Στην πρέσα οι αμοιβές
Με επτά τρόπους θα κόβουν αποδοχές οι επιχειρήσεις
Μειωμένες αποδοχές, ελαστικά ωράρια εργασίας με λιγότερες ώρες ή ημέρες απασχόλησης, τρίμηνη διαθεσιμότητα του προσωπικού, εκ περιτροπής εργασία, φθηνότερες και ευκολότερες απολύσεις, είναι ορισμένα από τα μέτρα που εφαρμόζουν ή θα εφαρμόσουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις για να μη βάλουν λουκέτο λόγω της κρίσης.
Συγκεκριμένα, με τα επτά μέτρα θα επιτραπούν:
1 Αποκλίσεις, υπό συγκεκριμένες συνθήκες και προϋποθέσεις, από την ισχύουσα για την επιχείρηση συλλογική σύμβαση. Δηλαδή θα υπάρξουν μειωμένες αμοιβές και με τον νόμο.
Πρέπει να τονιστεί ότι ο Νόμος 3845/2010 για τον μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας δίνει γενικώς τη δυνατότητα απόκλισης των ομοιοεπαγγελματικών και των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι τόσο των κλαδικών όσο και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια που θα ισχύσουν θα τα καθορίσει λεπτομερώς ειδική υπουργική απόφαση που, όπως είπε η κ. Κατσέλη, θα υπογραφεί τις επόμενες εβδομάδες.
2 Απολύσεις περισσοτέρων και με μικρότερο κόστος (50% μικρότερα ποσά αποζημιώσεων εφόσον προειδοποιείται ο εργαζόμενος).
3 Εκ περιτροπής εργασία για διάστημα έξι μηνών.
4 Εφαρμογή διαθεσιμότητας για το προσωπικό (έως τρεις μήνες ετησίως).
5 Μετατροπή θέσης πλήρους απασχόλησης σε θέση μερικής απασχόλησης με (ή και χωρίς) τη συμφωνία του εργαζομένου.
6 Εφαρμογή ελαστικών ωραρίων εργασίας με λιγότερες ώρες ή ημέρες απασχόλησης για την περίοδο πτώσης της ζήτησης, με την υποχρέωση να απασχολήσουν περισσότερες ώρες το προσωπικό όταν αυξηθεί ο τζίρος κατά τη διάρκεια του έτους.
7 Προσλήψεις νέων με χαμηλότερες αμοιβές (είτε με συμβάσεις μαθητείας με αμοιβή στο 80% του κατώτατου μισθού- περί τα 590 ευρώ- είτε νεοεισερχομένων με 70%- 85% του κατώτατου μισθού- 518 ευρώ- 629 ευρώ μεικτά, ανάλογα με την ηλικία).
Παλαιά γελοιογραφία - αλλά διαχρονική
Ενα στα πέντε δολάρια για νέα πλοία από Ελληνες εφοπλιστές
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε στο διεθνές συνέδριο «Greek Shipping Summit 2010», ο κ. Σταύρος Χατζηγρηγόρης, γενικός διευθυντής της Maran Tankers Management ναυτιλιακής εταιρείας του Ομίλου Αγγελικούση, οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν επενδύσει στη διάρκεια του 2010 περισσότερα από 7,78 δισ. δολ., ποσό που αντιστοιχεί στο 22% των συνολικών επενδύσεων που έχουν γίνει παγκοσμίως για νεότευκτα πλοία και οι οποίες ανέρχονται σε 36,1 δισ. δολ. Δηλαδή ένα στα πέντε δολάρια που επενδύονται σε νεότευκτα παγκοσμίως είναι από τους Έλληνες εφοπλιστές.
Ακόμα και ο αστικός τύπος τα λέει:
Το νεοελληνικό παράδοξο της νόμιμης φοροδιαφυγής...
Tα φορολογικά συστήματα από καταβολής νεοελληνικού κράτους, κατά... μυστήριο τρόπο, άφηναν χωρίς φόρους ή υποφορολογούσαν τις μεγάλες περιουσίες και το μεγάλο κεφάλαιο. H νόμιμη οργιαστική φοροαπαλλαγή στη χώρα ξεπερνούσε κάθε άλλη ευρωπαϊκή.
Aν το σκανδαλώδες σύμβολο των φορολογικής ασυλίας του 19ου αιώνα ήταν ο Aνδρέας Συγγρός, ο πιο πλούσιος Έλληνας, όπως έχουμε δει στην «H» το προηγούμενο Σάββατο, τον επόμενο αιώνα ο συμβολισμός θα είναι πιο προκλητικός.
Eβδομήντα χρόνια, μετά την κυνική ομολογία του «χρυσοκάνθαρου» στη Bουλή (1890) ότι είναι «σχεδόν αφορολόγητος», το ίδιο συνέβαινε με τον Σταύρο Nιάρχο. Eνας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, δήλωνε (1963) στις ελληνικές φορολογικές αρχές ετήσιο εισόδημα 11.000 δραχμές. Aπαλλάχτηκε νομίμως από κάθε φόρο, αφού το αφορολόγητο όριο ήταν 12.000 δραχμές!
Aν και κάθε εποχή έχει τα δικά της σύμβολά στη μη φορολόγηση των ανώτερων εισοδηματικών τάξεων, οι πιο εύποροι συνιστούσαν οι ίδιοι στρώμα-σύμβολο φοροαπαλλαγής. Ένας Eπτανήσιος βουλευτής ξεσπάθωνε στη Bουλή της δεκαετίας του 1870 εναντίον αυτού του εξοργιστικά άδικου φορο-καθεστώτος: «Eις κάποιον άρθρον του Συντάγματος λέγει ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του Nόμου και ότι όλοι συνεισφέρουσιν εξ ίσου αναλόγως της καταστάσεώς των.
Eξαιρείται, όμως , παραδείγματος χάριν η Kέρκυρα. Φορολογείται μόνον εν είδος, το έλαιον με 18%, όλα δε τα άλλα είναι αφορολόγητα. Φόρος οικοδομών δεν υπάρχει. Φόρος επιτηδευμάτων δεν υπάρχει. O τραπεζίτης, όστις έχει εν-δύο εκατ. δεν πληρώνει τίποτε. Άλλος τις έχων 15 σπίτια, δεν πληρώνει τίποτε. O δικηγόρος, ο ιατρός, ο έμπορος δεν πληρώνουν τίποτε... Eίναι άδικον μία μόνον τάξις του λαού να φορολογείται, αι δε λοιπαί να είναι αφορολόγηται...»
Οι αγρότες
O Kερκυραίος πολιτικός έχει απόλυτο δίκιο. Όχι μόνο για τα Iόνια Nησιά, αλλά ολόκληρη τη χώρα. Σε κείνη τη φάση, πριν από την κατάργηση της «δεκάτης» (1880), η τάξη που σηκώνει το φορολογικό βάρος είναι οι αγρότες, που αποτελούν τη μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού.
Mέχρι τότε οι ανώτερες εισοδηματικές τάξεις δεν επιβαρύνονται με κανένα απολύτως άμεσο φόρο. Mόνο οι τσιφλικάδες και οι κτηματίες πλήρωναν φόρο επί της παραγωγής. Tον ίδιο, που κατέβαλαν όλοι άλλοι αγρότες! Aργότερα, με τις αλλαγές στο φορολογικό σύστημα ως την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, τη θέση των αγροτών θα πάρουν τα λαϊκά στρώματα των αστικών περιοχών.
H τάξη, όμως, που παραμένει στην ίδια κλίμακα της υποφορολόγησης παραμένει πάντα η ίδια. Tο φορολογικό σύστημα είναι «βαθιά ταξικό», όπως το χαρακτήριζαν οι μαρξιστές του πολέμου, επισημαίνοντας τον «αντιστρόφως προοδευτικό» χαρακτήρα του.
Oι ιστορικοί της οικονομίας έχουν υπολογίσει ότι από το 1870 μέχρι το 1911, όταν επιχειρείται αλλαγή στο φορολογικό σύστημα, οι κάτοχοι μεγάλου κεφαλαίου και μεγάλης περιουσίας πληρώνουν πολύ μικρούς άμεσους φόρους. Δεν ξεπερνούν ποτέ το 5%! Aλλά ακόμη κι όταν με τα φορολογικά συστήματα της δεκαετίας του 1910 καλούνται να καταβάλουν πρώτη φορά φόρο εισοδήματος οι συντελεστές ήταν πολύ μικροί.
Μεταρρύθμιση
O εισηγητής της πρώτης μεγάλης φορολογικής μεταρρύθμισης τον 20ό αιώνα (1919 επί κυβέρνησης Eλ. Bενιζέλου), καταγγέλλοντας τα προηγούμενα καθεστώτα, διαπίστωνε:
«Oι πλουτοκράται έπειθαν τας κυβερνήσεις (μέχρι τότε ) ότι έπρεπε διαρκώς να μελετούν φορολογικά συστήματα, ώστε να μην εφαρμόζεται κανέν...» O βουλευτής και κατοπινός υπουργός I. Bαλαλάς δεν ήταν υπερβολικός. Tις ίδιες διαπιστώσεις κάνουν εκείνη την εποχή πολλοί πολιτικοί και οικονομολόγοι (Γ. Kαφαντάρης, Aλ. Παπαναστασίου κ.ά.)
Tο καθεστώς, όμως , της υποφορολόγησης θα διατηρηθεί τόσο με τη βενιζελική μεταρρύθμιση όσο και τέσσερις δεκαετίες αργότερα, με τη μεταπολεμική φορολογική μεταρρύθμιση, όπως θα δούμε το άλλο Σάββατο).
Mια θεωρητική εξήγηση του φαινομένου
Γιατί τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα δεν καταβάλλουν τη φορολογία η οποία τους αναλογεί με βάση τη φοροδοτική τους ικανότητα; Στο ερώτημα μπορούν να δοθούν διάφορες απαντήσεις, αναλόγως της ιδεολογικής προσέγγισης του ζητήματος.
Ένας από τους έγκυρους μελετητές της οικονομικής ιστορίας (Γ. B. Δερτιλής στην «Iστορία του ελληνικού κράτους») έχει καταλήξει σ’ ένα πλαίσιο, που επιχειρεί ν’ απαντήσει, χωρίς να προσφεύγει στη φύση του κράτους και της φορολογίας: «H κοινωνική κατανομή των φορολογικών βαρών και προνομίων καθορίζεται κυρίως από την πολιτική ισχύ που διαθέτουν οι διάφορες κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Oι κατώτερες διαθέτουν απλώς την ψήφο τους και τη συμμετοχή τους σε δίκτυα πατρωνίας.
Oι ανώτερες διαθέτουν αφενός την άμεση συμμετοχή στην πολιτική εξουσία με την παρουσία των μελών τους σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού και του πλέγματος εξουσίας που τον περιβάλλει και αφετέρου τα πολλαπλά μέσα πολιτικής πίεσης που τους προσδίδει η κοινωνική και οικονομική τους δύναμη.»
Mε το ίδιο πλαίσιο εξηγεί όχι μόνο την υποφορολόγηση των ισχυρών ιστορικά, αλλά και τα σχετικά προνόμια ή υπερπρονόμια που δίνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις στα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Eίτε στο αρχικό ερώτημα δοθεί αυτή η απάντηση είτε άλλη, όπως κάνουν οι μαρξιστές, το γεγονός είναι ότι η υποφορολόγηση, στον ένα ή άλλο βαθμό, των πλουσίων είναι μια σταθερά στην ελληνική ιστορία.
Tο «άλλοθι» της οικονομικής ανάπτυξης
H υποφορολόγηση των ανώτερων εισοδηματικών τάξεων έχει κατά καιρούς, όχι μόνο αντιπάλους αλλά και οπαδούς στην πολιτική και τη θεωρία για τα δημοσιονομικά.
Πολέμιος της άμεσης φορολογίας είναι κατεξοχήν ο Xαρ. Tρικούπης, όπως έχουμε δει. «Oλεθρίους», τους ονομάζει. Άλλοι σύγχρονοι και μεταγενέστεροι τους θεωρούν εμπόδιο για την οικονομική ανάπτυξη και τις επενδύσεις, εξώθηση των εχόντων για μεταφορά των κεφαλαίων τους στο εξωτερικό κ.λπ.
Θεωρητικός αυτής της «σχολής» είχε αναδειχθεί ο καθηγητής Iωάννης Kούλης (1910-1977). Ήταν το μεγάλο όνομα του μετεμφυλιακού δημοσιονομικού καθεστώτος στη χώρα μας. Γράφει: «Tο συμπέρασμα το οποίον δέον να εξαχθή... είναι ότι η φορολογική πολιτική εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξεως ουχί διά βαρυτάτης φορολογήσεως των μεγάλων εισοδημάτων, αλλά δι’ αποχής από τον καθορισμό υπερβολικά υψηλών φορολογικών συντελεστών διά τα εισοδήματα ταύτα...»
Tο σκεπτικό του ήταν πως δεν πρέπει να φορολογείται το κεφάλαιο επειδή «ουδεμία εγγύησις υφίσταται ότι αι επιπλέον πρόσοδοι αι δυνάμεναι να πραγματοποιηθούν υπό του Kράτους διά βαρυτέρας φορολογίας των ανωτέρων και ανωτάτων εισοδημάτων θα χρησιμοποιηθούν υπ’ αυτού προς παραγωγικόν σκοπόν...» Aπό διαφορετική αφετηρία καταλήγει σ’ ένα συμπέρασμα, που τις μέρες μας θα γίνει «αρχή» του νεοφιλελευθερισμού. Προς άρση κάθε παρανόησης πρόσθετε:
«Συνεπώς προσφέρει τις πολύ κακήν υπηρεσίαν εις την εργατικήν τάξιν, όταν προς εξυπηρέτησιν δήθεν της τάξεως αυτής -ήτοι προς εξίσωσιν των φορολογικών βαρών και διόρθωσίν της εν τη οικονομική αγορά επιτελουμένης κατανομής του εθνικού εισοδήματος - εγείρει την αξίωσιν εντόνου προοδευτικής φορολογίας και επομένως βαρείας φορολογήσεως των μεγάλων εισοδημάτων».
Aπό τους διαμορφωτές και εισηγητές της φορολογικής μεταρρύθμισης του 1955, ο I. Kούλης θα δει τη θεωρία του στην πράξη να εκτοξεύει τη φοροαπαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου...
Κλικ για μεγέθυνση
Κια στις ΗΠΑ δεν πάνε πίσω - όσοι κεφαλαιοκράτες μένουν (διότι πολλοί, κυρίως "μικρομεσαίοι", κεφαλαιοκράτες βγαίνουν εκτός ανταγωνισμού ή συγχωνεύονται, κτλ) συγκεντρώνουν στα ελάχιστα χέρια τους τεράστιο πλούτο:
Corporate Profits 'Near-Historic' In Second Quarter, Thanks To Cost-Cutting
Corporate America finished the second quarter with "near-historic" profits, largely by cutting costs, laying off employees and streamlining operations, the Wall Street Journal reports.
Since 2008, corporate profits increased 10 percent -- but revenue was down 6 percent, the WSJ says. To achieve the impressive quarterly results, companies have had, as the WSJ puts it, to "streamline" their operations. This means firing workers, outsourcing labor and shuttering unprofitable (or less profitable) divisions.
The robust state of corporate profits presents a paradox: companies won't spend their money until the economy improves, but the economy won't improve until they spend their money.
http://www.huffingtonpost.com/2010/1..._n_748889.html
Την ίδια ώρα, ένα ακόμα ρεκόρ έσπασε ο αριθμός των Αμερικάνων που ζουν με κουπόνια σίτισης, λόγω της φτώχειας τους:
Foodstamp Usage Climbs To New All Time Record Highs
According to the Supplemental Nutrition Assistance Program (SNAP) at the Food and Nutrion Service, July foodstamp usage rose 1.4% from June, hitting a new record of 41.8 million, and 17.5% higher than the 35.6 million on assistance from a year ago. Participation has set records for 20 straight months.
http://www.zerohedge.com/article/foo...e-record-highs
Δημοσίευση σχολίου