση είναι εύκολο να αναγνωσθεί τόσο από την προεκλογική ενεργοποίηση του Γιώργου Παπανδρέου, που πριν από λίγο καιρό υποστήριζε ότι οι εκλογές είναι απλά και μόνο για την αυτοδιοίκηση, όσο και από τα διλήμματα που θέτουν τα κυβερνητικά στελέχη, όπως «συνέχιση των μεταρρυθμίσεων ή πτώχευση». |  |
Αν ο εργάτης δεν κινεζοποιηθεί, λίγο ή πολύ, τότε απλά θα είναι "ακριβός" για τον εργοδότη, που θα επενδύει το κεφάλαιο του αλλού. Η παραγωγή ελέγχεται ολιγαρχικά, και αν αυτό συνεχιστεί, απλά ή θα "γίνουμε όλοι κινέζοι", ή θα πρέπει να αναζητηθούν λύσεις εκτός του σημερινού συστήματος. Και εννοείται ότι αυτό προϋποθέτει και στάση πληρωμών (τη "χρεωκοπία" που λέει και ο Γιωργάκης, παραμυθιάζοντας τον κόσμο ότι τάχα η Ελλάδα δεν είναι ήδη ένα χρεωκοπημένο κράτος, το οποίο το κρατούν τεχνητά εκτός χρεωκοπίας, προκειμένου να ρημάξουν τα όρνεα ότι έχει απομείνει), ώστε να απαλλαγεί ο λαός από τις βδέλλες των νόμιμων τοκογλύφων-"πιστωτών".
Όσο για την αριστερά, ναι μεν έχουν γίνει βήματα (υπάρχει πχ ένας βασικός κεντρικός πυρήνας αιτημάτων -προτάσεων, όπως η στάση πληρωμών, η διάλυση της ΕΕ-ευρωζώνης, κτλ), αλλά λείπουν ακόμα πολλά.
Δύο ταινίες, η πρώτη του Τιμ Ρόμπινς (πιο αριστερή), η δεύτερη πιο "χολυγουντιανή" που περιγράφουν ιστορίες από το "μεγάλο κραχ". Ακόμα και στο "cinderella man", δείχνει σκηνές με ανθρώπους που δεν έχουν σπίτι, δουλειά, τους κόβουν το ηλεκτρικό διότι δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, κτλ
Επειδή λοιπόν τα πράγματα θα χειροτερέψουν για το λαό, και με ραγδαίο τρόπο, το επόμενο διάστημα η αριστερά δε θα κριθεί μόνο από τις "κεντρικές" πολιτικές που προτείνει, αλλά και από άλλα πράγματα:
Για παράδειγμα, έμαθα από φίλο (δε ξέρω λεπτομέρειες) ότι πρόσφατα μερικοί ΚΚΕδες πήγαν και υπερασπίστηκαν κάποιον εργάτη που η ΔΕΗ ήθελε να του κόψει το ρεύμα επειδή δε μπορούσε να πληρώσει το λογαριασμό.
Αυτά τα περιστατικά θα πυκνώσουν - και για να σε εμπιστευτεί ο άλλος, θα πρέπει να του δείξεις ότι είσαι όντως δίπλα του. Στην ανάγκη, να συγκρουστείς (και σώμα με σώμα) και με δικαστικούς, αστυνομικούς, κλητήρες, κτλ που πάνε να ξεσπιτώσουν εργάτες, κτλ.
Αυτά στο μέλλον και θα πολλαπλασιαστούν, και θα αποκτήσουν και μεγαλύτερη σημασία.
Ακόμα το μέγεθος της κρίσης δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό, ενώ υπάρχει και κόσμος που πιστεύει ότι "η ανάκαμψη έρχεται", "το μνημόνιο θα μας βάλει σε μια τάξη" και διάφορα τέτοια.
Εντάξει, "τόσα ξέρουν, τόσα λένε" βέβαια, η κατανόηση του κόσμου για τις εξελίξεις σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο είναι άθλια, και τον κρατούν στο σκοτάδι με "ειδήσεις" χυδαίας φιλοκυβερνητικής προπαγάνδας, τηλεριάλιτι της πλάκας, κτλ, αλλά αργά ή γρήγορα πολλοί εξ αυτών θα αναθεωρήσουν, και θα λένε "πέφτω από τα σύννεφα", "ποιος θα το περίμενε", κτλ - αυτά δηλαδή που έλεγαν και όταν πρωτοξέσπασε η κρίση. Και αυτό διότι η κατάσταση για το λαό θα χειροτερέψει (έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι την κινεζοποίηση).
Τότε θα εύχονται να είχαν κινητοποιηθεί, να είχαν ψηφίσει κάτι άλλο, κτλ, αλλά "ο χρόνος πίσω δε γυρνά".
Η αριστερά θα πρέπει και να μιλήσει σε "κεντρικό" πολιτικό επίπεδο, διότι χωρίς πολιτική πρόταση (κομμουνισμός) δε μπορείς να πας και πολύ μακρυά, αλλά από την άλλη θα πρέπει να είναι ετοιμη και για πρωτοβουλίες όπως αυτή που περιέγραψα παραπανω, για να βοηθήσει ειδικά τα πιο πληττόμενα τμήματα του εργατικού πληθυσμού (+ αρκετών μικροαστών) που θα βρεθούν σε ιστορικά ξεχασμένες καταστάσεις φτώχειας.
Χρειάζονται και τα δύο, άλλωστε αν ο άλλος δε σε εμπιστευτεί δίπλα του στην "ώρα ανάγκης" του, δε θα σε εμπιστευτεί και για πολιτικές/οικονομικές αναλύσεις "υψηλής ραπτικής", που δε θα σημαίνουν και τόσα πολλά για αυτόν.
Κλείνουμε με ένα αρκετά καλό κείμενο του "πιτσιρίκου":
| | Η διακαναλική συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου είναι το απόλυτο φιάσκο. Ένας πρωθυπουργός που κυβερνά με το 31% των ψήφων του εκλογικού σώματος –ένα ποσοστό που πήρε λέγοντας ψέματα- και έχει οδηγήσει τη χώρα του στο ΔΝΤ θα δώσει συνέντευξη σε εφτά δημοσιογράφους οι οποίοι εργάζονται σε κανάλια τα οποία θα είχαν χρεοκοπήσει –προ πολλού-, αν δεν στηρίζονταν οικονομικά από τις κυβερνήσεις. Και η συνέντευξη αυτή θα μεταδοθεί από όλα τα κανάλια, επειδή έχουμε δημοκρατία και δεν πρέπει να τη χάσει κανείς. Ένας πρωθυπουργός που δεν μπορεί να περπατήσει στο δρόμο χωρίς να κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα θα δώσει συνέντευξη σε εφτά δημοσιογράφους, οι περισσότεροι εκ των οποίων φρουρούνται και σχεδόν όλοι τους υποστηρίζουν με θέρμη την κυβέρνηση και το μνημόνιο, επειδή αυτό συμφέρει τα αφεντικά τους . Δηλαδή –με την εξαίρεση της ΕΡΤ- οι υπάλληλοι των μεγαλοεκδοτών, των μεγαλοεργολάβων και των εφοπλιστών θα ρωτούν τον πρωθυπουργό για τις εκλογές και την οικονομία. Και εμείς πρέπει να δούμε αυτή τη συνέντευξη, για να είμαστε δημοκρατικοί πολίτες. Μπροστά στην επερχόμενη εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου θα ζητήσει να ψηφίσουμε τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ και θα θέσει ουσιαστικά το δίλημμα «Παπανδρέου ή χρεοκοπία». Βέβαια, το ένα δεν αποκλείει το άλλο – το κάθε άλλο, μάλιστα, αφού «Παπανδρέου» σημαίνει «χρεοκοπία». Όποιος είδε τον Παπανδρέου να εκλέγεται πρωθυπουργός και δεν κατάλαβε –έστω τότε- πως η χώρα έχει χρεοκοπήσει δεν πρέπει να είναι και ιδιαίτερα ευφυής. Ο κ. Παπανδρέου πριν από ενάμισι χρόνο φώναζε από τα μπαλκόνια «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», τώρα ουσιαστικά λεει «Παπανδρέου ή χρεοκοπία» και –επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα- αύριο δεν αποκλείεται να ακουστεί και το «Καραμανλής ή τανκς». Βέβαια, ο κ. Παπανδρέου θέλει να εκβιάσει. Του διαφεύγει, ίσως, πως, για να εκβιάσεις κάποιον, αυτός ο κάποιος πρέπει να έχει κάτι να χάσει. Εδώ που φτάσαμε, δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε. Αντιθέτως, ο κ. Παπανδρέου, το πολιτικό και το οικονομικό κατεστημένο έχουν πολλά να χάσουν. Αν ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να θέσει ένα δίλημμα στον ελληνικό λαό, θα έπρεπε να το κάνει πριν αποφασίσει να υπογράψει το μνημόνιο. Αντί να δώσει χαρακτήρα δημοψηφίσματος για τις πολιτικές της κυβέρνησης στις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα έπρεπε να κάνει δημοψήφισμα την περασμένη άνοιξη –πριν υπογράψει το μνημόνιο. Δεν ανεβάζεις κάποιον με το ζόρι πάνω σε ένα τρένο για τη Γερμανία και ξαφνικά μόλις φτάσει στην Ιταλία τον ρωτάς μήπως δεν θέλει να ταξιδέψει στη Γερμανία. Τον ρωτάς πριν τον ανεβάσεις σηκωτό στο τρένο. Το πιο γελοίο επιχείρημα –και τεράστιο ψέμα- που έχει πει ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ότι δεν ήξερε. Θυμάμαι πριν από ένα σχεδόν χρόνο στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ τους πολιτικούς όλων των κομμάτων που έβγαιναν από το στούντιο λίγες ημέρες πριν τις εκλογές. Όλοι τους –εκτός αέρα- έλεγαν πως δεν υπάρχει κυβέρνηση που θα αντέξει πάνω από ένα χρόνο και επίσης μιλούσαν για τα κανόνια που θα σκάσουν σε μεγάλες επιχειρήσεις. Όλοι ήξεραν λοιπόν. Όλοι ξέραμε. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα πρέπει να αποδειχτεί τη μοίρα του, να ευχαριστήσει τον ανόητο ελληνικό λαό που τον εξέλεξε –σε καμιά άλλη χώρα εκτός από την Ελλάδα δεν θα μπορούσε να γίνει πρωθυπουργός ο Παπανδρέου ή ο Καραμανλής (σ.σ. αυτά είναι ανοησίες πάντως - για δείτε κάτι Μπους που κυβέρνησαν πχ όχι μάλιστα την Ελλάδα, αλλά τις ΗΠΑ)- και να πάει στο σπίτι του. Και μετά τον Παπανδρέου ποιος; Μικρή σημασία έχει. Όσο συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τη μοίρα μας στους ανθρώπους που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία –αναθέτοντας ουσιαστικά στον βιαστή να βγάλει δικαστική απόφαση για το βιασμό- και επιτρέπουμε στα χρεοκοπημένα ΜΜΕ να συνεχίζουν να παίζουν το άθλιο παιχνίδι των ιδιοκτητών τους, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε στον απόλυτο εμφύλιο πόλεμο. Σε έναν πόλεμο «όλοι εναντίον όλων». Αλλά τι λέω τώρα; Η μόνη έγνοια μεγάλου μέρους του πληθυσμού είναι ότι δεν θα δει απόψε το «Νησί». Ξέρεις, δεν φτάνεις να συγκινείσαι με τους απελπισμένους λεπρούς του ‘40 σε σίριαλ στην τηλεόραση – πρέπει να μπορείς να νιώσεις και την απελπισία των ανθρώπων γύρω σου. Και αυτό αλλάζει πάντως) Ο απελπισμένος που θα μπουκάρει στο σπίτι σου και θα σε καθαρίσει ή θα σε περιμένει στην πιλοτή της πολυκατοικίας να βγεις από το αυτοκίνητο δεν θα έχει τα σημάδια της λέπρας. Την ώρα που θα τα έχεις κάνει πάνω σου από το φόβο ή θα αφήνεις την τελευταία σου πνοή, σκέψου πως αυτόν τον απελπισμένο τον δημιούργησες εσύ. Τον δημιούργησε η απάθειά σου. Οπότε, μην του κρατήσεις κακία. Θα μπορούσες να είσαι εσύ στη θέση του. Εντάξει, δεν είναι δημιούργημα *μόνο* της "απάθειας" του κόσμου - αλλά τέλος πάντων | |
Δημοσίευση σχολίου